جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : زمانی از منطق و الهیات با هم در یک سخنرانی الهی صحبت می شد که با آن از خدا صحبت می کردیم، حتی همانطور که خدا با ما صحبت می کرد، در یک سخنرانی مقدس. منطق به عنوان شبیه سازی گفتار در استدلال از لوگوس الهی تصور شده بود. با این حال منطق از آن زمان به طور مکرر توسط ارسطو، اوکام و کانت از الهیات جدا شده است، درست به همان اندازه که توسط فلوطین، کوزا و هگل مجدداً متحد شده است. هر جدایی منجر به ساخت پی در پی منطق به اشکال مفصل تر استدلال و استنتاج شده است. اوریگن اسکندریه (فل. 184-253/4 پس از میلاد) اولین تفسیر الهیات مسیحی از منطق را ارائه کرده است. او در آغاز در الهیات سیستماتیک خود درباره اصول اولیه، منطق را شبیه سازی لوگوس تفسیر کرده است که توسط مسیح در و از طریق فرضیه های الهی خدا به عنوان تثلیث ابلاغ شده است. و او در تفاسیر کتاب مقدس خود نشان داده است که چگونه منطق، با شروع به معنای معنوی، عملاً در تمام علوم فلسفی، و عمدتاً از طریق علم عرفانی یا «احماسی» الهیات، «درهم تنیده» است. این «الهیات منطق» راه جدیدی را برای مطالعه موضوع منطق برای الهیات اعلام می کند. از یک سو باید از منطق نظری یا فلسفی که می پرسد قواعد منطق چیست و از سوی دیگر از منطق عملی یا کاربردی که می پرسد چگونه می توان از این قواعد منطق برای نشان دادن استفاده کرد متمایز شد. نتیجه گیری هر علمی بنابراین، با هیچ پیش‌فرض ثابتی مبنی بر ضرورت مطلق منطق شروع می‌شود، بلکه، به‌طور رادیکالی‌تر، سؤال قبلی را درباره دلایل احتمالی اعتقاد ما به حقیقت منطق می‌پرسد.