جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مقاله­ پیشِ رو ادامه­ مقاله­ دیگری درباره­ مشروعیت تبارشناختی و تأثیر آن بر نظریه­ امامت است. در حالی که در مقاله­ پیشین ناسازگی­ ها میان فرهنگ تبارشناختی پیشااسلامی اعراب و موضوع انتقال امامت به علی(ع) و فرزندانش بررسی شد، در این مقاله اختلاف دیدگاه میان امامیه و زیدیه در تبیین تبارشناختی امامت در بازه­ سده ­های سوم تا پنجم هجری واکاوی خواهد شد. نشان خواهیم داد که این دو گروه در تلاش برای تبیین زنجیره­ امامان با نظریه ­ای منسجم، برداشت­ های متفاوتی از مشروعیت تبارشناختی پیش نهادند و به فراخور آن و هنگام تفسیر نصوص مهم حدیث ثقلین، آیه­ تطهیر و نیز رویداد مباهله، تعریف ­های گوناگونی از اصطلاح ­های تبارشناختی «اهل بیت» و «عترت» ارائه کردند. با توجه به دادوستد فکری معتزله با شیعیان امامی و زیدی و مشارکت آنان در این گفت‌وگوها، دیدگاه قاضی عبدالجبار معتزلی نیز بررسی شده‌است. در نهایت می­توان گفت درحالی‌که در شیوه­ استدلالی زیدیه سازوکار ارث با تکیه بر مفهوم «ذریّه» به‌عنوان بن­ مایه مشروعیت تبارشناختی پذیرفته شد، امامیه برای تبیین زنجیره­ امامان که اغلب و نه همیشه از سازوکار پدر فرزندی پیروی می­ کرد، سنجه ­های مرکب از فضیلت و نصّ را هم به‌کار گرفتند.

در دوره ­هایی از تاریخ اسلامی جدا از آیات و احادیث اصیلی که به بیان نظرگاه اسلام درباره­ فرجام جهان می ­پردازند، مجموعه­ بزرگی از ادبیات و احادیث ساختگی فرجام­ شناسانه در متون اسلامی و ادبیات عامه رواج یافته بود. این ادبیات گسترده، جدا از شناخت باورهای فرجام ­شناسانه­ مندرج در آن‌ها، از چشم­ انداز امتداد برخی انگاره­ های کهن فرجام ­شناسانه، پی ­بردن به دیدگاه کلان تاریخی­ای که در پس ­زمینه­ آن‌ها نهفته است و نیز دلالت­ های آن‌ها بر برخی رخدادها و فضای اجتماعی و فرهنگی معاصر نیز در خور توجه هستند. این مقاله به بررسی و تحلیل حدیث­ واره­­ای فرجام ­شناسانه که مقدسی، جغرافی ­نگار نامدار، در فارس بدان برخورده و آن را نقل نموده، پرداخته‌است. بنابر یافته ­های این پژوهش، این حدیث ­واره بازتابی است از برخی گرایش­های فرجام ­شناسانه و در عین حال غیرآخرالزمانی رایج در محیط ایرانی و اسلامی در سده­ چهارم هجری. این حدیث ­واره همچنین نماینده­ آمیزش نوعی آرمان جهان ­گرایانه و غیرسلطه­ جویانه و آرمان قومی به معنای ایرانی است که البته با ایدئولوژی شاهنشاهی ایرانی همسویی کامل ندارد. از این رو می­توان احتمال داد که جدا از تاریخ­نگری عام ایرانی، رگه­ هایی از نگرش­های جهان ­گرایانه­ متأثر از جهان ­بینی­ های غیرزرتشتی و ناهمسو با ایدئولوژی شاهنشاهی که رنگ و بوی ادبیات اسلامی را به خود گرفته، در این حدیث ­واره نمود یافته‌است.

مشروعیت تبارشناختی، یعنی خویشاوندی با رسول خدا حضرت محمد(ص)، یکی از پایه­های نظریه­ امامت شیعی در کنار نص و فضیلت­های شخصی است و ازآن‌جاکه اهمیت مفهوم خویشاوندی برای عموم مسلمانان قابل درک و پذیرش بود، جایگاه مهمی در بحث­ها و مجادله­های سیاسی و فرقه­ای پیرامون امامت پیدا کرد. مسأله مقاله­ حاضر به‌طور کلی عبارت از این است که از چشم­انداز فرهنگ خویشاوندی و نظام حقوقی پیشااسلامیِ عرب­ها، جانشینی علی(ع) پس از پیامبر چگونه سنجیده می­شد و دیدگاه علویان و شیعیان درباره­ انتقال رهبری امت از پیامبر به علی(ع) و سپس فرزندان او و فاطمه(س) با چه دشواره‌هایی روبه‌رو بود؟ به سخن دیگر آیا مطابق معیارهای عرف پیشااسلامی، علی(ع) و فرزندان او از دختر پیامبر میراث­بران طبیعی جایگاه پیامبر به شمار می­آمدند یا نه؟ بررسی این مسأله پیش از هر چیز در گرو شناخت روابط و اصطلاح­های خویشاوندی در فرهنگ اعراب و هم‌چنین شناسایی موقعیت علی(ع)، فاطمه(س) و سپس حسن بن علی(ع) و حسین بن علی(ع) در شبکه­ مناسبات تبارشناختی و سرانجام واکاوی دشواره­های مربوط به آن است، کاری که همراه با توضیح دو گزارش تاریخی مربوط به سده­ دوم هجری انجام خواهیم داد.

در مقالۀ پیش رو، جریان ارجاء در دورۀ اموی را از چشم‌انداز گفتمانی بررسی می‌کنیم تا از این رهگذر تناقض‌نماهای موجود در مجموعۀ گرایش‌ها و رویکردهای آن را برطرف نماییم. چنانکه نشان خواهیم داد گفتمان ارجاء اگرچه گره‌گاه یا هستۀ ثابتی داشت، ولی آغازگاه و همچنین معنا و دلالت‌های آن در عراق، فرارود/خراسان و شام متفاوت بود. این گفتمان به‌طور عمده دربر دارندۀ دیدگاهی ویژه دربارۀ ایمان و رابطۀ آن با کردار بود و در کنار آن از چند اصل سیاسی پیروی می‌کرد. در این نوشتار بسترهای اجتماعی و سیاسی گوناگون شکل‌گیری گفتمان ارجاء مورد توجه ویژه قرار گرفته است. آنچه در این نوشتار بر آن تأکید می‌شود، این است که چگونه از بسترهای گوناگون سیاسی- اجتماعی در فرارود/خراسان، عراق و شام، نگرشی کمابیش همسان دربارۀ ایمان سر برآورد و پیدایش ایستارهای سیاسی گوناگون از جمله در برابر دولت اموی را سبب گردید. همچنین خواهیم گفت که قضاوت و موضع‌گیری سیاسی دربارۀ حکومت امویان و نیز ارادۀ این دولت ـ ‌به‌رغم اهمیت یافتن مناسبات میان امویان و مرجئه‌ ـ بسان یک عامل اصلی و انحصاری در شکل‌گیری گفتمان ارجاء نقش تعیین‌کننده‌ای نداشته است.

اين نوشتار به مساله انحطاط دولت عباسيان در آغاز سده چهارم هجری قمری می پردازد که با تصرف بغداد به دست معزالدوله (334ه‍.ق) به نهايت خود رسيد. يکي از مراحل مهم در روند انحطاط اقتدار سياسي - نظامي اين دولت، در زمان مقتدرباله روي داد و آن، بر هم خوردن تعادل و توازن ميان اجزاي نظام عباسی بود. در اين نوشتار با ايجاد پيوند ميان سطوح تحليلی زمان مند (تاريخی) و هم زمانی (ساختاری)، عوامل و زمينه هايی که به مختل شدن کارايی نظام سياسی عباسيان انجاميد، در سه سطح زمان تاريخی تشريح می شوند. تمرکز اين نوشتار بر مرحله هايی از فرايند پيش گفته است که در دوره خلافت مقتدر روی داد. به عنوان نتيجه می توان گفت تنگناهای اقتصادی ای که عوامل آن در درازمدت شکل گرفت و تداوم يافت، به همراه تحول در ساختارهای نظامی و اداری، سرانجام به ايجاد بحران انجاميد. عدم کارامدی ديوان سالاری، و عدم توانمندی کنش گران غيرنظامی در مهار کردن آن، منجر به بر هم خوردن تعادل و توازن ميان اجزای نظام حکومتی عباسيان، و نهايتا ناکارامدی آن در رويارويی با چالش های پيشِ رو منتهی گرديد. اين امر راه را برای دخالت گسترده نظامی پيشگان و ايفای نقش فعال از سوی آنان گشود.