جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

زبان حدیث که همانند زبان عرف عام با آنکه حامل معارف الهی و دارای تفاوت ماهوی با سخنان عادی مردمان است، در هنگام خوانش و فهم، نیازمند تأمل در گونه‌ی واژه بکار رفته در آن از حیث وضع و استعمال است. در زبان حدیث که شاکله اصلی آن را معانی لغوی و عرف عام تشکیل داده است، واژگانی برساخته از دین اسلام و شریعت نبوی بچشم می‌خورد؛ کما اینکه ساختارهای بلاغی از مقوله‌ی تشبیه بلیغ، مجاز به گونه‌های مختلفش شامل: استعاره و کنایه نیز در آن بوفور یافت می‌شود. علامه حلی (ره) که از سرآمدان اصولیان دوره متأخران است، در آثاری چند به‌ خصوص، «نهایة الوصول» به تحلیل واژگان زبان عرب پرداخته، گونه‌های لفظ را در ارتباط با معنا هنگام وضع و استعمال مورد واکاوی قرار داده است. مقاله پیش رو با بهره‌گیری از روش توصیفی – تحلیلی ابتدائاً به تبیین اساسی‌ترین گونه‌های الفاظ پرداخته سپس به نقش این تفاوتها و توجه به آن در فهم حدیث با تأکید بر آراء ایشان اهتمام ورزیده و دریافته است که توجه به نوع واژه مستعمل در حدیث، فهم صحیح و درست آن را به بار می‌آورد؛ آن‌سان که بی‌توجهی به گونه‌های الفاظ در مقام فهم روایات، موجب دریافت غلط از آن می‌شود.

قرآن کریم در آیات 28و36 سورۀ حجّ به خوردن و خوراندن گوشت قربانیِ حجّ و تعیین مصرف‌کنندگان آن، یعنی «خویشتن»، «بائس الفقیر»، «قانع» و «معترّ» دستور داده است. در بخش نخست، این پژوهش بر آن است تا با روش تحلیلی و توصیفی به چگونگی انعکاس ترجمۀ دقیق فقهی و لغوی افراد و ویژگی‌های مصرف کنندگان سه‌گانۀ قربانی، در ترجمه‌های سه تن از فقهای مترجم معاصر قرآن مجید پرداخته و چگونگی تعیین و توضیح و بازتاب روایات فقهی را در تعیین و تبیین افراد فوق الذکر در ترجمه‌ها و تفاسیر قرآن مجید مشخّص و تناسب مفاهیم لغوی و فقهی، معاجم و روایات را با مفهوم واژه‌های ارائه شده، توسّط هرکدام از مترجمین محترم را بررسی و ارزیابی نماید. هم‌چنین در ادامه این پژوهش با استفاده از منابع روایی معتبر، تفاسیر و معاجم لغوی سعی در تبیین و توضیح روایات فقهی در تعیین و چگونگی توزیع سه سهم گوشت قربانی بین افراد فوق الذکر داشته؛ و در پایان چگونگی انعکاس و جمع‌بندی این موضوع در تفاسیر را، با توجّه به بیان آیات مذکور، دارد.

موضوع پژوهش حاضر، بررسی آرای جریان شناسان در خصوص عوامل پیدایش جریان قرآنیون در دو سده اخیر است. این پژوهش، نظری و با رویکرد توصیفی – تحلیلی است. هدف از این پژوهش، آگاهی از آراء و اندیشه های پژوهشگران بمنظورکشف مهمترین عوامل پیدایش قرآنیون است. مراد از عوامل پیدایش، عوامل زمینه ای چون استعمار، استشراق و مواجهه تمدنی؛ و عوامل انگیزه ای چون رهایی از سلطه استعمار، پاسخ به شبهات و برون رفت از انحطاط تمدنی است. پرسش بنیادی این پژوهش آن است که چه عواملی در پیدایش قرآنیون اهل سنت معاصر در دو سده اخیر تاثیر گذار بوده اند؟آیا این عوامل از خارج از جهان اسلام به آن تحمیل شده است.یا اینکه عواملی درونی موجبات پیدایش این جریان را ایجاد کرده اند؟ از یافته های این پژوهش آن است که عوامل موثر به دو دسته قابل تفکیک هستند؛ عوامل زمینه ای که خارج ازجهان اسلام به آن تحمیل شده و عوامل انگیزه ای که متاثر از عوامل زمینه ای هستند.

در طول تاریخ جریان تفسیری صوفیانه و عرفانی از یک سو به منظور پاسخ‌ به نیازهای شناختی و معرفتی مخاطبان و اهتمام نسبت به جنبه‌های تربیتی، اخلاقی و معنوی آن مورد توجه و اهتمام مفسران قرآن کریم قرارگرفته، و از سوی دیگر به جهت وجود انحرافاتی در تأویلات عرفانی، مخالفانی هم داشته و در حوزه­های مبنایی، روش شناختی و غایی دارای آسیب­هایی است. هدف از این پژوهش شناسایی، تحلیل و بررسی آسیب­های حوزه مبنایی، روش شناختی و غایی تفسیر عرفانی قرآن کریم می­باشد. این پژوهش از نظر هدف، پژوهش کاربردی و از نظر جمع­آوری داده­ها، یک پژوهش کیفی است. از نظر روش پژوهش نیز توصیفی - تحلیلی می­باشد. از یافته­های این پژوهش می­توان به منظور کاربست در نگارش تفاسیر عرفانی و بیان منظور و مقصود خداوند متعال از آیات با رویکرد تربیتی و شناختی در جهت اعتلای اخلاق و تربیت مخاطبان قرآن کریم بهره­جست.

اصولاً فصل ممیز انسان الهی از فرد مادی در توحید است. قرآن وجود خدا را امری روشن دانسته و تردید دراین‌باره را بی‌مورد تلقی کرده است. فِرَقِ اسلامی در اعتقاد به اصل وجود خدا اختلافی ندارند، ولی در صفات خدا دچار اختلاف شده‌اند که یکی از این اختلافات، موضوع رؤیت خداست. سلیمان الرومی با تأثیرپذیری از دیدگاه‌های سلفی ابن تیمیه، به رؤیت خدا در آخرت معتقد بوده و اعتقاد شیعه در مورد عدم رؤیت را موردانتقاد قرار می‌دهد. براهین عقلی رؤیت خداوند را در دنیا و آخرت مردود می‌داند. قائلین به رؤیت ازجمله سلفیان، برای اثبات نظر خود به آیات و روایاتی تمسک می‌جویند که با تعمق در این آیات و بررسی دیدگاه مفسران، مسئلۀ رؤیت خدا از این آیات نتیجه نمی‌شود. از طرفی آیاتی با صراحت رؤیت خدا را نفی می‌کند. روایات مورد استدلال آنان نیز دارای ضعف سندی است. در منابع حدیثی اهل سنت و شیعه نیز روایاتی در رد رؤیت خدا وجود دارد.

پدیده اختلاف قرائت که به عنوان واقعیتی انکار ناپذیر قرنها افکار دانشمندان علوم قرآنی و را تحت تاثیر قرار داده ا ست و به نوبه خود آثاری در حوزه قرائت به وجود آورده است که تاعصر حاضر باقی است.اینکه قرائات مختلف تا چه میزان با واقعیت قرآن در ارتباط بوده و در این میان کدام قرائت بر دیگر قرائات ارجحیت یافته است مطلبی است که بنظر می رسد در کنار نزاع های تاریخی، حرکت و هویتی مخصوص به خود دارد و اهمیّت پرداختن به این موضوع را ترسیم می کند؛ ابهام در برخی گزارش های تاریخی مربوط به علل گسترش و ترویج برخی قرائت های خاص در جهان اسلام، ما را برآن داشت در این مقاله بنا بر اختصار بگوییم: شاخص شدن برخی از قرائات مانند قرائت عاصم از روایت حفص به عنوان قرائت برتر و اولویت یافتن آن نسبت به سایر قرائات در حالی است که عاصم راوی مشهور دیگری بنام " ابوبکر بن عیاش" نیز داشته که روایت وی در برهه ای از زمان و در برخی از نقاط همچون عراق و ایران از اهمیت خاصی برخوردار بوده است به علت رسمی شدن این قرائت در امپراتوری عثمانی و انتشار چاپی قرآن کریم مطابق قرائت عاصم از روایت حفص بوده است. لذا توجه به رواج دیگر قرائات در کنار روایت حفص، برای گریز از مبالغه ای که برخی در مورد رواج این روایت کرده اند، ضروری است

رجعت، یکی از اعتقادات شیعه است که بر مبانی قرآنی و روایی استوار است. روایات فراوانی در این‌باره در دست است که بخش قابل توجهی از آنها درباره رجعت رسول‌الله؟ص؟ و امامان معصوم؟ع؟ است. از این مجموعه، تعدادی از روایات، تنها به اصل رجعت پرداخته و برخی به خصوصیات ریزتری از آن اشاره دارند. یکی از این خصوصیات، نسبت زمانی رجعت با ظهور امام زمان؟عج؟ است. در این مقاله و با بررسی صورت گرفته به روش توصیفی _ تحلیلی، تنها تعداد انگشت‌شماری از این مجموعه دلالت بر همزمانی این دو پدیده دارند که هیچ یک از سند درستی برخوردار نیستند و حتی برخی از آنها متهم به ساختگی بودن هستند. در میان روایات صحیح‌السند نیز تنها روایاتی که درباره رجعت سیدالشهداء؟ع؟ است دلالت بر همزمانی ظهور و رجعت آن‌هم در روزهای پایانی امامت امام زمان؟عج؟ و به منظور خالی نبودن زمین از حجت الهی دارند. بنابراین دلیل معتبر و قابل اعتمادی بر همزمانی رجعت و ظهور به معنای همراهی سایر امامان با امام زمان؟عج؟ در دوران حکمرانی و رهبری ایشان به منظور پیشبرد اهداف قیام در دست نیست.

زنده بودن حضرت عیسی7 برخلاف اعتقاد مسیحیان، امری قطعی میان مسلمانان است و دلیل آن صراحت آیات قرآن کریم بر این امر است. براساس برخی آیات قرآن کریم و روایات تفسیری پیرامون آنها، شیعه و سنی بر این اعتقاد هستند که حضرت عیسی7 در آخرالزمان دوباره به زمین نزول کرده و برای برقراری عدالت و صلح و امنیت تلاش خواهند کرد. مسئله پژوهش حاضر آن است که مفسرین شیعه و سنی چه جایگاه و وظیفه‌ای برای حضرت عیسی7 پس از نزول در آخرالزمان قائل هستند که بدین منظور به بررسی آراء و نظرات برخی از مهم‌ترین مفسرین شیعه و سنی پیرامون این آیات پرداخته و ضمن بررسی آنها، به نقاط اشتراک و افتراق نظر آنها اشاره شده است. با بررسی آراء مفسرین شیعه این نتیجه به دست آمد که نزول حضرت عیسی7 امری مسلم بوده و آن حضرت در آخرالزمان در رکاب امام زمان4 و برای کمک به آن حضرت در راستای برقراری حکومت عدل جهانی تلاش خواهند کرد. بررسی آراء مفسرین اهل‌سنت نشان داد اعتقاد به نزول حضرت عیسی7 نزد غالب آنها براساس آیات قرآن کریم امری مسلم بوده، اما برخی از آنها اشاره‌ای به این‌که آن حضرت در رکاب چه کسی نزول می‌کنند نکرده‌اند و برخی دیگر اشاره کرده‌اند که حضرت عیسی7 در رکاب امام خواهند بود اما اشاره‌ای به این‌که آن امام چه کسی است نداشته اند. فحوای کلام این دسته از مفسرین اهل‌سنت به گونه‌ای است که گویا حضرت عیسی7 خود منجی موعود است و رهبری قیام جهانی پس از ظهور را بر عهده دارد. اما در سوی دیگر بسیاری از مفسران اهل‌سنت به صراحت از نزول عیسی7 در معیت امام عصر4 سخن گفته و منجی آخرالزمان را مهدی موعود4 می‌دانند. در مجموع نزول حضرت عیسی7 نزد مسلمانان بنابر قرآن و روایات، مسلم بوده و جملگی به تلاش آن حضرت در راستای برقراری حکومت عدل جهانی معترف هستند.

«مهدویت» به عنوان آموزه مهم و مورد اجماع فرقه‌های اسلامی، دارای تعریف و تبیین‌‌های متنوعی است. «زیدیه» به عنوان فرقه چهار امامی؛ تحقق «حکومت عدل و نفی ظلم» را محور و معیار دیگر عقاید خود قرار داده و تمام امور را دایر مدار این مسئله عنوان کرده‌اند. هرچند در تحلیل و گفتارهای سران و متفکران زیدیه از امامت، نص و نصب الاهی سخن به میان آمده و حتی به صورت فرعی و تبعی از روایات خاص مربوط به امام مهدی؟عج؟ بهره گرفته شده است؛ آن چه اصالت دارد، نفی ظلم و ستم و قیام برای تحقق آن است که خلیفه‌‌ای از اهل بیت؟عهم؟ به صورت عام و نه معین آن را تحقق می‌‌بخشید. این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی، متون و گفتارهای «زیدیه» را بررسی و چگونگی بهره برداری زیدیه را از مفاهیم مهدوی، اعم از شخص امام، خلافت، برنامه‌‌ها و علائم ظهور به‌منظور ایجاد «جامعه عدل» بازخوانی می‌کند. یافته‌‌های مهم این تحقیق عبارتند از: محوریت قیام و امر به معروف و نهی از منکر در ساختار معرفتی امامت زیدیه و معیار قرار دادن آن در شناخت امام.

فقه در اصطلاح، استنباط و استخراج احكام شرعي فرعي از روي ادلّه تفصيلي آنهاست. قرآن کریم به عنوان اولین دلیل و منبع برای شناخت احکام شرعی، فقهی و حقوقی و نیز ارتباطات فردی و اجتماعی و بزرگترين پشتوانه براى رسول خدا (ص) و اهل بيت عصمت و طهارت (ع)، در اثبات احكام فرعي اسلام است. آگاهی از مستشهدات قرآنی اهل بیت(ع) به عنوان یکی از مهمترین ادله فقه در استخراج و استنباط احکام شرعی فرعی حائز اهمیت است. در اين مقاله، نگارنده به هدف پاسخ به این سوال كه «مستشهدات قرآنی امام صادق(ع)در استباط احکام شرعی فرعی کدام است؟» با تدبر در مفهوم فقه و ادله آن، احکام شرعی، آیات قرآنی و نیز روایات رسیده از امام صادق (ع)، به بررسی این موضوع پرداخته است. از آنجا که دستيابى به احكام شرعى و فقهی، مقدمه عمل به آنها و تأمين سعادت دنيا و آخرت انسان است، آشنایی با نحوه استشهادات و استدلال‌های ائمه معصومین(ع) به آیات قرآن در اثبات احکام اسلام ضروری است. لذا در این مقاله با عنوان «واکاوی مستشهدات قرآنی امام صادق(ع) در تبیین احکام شرعی» سعي شده است ضمن بيان مقدمه‌اي كوتاه درباره فقه و ادله تفصیلی آن در استنباط احكام شرعي، با ذكر روايات رسيده از امام صادق(ع) استشهاد و استدلال اين امام همام را در اثبات احكام فرعي اسلام بيان گردد.