جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : شیخ احمد الرومی آقحصاری (متوفی 1041/1632)، فقیه حنفی، متکلم و صوفی، عمدتاً برای محققان تاریخ دینی عثمانی چهره ای ناشناخته است. پیشرفت در جهت افشای جنبه‌های کلیدی اندیشه‌القصاری در زمان‌های اخیر به لطف کمک‌های مهم ی. این مطالعه با تکیه بر آثار میشوت، بیشتر در آثار القاصاری به ویژه سهم اصلی او، مجالس الابرار، می کاود. این مطالعه مضامین اصلی خود و مقاماتی را که بر آن استوار است، مشخص می کند. سپس به نشان دادن میزان همپوشانی بین فهم‌های القاشاری و تصوف نقشبندی، و همچنین میزان همگرایی اندیشه او با تزکیه‌های معروف‌تر عثمانی مانند بیرگیوی افندی (متوفی 981/1573) و قاضی (د. 981/1573) می‌پردازد. 1044/1635). گفته می شود که تأثیر مجالس الابرار بر قاضی زاده ها در نیمه دوم قرن هفدهم منجر به افزایش خشونت فعالان آنها شد که در نهایت به سقوط آنها انجامید. یکی از جنبه های کلیدی این مطالعه، بررسی مجدد این دیدگاه است که قاضی زاده ها یک جریان پیشا وهابی یا سلفی اولیه بودند که در ادبیات موجود نمونه ای است. ضمن نشان دادن تأثیر ابن قیم جوزیه (متوفی 751/1350) و استادش، احمد بن. تیمیه (متوفی 728/1328)، بر اساس اندیشه‌ی آقاحصاری، حدود این تأثیر را با آشکار ساختن مواضع اعتقادی و حقوقی متمایز او که بسیار در زمان اسلام او تعبیه شده بود، به وضوح نشان می‌دهد. در نهایت، این پژوهش با بررسی رابطه میان شاهکار آقاحصاری، مجالس الابرار و اعتقادات قاضی‌زادلی و نقشبندی، بر آن است تا نهضت را در محیط عثمانی، حنفی و صوفیانه خود قرار دهد که با خوانش نهضت غالب، این جریان را به چالش می‌کشد.