جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: برخی از دانشمندان اسلامی معتقدند که سلفی گری تلاشی نوآورانه و عقلانی در اصلاحات اسلامی است که در اواخر قرن نوزدهم ظهور کرد اما در اواسط بیستم ناپدید شد. برخی دیگر استدلال می کنند که سلفی گری یک جنبش ضد نوآورانه و ضد عقل گرای خالص گرایی اسلامی است که قدمت آن به دوره قرون وسطی باز می گردد، اما امروزه همچنان ادامه دارد. اگرچه آنها با یکدیگر تناقض دارند، اما هر دو روایت معتبر تلقی می شوند و درک تاریخ ایدئولوژی و اعتقادات اصلی آن را برای بیگانگان دشوار می کند. با معرفی سومین تبارشناسی مبتنی بر تجربی، «ساخت سلفی گری» این جنبش را به عنوان برداشتی جدید از اسلام می‌داند که به گذشته برمی‌گردد، و تکامل ناب آن را نتیجه مستقیم استعمار زدایی می‌داند. هانری لاوزیر تاریخ خود را بر اساس شبکه های فراملی تقی الدین الهلالی (1987-1894)، سلفی مراکشی که با همراهانش بر توسعه مدرن سلفی گری نظارت می کرد، بنا می کند. الهلالی در سفر از رباط به مکه، از کلکته تا برلین، با علما و فعالان برجسته سلفی که در نهایت مدرنیسم اسلامی را کنار گذاشتند و به نفع رویکرد خالص‌تر به اسلام بودند، تعامل داشت. امروزه سلفی ها ادعای انحصار حقیقت دینی را دارند و آزادانه با مسلمانان دیگر در مسائل کلامی و حقوقی مقابله می کنند. تاریخ راهگشای لاوزیر نیروهای اجتماعی را در پشت این چرخش خالصانه می شناسد و ریشه های مردمی آنچه را که به یک پدیده جهانی تبدیل شده است، آشکار می کند.