جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: پژوهش حاضر به بررسی وضعیت مطالعات انجام شده در حوزه اسلام با استفاده از روش های علم سنجی پرداخته است. برگرفته از پایگاه داده Web of Science، 6837 مقاله برای نرخ رشد، مجلات اصلی، نویسندگان اصلی، میانگین نرخ استناد، نویسندگان موثر، مشارکت کشورها، نقشه هم‌روی واژگانی، رایج‌ترین واژه‌های کلیدی، حوزه‌های موضوعی و قالب‌های منتشر شده بررسی شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از ماتریس راور، USI Net و محیط R استفاده شد. یافته ها حاکی از آن است که مطالعات حوزه اسلام سیر صعودی داشته است. مطالعات بیشتر در قالب مقاله منتشر می شود، میانگین نرخ استناد به خروجی ها در حوزه اسلام از سال 2008 تا 2008 افزایش و از 2008 تا 2020 کاهش یافته است. مسيحيت متداول‌ترين موضوع مورد بحث در مطالعات حوزه اسلام بود، واژگان كليدي «اسلام»، اسلام‌هراسي و «دين» متداول‌ترين واژه‌هاي كليدي بودند. بلحاج، پادلا و پرات پربارترین نویسندگان در حوزه اسلام هستند. مجله ISLAM-ZEITSCHRIFT FUR GESCHICHTE UND KULTUR DES رتبه اول را در انتشار مقالات در مورد اسلام کسب کرد. و در نهایت از نظر کشوری، آمریکا رتبه اول را در انتشار خروجی ها در حوزه اسلام کسب کرد. همچنین پیشنهاداتی از سوی محققان در رابطه با پیامدهای یافته های تحقیق ارائه شده است.

در مورد مسئلۀ اساسی نفس، حداقل دو رویکرد شناخته شده و یک رویکرد گمنام وجود دارد: 1. رویکرد «معرفت نفس»؛ 2. رویکرد «دشمن‌انگاری نفس»؛ 3. رویکرد «میزان‌انگاری نفس» که با عنوان «خودباشی» در این مقاله به روش تحلیلی تبیین شده است. نتیجۀ اصلی این مقاله این است که آیۀ 105 سورۀ مائده (یا آیۀ علیکم انفسکم) عمیق‌تر فهمیده شود؛ چون به دلیل معنای لغوی، سیاق و دیگر آیات و روایات، قابلیت تفسیر بر اساس خودباشی را دارد. 1. اقتضای لغت این است که ملازمت با نفس فقط در مراقبت و حفظ نیست؛ بلکه میزان قراردادن آن هم هست؛ 2. سیاق آیه نشان می‌دهد، نفس در اینجا معنایی فردی و شخصی دارد و در مقابل غیر (دیگران) قرار دارد؛ 3. دیگر آیات قرآن که اطمینان نفس را میزان می‌دانند و نیز قلب را حریم امن الهی توصیف می‌کنند، مؤید این تفسیر هستند که می‌توان آیۀ مذکور را بر اساس خودباشی (میزان‌انگاری نفس) توضیح داد. روایاتی که توصیه به میزان قراردادن نفس هم می‌کنند، از دیگر شواهد تفسیر آیه بر اساس خودباشی هستند.

آیات و روایات جایگاه دوگانه نفس را نشان می دهد. یعنی نفس هم به عنوان دشمن و مظنون انگاشته شده (دشمن انگاری) و هم توصیه شده که نفس را میزان بین خود و دیگران قرار بدهیم(میزان انگاری نفس). در این مقاله، به روش تحلیلی ابتدا شواهد قرآنی و حدیثی میزان‌انگاری تبیین شده و نام خودباشی برای آن تعیین گردیده است. در ادامه، توجیه رایج برای جمع این دوگانگی که می‌گویند نفس را به دو جنبه مثبت و منفی می‌کنیم، ناکافی دانسته‌ایم. چون با این توجیه برخلاف نص آیات و روایات، میزان انگاری نفس دچار چالش می شود و در این حالت نفس خود به میزان جداگانه ای برای اثبات صلاحیتش نیاز دارد! توجیه دقیق‌تر برای جمع بین دوگانگی مذکور، این است که خلاف میل نفس عمل کردن سبب می‌شود که نفس اصالت خود را حفظ کند. چرا که نفس تمایل دارد از حد خود فراتر برود و به نوعی علیه خود اقدام کند و دشمن‌انگاری مانع این میل است. لذا میزان قرار دادن خود با مظنون دانستن آن نه تنها منافاتی ندارند بلکه این دو مکمل همدیگر هستند. دستاورد اصلی این پژوهش، علاوه بر تبیین اهمیت میزان‌انگاری نفس، اثبات این نکته مهم است که دشمن‌انگاری برای تأیید و تحکیم میزان‌انگاری نفس است.