جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مسئله احرازصلاحیت و ضرورت آن برای متصدیان حکومت جهت سپردن مسئولیت، از مسائل چالشی و با اهمیت انقلاب اسلامی بوده و اینکه چه کسی وظیفه احراز را بر عهده دارد؟ بین اندیشمندان اختلاف نظر وجود دارد؛ برخی احراز صلاحیت را حق حکومت، برخی حق مردم دانسته و گروهی دیگر مانند امام خمینی بر حق حکومت و مردم تأکید کرده‌اند. سؤال اصلی در پژوهش حاضر این است که صلاحیت کارگزاران، شرایط، مرجع، دیدگاه‌ها و ادله اثباتی و نفی آن از دیدگاه امام خمینی چگونه است؟ آیا آیات، روایات، یا امارات و اصول عملیه‌ای دال بر احرازصلاحیت وجود دارد؟ برای یافتن پاسخ با بررسی آراء و نظرات امام، ادله و امارات، از روش توصیفی_تحلیلی استفاده شده که نتیجه آن اتکا به عقل و بنای عقلا و همچنین در صورت فقدان ادله تمسک به اصول عملیه و قواعد فقهی است که در مجاری خود می‌تواند نافی موانع صلاحیت و در برخی موارد مثبت صلاحیت باشد که با نظر امام هم منطبق است.

نقطه کانونی پژوهش پیش رو، بررسی نسبت حاکمیت اسلامی و اخلاق و معنویت با نگاهی به بیانه گام دوم است. حاکمیت دینی نمی‌تواند رویکردی بی‌طرفانه و خنثی نسبت به اصول و ارزش‌های اخلاقی داشته باشد و از این رو تلاش می‌کند تا حدامکان جامعه اخلاقی و معنوی‌تر گردد. هدف این مقاله تبیین رویکردی است که در بیانیۀ گام دوم در قالب رویکرد زمینه‌سازی و روش‌های متناسب با آن اشاره شده است. این مقاله با روش کیفی و مطالعات اسناد مرتبط با بیانیۀ و شیوه کتابخانه‌ای در صدد است تا دو الگوی دیگر در این حوزه یعنی الگوی رهاسازی جامعه و اجبارحداکثری جامعه به اخلاق را مطرح و در نهایت از نظریه مختار در بیانیۀ گام دوم دفاع کند. مهم‌ترین دستاورد این مقاله، تلاش برای دستیابی به یک منظومه قالب دفاع در نسبت اخلاق و حکومت اسلامی در قالب راهبرد زمینه‌سازی اخلاق و روش‌های متناسب با آن از جمله بهره‌برداری از جامعه مدنی، مقابله معقول با کانون‌های ضد معنویت و اخلاق، داشتن برنامۀ جامع و پایبندی حاکمان به اصول اخلاقی است.