جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : فیلیپ میلز با پیوند دادن شعر و فلسفه زبان، شکاف قاره ای و تحلیلی را با کنار هم قرار دادن نوشته های نیچه و ویتگنشتاین پر می کند. او از طریق یک فلسفه شعر بیان گرایانه استدلال می کند که ما می توانیم برخی از سؤالات اصلی در فلسفه زبان را درک کنیم. میلز تداوم زبان شعر با زبان معمولی را برجسته می کند و تفکر نیچه و ویتگنشتاین را روشن ترین راه برای بسط فلسفه شعر می داند. این مطالعه با ردیابی سنت اکسپرسیویستی فلسفه زبان، ریشه های آن را در رمانتیسیسم آلمانی دقیقاً در آثار اکسپرسیویست های معاصری مانند هاو پرایس و رابرت براندوم قرار می دهد. در جایی که درک شعر با ابزارهای سنتی فلسفی مورد استفاده زیبایی‌شناسان دشوار بوده است، «فلسفه شاعرانه زبان» در تقاطع بین فلسفه هنر و زبان عمل می‌کند و فلسفه جدیدی از شعر را با ظرفیت‌های گسترده پیشنهاد می‌کند.