جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : میشل فوکو استدلال می‌کند که محققان مدرن به‌طور نادرست فلسفه‌های یونانی-رومی باستان را به عنوان تعقیب دانش انتزاعی تصور کرده‌اند. او در عوض تصور این فلسفه‌ها را به‌عنوان مجموعه‌ای از شیوه‌هایی که بر «مراقبت از خود/روح» متمرکز شده‌اند، پیشنهاد می‌کند. چنین مراقبت‌هایی شامل تمرین‌هایی ("فناوری‌های خود") است که هم بر شکل‌گیری هویت و هم تحول معنوی تأثیر می‌گذارد. می‌توان تاریخ مسیحیت‌های اولیه را نیز با این عبارات، به‌ویژه در بررسی گفتمان‌های رایج در قرن دوم و سوم عصر مشترک، دوباره مفهوم‌سازی کرد. کنار هم قرار گرفتن و مطالعه دقیق متون مربوط به این دوره نشان می دهد که دیدگاه های رقابتی مراقبت از روح که از آرمان های رواقی آگاه شده بود در بین مسیحیان در جریان بود. به طور خاص، این دیدگاه‌های متضاد، از یک سو، حول یک گفتمان مسلط و «پرتو-ارتدوکس» بود که شهادت را تجلیل می‌کرد و از سوی دیگر، اختلالاتی در این گفتمان توسط کسانی که به طور گمراه‌کننده‌ای تحت عنوان «عرفان» قرار می‌گرفتند. فصل اول به بررسی ارزش به کارگیری چارچوب فوکو در تاریخ مسیحیت های اولیه می پردازد. فصل دوم نحوه عملکرد شهادت به عنوان مراقبت از روح یا درمان احساسات را در متون منسوب به کلمنت، ایگناتیوس و پولیکارپ توضیح می دهد. فصل سوم روشی را نشان می‌دهد که دیگر متون اولیه مسیحی چگونه این گفتمان «خود رنج‌کش» را مختل می‌کنند و در عین حال دیدگاه‌های دیگری را درباره مراقبت از خود ارائه می‌کنند. متون خاص برای بررسی عبارتند از دو متن از ناگ حمادی - آخرالزمان پطرس و شهادت حقیقت، دو قطعه که توسط کلمنت اسکندریه حفظ شده است - یکی منسوب به باسیلیدس و دیگری به والنتینوس، و انجیل یهودا. فصل چهارم به این موضوع می‌پردازد که چگونه مریم مجدلیه و پرپتوآ از نظر مراقبت از روح به ترتیب در انجیل مریم و مصائب پرپتوآ و فلیسیتی و آنچه برای نقش‌های رهبری زنان در هر یک از این تصویرها در خطر است، توضیح می‌دهد. نگریستن به بحث‌های اولیه از این طریق - به عنوان تضادهای مربوط به مسائل هویت شخصی و رشد معنوی - به جای بحث در مورد دانش فی نفسه (آموزه‌هایی که با اصطلاحات ذات‌گرایانه تعریف شده‌اند) وسیله‌ای برای حرکت فراتر از توصیف ساده‌سازی افراد بسیار متنوع است. گروه‌ها در این دوره یا صرفاً «پرتو ارتدوکس» یا «بدعت‌گرا» بودند.