جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : جلد 35 آثار کامل هایدگر شامل یک دوره سخنرانی است که در دانشگاه فرایبورگ در سال 1932، پنج سال پس از انتشار کتاب هستی و زمان ارائه شده است. هایدگر در این دوره در اوج قدرت خلاقیت خود قرار داشت که در این متن روشن و تخیلی به طور کامل خودنمایی می کند. در آن، هایدگر شاگردانش را در مطالعه دقیق دو سند منبع فلسفی اولیه، تکه‌هایی از متفکران یونانی آناکسیماندر و پارمنیدس راهنمایی می‌کند. هایدگر مضمون مشترک آنها را یعنی هستی و نیستی را توسعه می دهد و نشان می دهد که مسئله هستی در واقع خاستگاه فلسفه غرب است. درگیر شدن او با این متون یونانی به همان اندازه که بازگشتی به آغاز است، به همان اندازه که یک بیداری مجدد بالقوه شگفتی و تحقیق فلسفی در زمان حال است.

هایدگر، افلاطون، فلسفه، مرگ: جوی از مرگ و میر ریچارد روچویچ، دیدگاهی بدیع درباره پیوند بین فلسفه و مرگ در اندیشه مارتین هایدگر و افلاطون ارائه می دهد. از نظر هایدگر، وجود اصیل به سوی مرگ، اشتغال به مرگ به خودی خود، و نه مصمم بودن در مواجهه با مرگ نیست، بلکه دل مشغولی به معنای موجوداتی است - خود ما - که خود را با فهم و درک نسبت به مرگ تطبیق می‌دهند و فضایی از فناپذیری را تنفس می‌کنند. . مردن اصیل چیزی جز تمرین فلسفه نیست. از نظر افلاطون، فلسفه تمرین مردن، جدا کردن روح به وجود مستقل خود است. اما این جدایی روح از بدن نیست. در عوض، این جدایی از درک مشترک، شنیده ها، روزمره بودن، و متوسط ​​است. بر این اساس، هایدگر و افلاطون هر دو پیوندی نزدیک میان فلسفه و مرگ می بینند. با این حال، این ارتباط به جای تمرکز بیمارگونه بر منفی‌گرایی و انحلال، به فراخوانی برای اصیل بودن، اندیشیدن برای خود و نفی سطحی‌نگری جمعیت منجر می‌شود. هم برای هایدگر و هم برای افلاطون، فلسفیدن و مردن، به طور ملموس، توجه به پیشگویی دلفی است: خودت را بشناس. روچویچ این موضوع فلسفه و مرگ را از طریق موضوعات نشانه‌ها، اضطراب، وجدان، موسیقی و همه‌گیری COVID-19 دنبال می‌کند.