جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این پایان نامه بر اساس تحقیقات میدانی در میان پیروان اسلام عرفانی در مقدونیه شهری به بررسی شیوه ای از عدم انجام دین می پردازد. این تمرین‌کنندگان پس از آغاز اصلاح سنت مذهبی اجدادی خود، نارضایتی عجیبی از دستاوردهای خود به عنوان قدیسان صوفی را تجربه کردند. به طور خودانتقادی، مشتاقان مشاهده کردند که استعداد آنها در انجام مناسک و متعهد شدن به تمرینات معنوی و تکنیک های خودآرایی اخلاقی بسیار کمتر از نمونه های اولیه پیامبر اسلام و صوفیان باستان است. کتاب های کلامی درباره زندگی این شخصیت ها تخیل فکری مردم را تسخیر کرد. با این حال، این متون فن‌آوری‌های اجرایی مشخصی را ارائه نکردند که مشتاقان را قادر می‌سازد در تکرار هستی‌شناسی معنوی قدیسان مسلمان مرده در دولت-ملت معاصر مقدونیه موفق شوند. مردم متقاعد شده بودند که پیشرفت معنوی آنها به اجرای گزاره های الهیاتی در مناسک رسمی و روابط بین فردی بستگی دارد، با این حال با ندانستن روش های تجربی «صحیح» تربیت مناسکی و خودکاری اخلاقی (اتوپوز) و عدم درگیری فیزیکی خود احساس مانع می شوند. از اعمال مذهبی مشتاقان خود را عرفانی ناقص توصیف کردند و اعلام کردند که در تبدیل شدن به موجوداتی شدیداً مذهبی شکست خورده اند. این پایان نامه از طریق قوم نگاری دقیق، تجربیات مردم از شکست اجرایی را بررسی می کند و موضوعات یادگیری الهیات، بنیانگذاران مناسک، در دسترس نبودن بدن برای تشریفات و آموزش مذهبی، و جستجوی روش گمشده تبدیل خود به قدیس را روشن می کند. شکست اجرایی به عنوان به تعویق افتادن دستاورد در شرایط تاریخی نامطلوب تعریف می شود. هدف این پایان نامه با تکیه بر انواع نظریه های انسان شناسی و موارد قوم نگاری تطبیقی، کمک به مطالب قوم نگاری جدید به انسان شناسی دین و بیان بینش های انتقادی در مورد دشواری های تبدیل الهیات به اجراست. علاوه بر این، این پایان‌نامه احتمال شکست را که بر تلاش‌های انعکاسی افراد برای به فعلیت رساندن جاه‌طلبی‌ها و خواسته‌هایشان شناور است، بررسی می‌کند و استدلال می‌کند که شکست یک مفهوم تحلیلی سازنده برای درک آرزوها و موانع تعالی است.