جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : فیلسوف چیره دست و نظریه پرداز فرهنگی به بنیانگذار دیالکتیک مدرن می پردازد. در این مطالعه بزرگ جدید، فردریک جیمسون، فیلسوف و نظریه پرداز فرهنگی، خواندنی بدیع از کتابی ارائه می دهد که بخشی از بستر تفکر مدرن غربی را تشکیل می دهد: پدیدارشناسی روح هگل. در حالی که سایر نویسندگان پدیدارشناسی را به عنوان یک سیستم کاملاً بسته تعبیر کرده اند، جیمسون کشف می کند که آن اثری سیال تر و با پایان باز است. آشکار می شود که ذهن هگل مکانیسمی کمتر سیستماتیک نسبت به تصور معمول است، مکانیزمی که ایده هایش هرگز به انتزاعات محض تبدیل نمی شوند. نتیجه‌گیری پدیدارشناسی، پس از انقلاب فرانسه، به‌عنوان یک بن‌بست موقت بین امر سیاسی و اجتماعی مورد بررسی قرار می‌گیرد – وضعیتی که جیمسون از آن درس‌های مهمی برای عصر ما می‌گیرد.

ترجمه ماشینی : اسلاوی ژیژک در فاصله کمتر از پنج سال و با انتشار چهار کتاب راهگشا، شهرت یکی از متفکران دستگیر کننده، بصیر و رسواکننده اخیر را به دست آورده است. شاید بیش از هر نویسنده دیگری، نوشته‌های او قانع‌کننده‌ترین شواهد موجود برای شناخت ژاک لاکان به‌عنوان فیلسوف برجسته عصر ما باشد. ژیژک در گام برداشتن با منفی، نقد معاصر ایدئولوژی را به چالش می کشد و با انجام این کار راه را برای درک جدیدی از تضاد اجتماعی، به ویژه طغیان های اخیر ناسیونالیسم و مبارزه قومی باز می کند. ژیژک می پرسد آیا ما محدود به جهان پست مدرنی هستیم که در آن حقیقت به تأثیر احتمالی اعمال گفتمانی گوناگون تقلیل می یابد و سوبژکتیویته ما از طریق انبوهی از مواضع ایدئولوژیک پراکنده می شود؟ پاسخ او خیر است و راه خروج، بازگشت به فلسفه است. این بازنگری به ایده آلیسم آلمانی به ژیژک اجازه می دهد تا نقد ایدئولوژی را به عنوان ابزاری برای افشای پویایی جامعه ما بازنگری کند، که یکی از جنبه های مهم آن بحث بر سر ناسیونالیسم است، به ویژه آن گونه که در بالکان گسترش یافته است - خانه ژیژک. او بحث در مورد ناسیونالیسم را وارد حوزه سیاست فرهنگی معاصر می کند و بن بست متمرکز بر ملی گرایی ها را همزمان با آرمان های فاشیستی و ضد استعماری می شکند. ژیژک به طرز تحریک آمیزی استدلال می کند که آنچه باعث تضاد ناسیونالیستی و قومیتی می شود، امتناع جمعی از لذت خودمان است. این اثر با استفاده از نمونه‌هایی از فرهنگ عامه و تئوری عالی برای روشن کردن یکدیگر - اپرا، فیلم نوآر، جهان‌شمولی سرمایه‌داری، بنیادگرایی مذهبی و قومی - گواهی می‌دهد که بسیار رادیکال‌تر از سوفیست‌های پست مدرن، کانت و هگل هم‌عصران ما هستند. .