جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این جلد ابتکاری به بررسی «مشکل نمادین» در ادیان ابراهیمی می‌پردازد و اینکه چگونه می‌تواند جهت‌گیری فرهنگی برای افراد مذهبی و غیر مذهبی فراهم کند. این «مشکل» وجود دو دستور مخالف موجود در این ادیان است: منع ساختن تصاویر و در عین حال تکثیر تصاویر خدا در این سنت ها. در عصری که توسط گردبادی از تصاویر از طریق سیستم های رسانه ای جهانی شکل گرفته است - برخی صلح آمیز، برخی خشونت آمیز -، آثار گردآوری شده در این کتاب نشان می دهد که چگونه ادیان می توانند به «مشکل نمادین» در عصر تصویرسازی جهانی ما بپردازند. خوانندگان علاقه مند به ادیان توحیدی، واقعیت رسانه های جهانی و شکل گیری آگاهی بشری توسط دین و رسانه در اینجا منابع غنی و تحریک کننده ای برای تأمل خواهند یافت. این کتاب مبتکرانه به این «مشکل نمادین» می پردازد که ادیان ابراهیمی از یک سو تصاویر متعددی از خدا ایجاد می کنند، اما از سوی دیگر علیه تصاویر خدا صحبت می کنند و حتی «تصویرسازی» را منع می کنند. این تنش به مسئله حضور فکری و معنوی خداوند در میان انسان ها و دوسوگرایی حجاب می رسد. در زمانی که مردم با سیل تصاویر - چه صلح‌آمیز و چه ترسناک - سرازیر می‌شوند، این کتاب نشان می‌دهد که چگونه سنت‌های یهودی، مسیحی و اسلامی با قدرت جهت‌گیری فرهنگی تصاویر خدا و ممنوعیت تصاویر برخورد می‌کنند. هر کس که به قدرت جهت گیری ادیان بزرگ توحیدی و قدرت شکل دهی آنها برای آگاهی و تجربه بشری علاقه مند باشد، در این کتاب خوراکی غنی و برانگیزاننده برای تفکر خواهد یافت. درباره نویسندگان با مشارکت های آلفرد بودنهایمر (بازل)، سارا کوکلی (کمبریج)، سوزان اندرویتز (هایدلبرگ)، مایکل فیشبن (شیکاگو)، پل مندس فلور (شیکاگو)، یوهانس هایل (هایدلبرگ)، سوزانا هشل (دارتموث)، دوایت هاپکینز (شیکاگو)، بابر یوهانسن (هاروارد)، آنجلیکا نویورث (برلین)، فریدریک ناسل (هایدلبرگ)، ویلیام شوایکر (شیکاگو)، کاترین تانر (ییل) و مایکل ولکر (هایدلبرگ).

قرآن متن شرعی متعارفی تلقی می‌شود که شکل‌دهندۀ ‌سند بنیادین اسلام است. مقالۀ ‌پیش‌رو رهیافت نوینی را پیشنهاد می‌دهد که عبارت است از: تلقی قرآن به عنوان فرآیند ارتباطات بین پیامبر6 و جامعه‌اش؛ فرآیندی که امکان بازیابی ماهیت نمایشی قرآن را فراهم می‌آورد. نیز این رهیافت به ما امکان می‌دهد تا بستر فرهنگی قرآن را با ردیابی فرآیندهای «گفت و گو»، «تصاحب» یا «رد کردنِ» میراث کهن‌تر یهودی و مسیحی بازسازی نماییم. بدین‌سان، قرآن به صورت مدرکی بر یک الگوواره دینی، انقلابی در اواخر دوره باستان پدیدار می‌شود. تأکید بر تبادل نیرومند شفاهی _ مکتوب و «فرآیند ارتباط» به عنوان روشی برای توسعه و تدوین قرآن در تبادل با میراث یهودی و مسیحی، یادآور رابطه تنگاتنگ بین قرآن مکتوب و شفاهی است که تا دوره‌های نوگذشته اسلام ادامه داشته است. بر اهمیت فوق‌العادۀ ‌قرآن شفاهی به عنوان کلام چارچوب‌نایافته و میانی خداوند تأکید شده؛ چه، بر خلاف چارچوب هر نمایشنامۀ ‌داستانی، سراسر قرآن به سان یک فراسخن است. به بیان دیگر، قرآن را باید به عنوان یک متن ادبی برتر و بیشتر، فرامتنی تلقی نمود که بازتاب دهندۀ ‌وضعیت کشمکش‌های جاری در زمان پدیداری‌اش است. در خصوص اسلام، در باور غیر الزامی قرآنی، ارتباط شفاهی کلام الهی بر متنی از مصحف مکتوب _ که بعدها رسمیت‌ یافته _ تقدّم دارد؛ هر چند این ارتباط شفاهی دارای ماهیت تفسیری نیز هست.