جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

يکي از ابتکارات فلسفي علامه طباطبائي تبيين جديد ایشان از بحث نفس‌الامر است. ايشان با رد نظريه عقل فعالِ محقق طوسي و نفس الشيء محقق لاهيجي و حکيم سبزواري و همين‌طور با رد انحصار نفس‌الامر در قضاياي عدمي قائل مي‌شوند که نفس‌الامر همان ثبوت اعمي است که نفس در دو مرتبه و با دو توسعه به صورت اضطراري آن را اعتبار مي‌کند و اين اعتبار از سنخ اعتبار عقلي است. اين ثبوت اعم، مرادف با وجود اعم بوده و شامل وجود‌هاي خارجي و ذهني و اعتباري است و مطابَق تمام قضاياي صادق در اين ثبوت اعم محقق هستند و ملاک صدق و کذب تمام قضاياي ماهوي و غيرماهوي تطابق با همين ثبوت اعم است. در اين مقاله برآنيم علاوه بر ارائه تبييني صحيح و روشن از نظر علامه طباطبائي و رد نظريه عقل فعال و نفس الشيء، تفاوت نظر علامه و مشهور وضوح بيشتري بيابد؛ چراکه علامه طباطبائي برخلاف مشهور، با تأمل در اصالت وجود، مطابَق حقيقي و خارجي داشتن قضاياي ماهوي و قضايي را که متشکل از معقولات ثاني هستند انکار می‌کند و نفس‌الامر را منحصر در قضاياي عدمي و حقيقيه نمي‌کند. نظر علامه طباطبائي در عين استواري، اولاً از جامعيت کافي برخوردار نیست و شامل اعتبارات عقلايي و وهمي نمي‌شود و ثانياً چگونگي تطابق در اين نظريه از وضوح کافي برخوردار نيست. براساس نظريه مختار، نفس‌الامر همان وجود به معناي اعم است که شامل وجود حقيقي، وجود ذهني، وجود اعتباري عقلي و عقلايي و وهمي مي‌شود.

حکمای حکمت متعالیه معتقدند که اولیاء الهی مجرای اراده حضرت حق محسوب می‌شوند و بدون واسطه‌گری ایشان، حیات مادی مخلوقات به‌کلی از بین می‌رود. توسل به اولیای الهی به‌منظور برآورده کردن حاجات و شفاعت ایشان، امری است که هم از نگاه عقل و هم از نگاه نقل مورد تأیید قرار گرفته است. وساطت اولیای الهی برای تابش نور و فیض الهی و همین‌طور جهت آمرزش گناهان و رفع عذاب از نگاه عقل دارای مبانی متعدد وجودشناختی، الله‌شناختی و نفس‌شناختی است. ما در این مقاله با روشی توصیفی ـ تحلیلی در صدد اصطیاد، تحلیل و تثبیت مبانی وجودشناختی توسل و شفاعت و تبیین ارتباط این مبانی با بحث توسل و شفاعت هستیم. به اعتقاد نگارندگان، سه اصل مسلم و مستدل "اصالت و تشکیک وجود"، "قاعده الواحد" و "قاعده امکان اشرف" جزء مبانی عقلی توسل و شفاعت محسوب می‌شوند و با تحلیل این سه اصل، تحقق واسطه‌های فیض الهی و واسطه‌گری ایشان اثبات می‌شود.

در نگاه قرآن، توسل به اولیاء الهی سه‌ گونه است: وسیله قرار دادن ذات الهی، توسل به دعای اولیاء الهی و توسل به‌ منظور برآورده‌ شدن حاجات توسط خود اولیاء الهی. قسم سوم از توسل به اولیاء الهی از نگاه حکمت متعالیه قابل ‌تحلیل و بررسی است و حکمای حکمت متعالیه معتقدند: این قسم نه ‌تنها منافاتی با توحید افعالی ندارد بلکه کاملاً منطبق بر چینش نظام هستی بوده و اولیاء الهی مجرای اراده الهی محسوب می‌شوند.در منطق قرآن، اولیاء الهی درصورتی‌که از سوی خداوند متعال مأذون باشند قدرت بر شفاعت و تاثیرگذاری دارند و در نگاه حکمت متعالیه شفاعت نور وجودی است که از خداوند متعال بر جواهر و وسائط بین او و سایر مخلوقات می‌تابد و به واسطه این تابش، نقایص ممکنات جبران می‌شود. در این مقاله با روش توصیفی و تحلیلی اولاً به ارائه تبیینی نو از انواع توسل و شفاعت از نگاه قرآن پرداخته؛ ثانیاً نظرحکمت متعالیه در این باره را روشن ساخته و ثالثاً به یک شبهه مهم در زمینه توسل و طلب شفاعت که بر اساس مبانی حکمت متعالیه مطرح شده و تاکنون پاسخی بر آن داده نشده، پاسخ داده ایم.

تبيين علم پيشين الهي از دشوار‌ترين مسائل فلسفه و کلام به‌شمار مي‌آيد و انديشمندان مختلف به بررسي آن پرداخته‌اند تا از غموضات آن بکاهند. در اين ميان برخي علم پيشين الهي را ذاتي و برخي مغاير ذات دانسته‌اند. در ميان قائلان به علم پيشين مغاير، برخي آن را متصل به ذات و برخي منفصل از ذات ترسيم کرده‌اند. ما در اين مقاله ابتدا اجمالاً به نظريات مختلف ارائه‌شده در بحث علم الهي اشاره کرده و سپس علم پيشين مغاير متصل و علم پيشين ذاتي را مورد مداقه و بررسي قرار داده، ويژگي‌هاي هريک را منقّح ساخته‌ايم و در پايان با ذکر ادله و قرائني محکم اثبات کرده‌ايم که ابن‌سينا و صدرالمتألهين به علم پيشين ذاتي و علم پيشين مغاير متصل معترف‌اند و در قبول اين دو علم البته هر علم در جايگاه خود، هم داستان و همزبان هستند.

حکمای حکمت متعالیه معتقدند «توسل» و «شفاعت» با تکیه بر مبانی نفس شناختی قابل اثبات است. از نگاه حکمت متعالیه، اولیای الهی دارای نفوس مجردی هستند که به ‌سبب بندگی خالص و عنایت‌های خاص خداوند متعال به مرتبه بالایی از تکامل رسیده‌، و پس ‌از مرگ ظاهری به‌ طور تمام ‌و کمال باقی می‌مانند. ازاین ‌رو نفوس اولیای الهی می‌توانند در حیات و ممات، واسطه‌گری کنند. این مقاله با روشی توصیفی تحلیلی، مبانی نفس شناختی توسل و شفاعت را اصطیاد، تحلیل و تثبیت کرده و ارتباط این مبانی با بحث توسل و شفاعت را روشن ساخته است. اثبات تجرد نفس، بقاء و تاثیر نفس، ارتقاء و تکامل نفس ناطقه و ولایت تکوینی انسان کامل، از جمله مبانی نفس شناختی توسل و طلب شفاعت‌اند.

علامه طباطبایی بر اساس تحلیل قضایای هلیه مرکبه صادق خارجی و صدق و انطباق این قضایا بر خارج، وجود رابط در ظرف خارج را اثبات کرده است. در این مقاله ابتدا استدلال ایشان بر اثبات وجود رابط در خارج از طریق قضایا، و سپس چهار اشکال بر استدلال علامه را مطرح کرده ایم که از آن میان، اشکال اول (اعم بودن دلیل از مدعا)، اهمیت بیشتری دارد. در ادامه به اقوال دیگر درباره وجود رابط در مطابق قضایا پرداخته ایم تا نظر علامه و برخی از منتقدان ایشان در مقام مقایسه، بهتر تبیین شود.

برهان، قیاسی است که از یقینیات تشکیل شده باشد و نتیجه یقینی از آن حاصل شود. برهان به دو قسم لمی و إنی، و لمی نیز به لم مطلق و غیر مطلق تقسیم می شود. برهان إنی هم به دلیل و إن مطلق و ملازمات عامه تقسیم می شود. منطق دانان و فلاسفه بر آن اند که از میان انواع براهین، تنها برهان لم و إن ملازمات منتج یقین هستند. علامه طباطبایی با توجه به مبنای خاص خود در بحث عرض ذاتی بر این باور است که در فلسفه نمی توان از براهین لمی استفاده کرد و در فلسفه تنها براهین إن ملازمات جاری می شوند. در این نوشتار به تبیین انواع برهان پرداخته شده و سپس بیان علامه طباطبایی در مورد کارکرد برهان در فلسفه بیان گردیده و در نهایت مقدمات کلام علامه طباطبایی در کارکرد برهان إن ملازمات بررسی و نقد شده است.