جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

امام خمینی (ره) در حوزه‌های مختلف علومی چون فقه، فلسفه، عرفان، تفسیر و سیاست به اذعان و اقرار اهالی فن و تخصص صاحب نظر و اندیشه بوده‌اند و به تبع آن آثار گرانبهایی اعم از گفتاری و نوشتاری از ایشان برای اهالی فکر و اندیشه به یادگار مانده­است. امام خمینی(ره)، فقیهی جامع‌الشرایط و مجتهدی آگاه به مقتضیات زمانه بودند. تسلط کم‌مانند بر مباحث فقهی از یک سو و توانایی تحلیل درست مسائل روز، از سوی دیگر، آثار نوشتاری ایشان را در زمره بهترین و تأثیرگذارترین آثار قرارداده­است. در مقاله حاضر به بررسی نقش عرفان در ادبیات امام خمینی (ره) در دوران مبارزه سیاسی قبل از انقلاب اسلامی پرداخته­شده­است. مقاله حاضر توصیفی تحلیلی بوده و با استفاده از روش کتابخانه­ای به بررسی موضوع مورد اشاره پرداخته­است. نتایج تحقیق بیانگر این امر است که عرفان در ادبیات امام خمینی (ره) در دوران مبارزه سیاسی قبل از انقلاب اسلامی نقش تاثیرگذاری داشته­است. بر این اساس امام خمینی (ره) در دوران مبارزه سیاسی قبل از انقلاب اسلامی در تعامل با روحانیون، حجاب اکبر، اجتهاد پویا و سنتی، دانشجویان داخل و خارج از کشور، عموم مردم، ارتش و در جریان کاپیتولاسیون و قیام 15 خرداد از ادبیات عرفانی بهره­گرفته­اند.

یکی از مباحث بسیار بنیادی در ساحت سلوک عرفانی بیان و تبیین نقش و کارکرد شریعت بمعنای خاص یا فقه می باشد که تحت عنوان تعامل فقه و عرفان در اندیشه امام خمینی(رض) که هم در عرفان و هم در فقه مجتهد مسلم بوده و در عرفان عملی و طی مقامات معنوی سالکی شریعت گرا و فقه محور بوده اند. بنابراین یکی از پرسش های زیرساختی در نسبت فقه و عرفان به وجود تعامل یا عدم وجود تعامل و آنگاه پس از اثبات تعامل به نوع و میزان ترابط و تعامل ایندو با هم می باشد که در قالب مولفه های تعامل فقه و عرفان مورد بحث قرار گرفته است و نوشتار پیش روی متعهد به بیان این مولفه ها ولو برخی از آنهاست که عبارتند از: جامعیت فقه در ارتباط با عرفان، شریعت گرائی عرفان اسلامی و تشککی بودن شریعت، طریقت و حقیقت در بینش و گرایش و حتی کنش امام(رض). مولفه های یاد شده با استناد به مطالبی از امام خمینی مورد تحلیل اجمالی قرار گرفته اند