جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب تهذیب‌الاحکام تألیف شیخ طوسی، سومین کتاب از کتب اربعه حدیثی شیعه است. این موسوعه فقهی با توجه به گستردگی روایات فقهی و به کار گرفتن روش رفع تعارض اخبار، از جایگاه ویژه‌ای نزد اکثر فقیهان و حدیث‌پژوهان برخوردار است؛ امّا وجود برخی اشکال‌های ساختاری از قبیل فراوانی تصحیف، زیاده و نقیصه، ضعف سندی و مواردی دیگر از این دست، کسانی را بر آن داشته که در اعتبار آن تردید روا دارند. این جستار که از جهت گردآوری منابع، به روش کتابخانه‌ای‌ و از نظر محتوا به شیوه توصیفی- تحلیلی سامان یافته، عوامل پیدایش این کاستی‌ها و تأثیر آنها بر اعتبار این کتاب را مورد بررسی قرار داده است. یافته‌های این پژوهش نشان از آن دارد که هرچند وجود برخی کاستی‌های ساختاری در این کتاب، انکارناپذیر است؛ امّا از آنجا که از سویی، عوامل بیشتر این اغلاط مانند ناخوانا بودن خط و یا اشتباهات منابع، قابل شناسایی است و از دیگر سو، راهکارهایی برای برطرف کردن بیشتر آنها وجود دارد، این کاستی‌ها نمی‌تواند موجب تردید در اعتبار این کتاب شود.

زلزله به عنوان یکی از حوادث پر رمز و راز طبیعی با پیامدهای دهشتناک آن، اقوام و فرهنگ‌های گوناگون را بر آن داشته است در باره علل و عوامل بروز آن، افسانه‌سرایی کرده و تفاسیر مختلفی ارائه دهند. در روایات اسلامی نیز عللی برای بروز زلزله همچون کوه قاف و حرکت جانداران حامل زمین برشمرده شده است. برخی از اندیشمندان مسلمان آنها را پذیرفته‌اند و برخی دیگر، با استناد به روایاتی که می گوید مادام که محتوای روایات از قبیل روز دانستن شب و یا شب دانستن روز نباشد، نباید آنها را رد کرد، در برابرشان سکوت کرده­ و علمش را به اهلش واگذار کرده‌اند. این پژوهش که به شیوه توصیفی­ـ تحلیلی و با رجوع به منابع کتابخانه‌ای انجام شده است، به دنبال بررسی مقایسه‌ای این علل طبیعی در روایات با باورهای فرهنگ‌های پیشین در این زمینه است. بررسی‌ها نشان داد که رابطه تنگاتنگی بین این علل در روایات اسلامی با اسطوره‌های دیگر فرهنگ‌ها وجود دارد. وجود این قرابت‌های بسیار نزدیک با اساطیر دیگر فرهنگ‌ها، حضور افرادی همچون کعب الاحبار در اسناد این روایات که در اسناد بسیاری از اسرائیلیات وجود دارند و مخالفت آنها با بدیهیات حسی و قطعیات علمی که در حد روز دانستن شب است، ما را به این نتیجه رساند که این روایات به هیچ­ وجه قابل پذیرش نیستند و جایی برای سکوت و واگذاری علم این روایات به اهلش وجود ندارد.

قرآن مجید اگرچه گونه‌های خاصی از حبس و وقف جاهلی را ممنوع اعلام کرده، اما با عناوینی همچون صدقه، قرض حسن، تقدیم خیر، برّ، انفاق و کتابت آثار، به انجام کارهای خیر از جمله وقف تشویق نموده است. به وجود آمدن اصطلاح «وقف» بعد از دوران تشریع، نمایانگر متشرعه بودن حقیقت معنایی آن است. در این میان، دلالت آیه یا آیاتی از قرآن مجید که بیشترین ارتباط معنایی را با مفهوم وقف داشته باشد، از جمله مسائل مطرح در بحث وقف است. اگرچه اکثر محققان به این مطلب تصریح نموده‌اند که وقف تحت عناوین کلی قرآنی مانند خیرات و مبرّات داخل است، اما برخی مفسران با توجه به دو روایت مربوط به وقفِ دو نفر از صحابه به نام‌های ابوطلحه انصاری و ابوالدحداح انصاری که در ذیل آیه 92 آل عمران (آیه برّ) و آیات 245 بقره و 11 و 18 حدید (آیات قرض حسن) وارد شده است، این آیات را به طور خاص مربوط به وقف شرعی دانسته‌اند. این مقاله که با روش توصیفی ـ تحلیلی سامان یافته است، در صدد بررسی این دو روایت تفسیری بر پایه معیارهای رجالی و فقه‌الحدیثی و بررسی کیفیت ارتباط آن‌ها با آیات ذکرشده است.

مواریث حدیثی به عنوان یکی از مهم‏ترین راه ‏های دست‏یابی به معارف الهی، نیازمند حفظ آن از فراموشی و‏ حراست از آن در برابر آسیب ‏هایی است که این گنجینه ارزشمند را تهدید می ‏کند. راهیابی عبارت ‏های حدیث‏ نما به مجموعه‏ های روایی از جمله این آسیب ‏هاست. یکی از گزاره‏ هایی که به نظر می‏ رسد در فضای تصوف و عرفان تولد یافته‏ و به تدریج، به برخی منابع راهیافته است، عبارت است از: «من طلَبَنی وجدَنی، و من وجدَنی عرفَنی، و من عرفَنی أحبَّنی، و من أحبّنی عشَقنی، و من عشقنی عشقتُه، و من عشقتُه قتلتُه، و من قتلتُه فعلیّ دیتُه، و من علیّ دیتُه فأنا دیتُه». دغدغه این پژوهش - که با تکیه بر منابع کتابخانه ‏ای و با روش توصیفی و تحلیلی سامان یافته - ردیابی این عبارت در منابع روایی و عرفانی و بررسی محتوایی آن است. یافته ‏های این جستار نشان از آن دارد که این گزاره در منابع اولیه حدیثی وجود ندارد و به تدریج، با توجه به سازگاری با مشرب اهل تصوف و عرفان، به منابع روایی و عرفانی راه پیدا کرده است. افزون بر این، کاربرد اندک واژه عشق در روایات آن هم بیشتر در مفهوم منفی و برخی ناهمخوانی محتوایی آن با قرآن و سنت، پذیرش آن را به عنوان روایت، مورد تردید قرار داده است.

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه نظام اسلامی با نظام‌های الحادی از منظر قرآن است. در این راستا و با روش توصیفی- تحلیلی منظور از کافرانی که قرآن نسبت به ارتباط دوستانه با آنان هشدار داده مشخص و نتایج نشان داد که قرآن تنها از برقراری هرگونه ارتباط دوستانه با کافرانی برحذر می‌دارد که مواضع خصمانه در برابر نظام اسلامی اتخاذ کرده و به اصطلاح تحت عنوان دشمن قرار می‌گیرند، نه هر کسی که دیدگاهی غیر از دیدگاه و باور مسلمانان دارد. همچنین میان مشرکان صدر اسلام که با باورها و اعتقادات مسلمانان دشمنی داشتند، با دولت‌های ملحد غیردینی زمان ما که باورها و اعتقادات دینی را در روابط خود با دیگران لحاظ نمی‌کنند، تفاوت ماهوی وجود دارد. البته روشن است که هرگونه ارتباطی که منجر به سلطه بیگانگان (اعم از اهل کتاب و مشرک) بر جامعه اسلامی شود، ممنوع است.

استعمار و فعالیّت مبلّغان مسیحی، تاراج هویت و تغییر بافت فرهنگی و دینی مسلمانان شبه‌قاره را به دنبال داشت. آنان درصدد اثبات ناکارآمدی دین در وجوه مختلف بودند تا مردم را از فرهنگ اسلامی دور نگاه ‌دارند؛ از این رو متفکران نوگرا در برابر این عمل سکوت نکرده و با طرح دیدگاه‌های نو در زمینه‌های مختلف دینی مطابق با مقتضیات زمان برای اثبات توانایی دین در اداره­ی امور تلاش بسیار کردند. تهانوی در بطن جریان علمای دارالعلوم از زاویه نوگرایی به مباحث اجتماعی و سیاسی پرداخته است. وی تأثیرپذیری از آداب و رسوم دیگر ادیان و دوری از قرآن و سنت را مهمترین مشکل جامعه­ی اسلامی شبه قاره می‌دانست. در موضوع سیاست نیز با به چالش‌کشیدن نظام‌هایی چون «جمهوریت» به تبیین نظام حکومتی مورد نظر اسلام می‌پردازد. در نگاه وی تشکیل حکومت هدف غایی دین نیست؛ بلکه ابزاری برای اقامه­ی دیانت است. این جستار با روش توصیفی- تحلیلی و تکیه بر منابع کتابخانه‌ای به بررسی و نقد دیدگاه‌های اجتماعی و سیاسی تهانوی پرداخته است. یافته‌های پژوهش نشان از آن دارد که گرچه تهانوی با روشی ساختارشکنانه در آثارش از مباحث اجتماعی و سیاسی به صورت گسترده سود جسته است؛ ولی سطحی‌نگری مباحث از جدی‌ترین انتقادات وارد بر اندیشه اوست.

فرقۀ قرامطه در نیمه دوم قرن دوم هجری، و براساس اعتقاد به امامت و مهدویت محمدبن‌ اسماعیل، نواده امام جعفر صادق، شکل ‌گرفت. قرمطیان در خصوص مهدویت عقاید خاصی را مطرح‌ کردند. آنان در آغاز به مهدویت محمدبن‌ اسماعیل معتقد شدند و او را امام هفتم و پایان‌دهنده دور ششم و قائم‌القیامه دانسته و تفسیرهای باطنی بسیاری را برای قائم‌القیامه در نظام دور مطرح نموده و معتقد شدند که محمد زنده ‌است و عبدالله‌ بن ‌میمون، باب اوست و او آخرین فردی است که مقام امامت و نبوت را همزمان داراست. به این ترتیب، غیبت و مهدویت محمدبن اسماعیل مورد توجه بسیاری از اسماعیلیان قرار گرفت و به صورت گسترده‌ای تبلیغ شد و پایه‌های اعتقادی قرمطیان بر این عقیده استوار گردید. آنان پس از چندی و برای مدت کوتاهی به مهدویت احمدبن‌ محمدبن حنفیه گرویدند و نام او را در کنار سایر انبیاء الوالعزم و نیز در شهادت اذان با عنوان یکی از رسولان پروردگار آوردند. این اعتقادات با تردیدهای بسیاری روبرو شد به ویژه این‌که وعده ظهور او نیز محقق نشد، از این ‌رو پس از گذشت مدت کوتاهی مهدویت محمدبن ‌اسماعیل مورد توجه جدی و پذیرش گسترده قرمطیان قرار گرفت. در آغاز قرن چهارم قرمطیان بحرین به رهبری ابوطاهر جنابی معتقد به مهدویت مهدی اصفهانی شدند. این اعتقاد تنها 80 روز دوام ‌آورد، اما تاثیر مخرب آن بر تضعیف اعتقادی قرمطیان کاملا آشکار بود. پس از گذشت مدتی قرمطیان بحرین نیز همانند سایر قرامطه به مهدویت محمدبن اسماعیل بازگشتند.

در روایتی در کتاب کافی از امام صادقR از چگونگی قرار گرفتن زمین سؤال شده است. در پاسخ منسوب به امام آمده است که زمین بر پشت ماهی است. این حدیث که در این جستار از آن با عنوان «حدیث حوت» یاد می‌کنیم دارای سندی صحیح است، اما ظاهر آن با قطعیات علمی و تجربیات مسلم بشری ناسازگار است. برخی از حدیث‌پژوهان درصدد برآمده‌اند با ارائۀ راهکارهایی معنای حدیث را روشن کنند اما ناموفق بوده‌اند. روشی که ما در بررسی این حدیث برگزیده‌ایم توجه به پیشینۀ تاریخی آن است. برای این منظور احادیث هم‌خانوادۀ این حدیث را در سه دسته بیان می‌کنیم و سپس با بررسی این روایات و کتب گذشته همچون کتب یهود با شباهت‌های حیرت‌آوری همچون یکسان بودن نام ماهی و گاوی که گفته شده زمین بر آن‌ها استوار است مواجه می‌شویم. با توجه به شواهد دال بر اسرائیلی بودن این روایت، نبود توجیه معقول و منطقی برای آن، مخالف بودن با قطعیات علمی و عدم کارایی خبر واحد در این‌گونه موارد ناچار به طرح این حدیث هستیم.

هدف پژوهش حاضر واکاوی و تحلیل نظریه‌ها و مکاتب مرتبط با «منافع ملی» با رویکرد قرآنی بود. در این راستا و با روش توصیفی-تحلیلی، منافع ملی از منظر رئالیست‌ها (واقع‌گرایان) و ایده‌آلیست‌ها (آرمان‌گرایان) و از منظر اسلام مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد، اسلام منافع مادی را رد نمی‌کند، بلکه تلاش برای بدست آوردن آن را به عنوان یک امر عقلایی به رسمیت می‌شناسد. آنچه از نظر قرآن مردود است، منحصر دانستن منفعت در منافع مادی و تأمین آن از هر طریق ممکن است. قرآن، به ملیّت و قومیتی که امروز میان مردم مصطلح است، اصالت نمی‌دهد و هرگونه امتیازطلبی و برتری‌جویی بر پایه آن را مردود می‌داند. با این همه، وجود ملت‌ها به معنای اقوام مختلف را نه تنها به عنوان واقعیتی غیرقابل انکار می‌پذیرد، بلکه تمایز مردمان را بر پایه ملیت و قبیله برای شناسایی آنان لازم می‌داند. در نظر گرفتن منافع ملی در سیاست خارجی یک کشور و در تعامل سیاسی، اقتصادی، فرهنگی وغیره با دیگر کشورها، از نظر قرآن اشکالی ندارد. توجه به منافع ملی یک کشور به معنی تجاوز به منافع دیگران و نادیده گرفتن حقوق آنان نیست.

بحث از رابطه آرمان‌گرایی به معنای در نظر داشتن اهداف عالیه و چشم بستن بر واقعیت‌ها، با واقع‌گرایی به معنای منطبق کردن حرکت تنها بر بنیان واقعیت‌ها، دیرینه‌ای بس دور و دراز دارد و به بحث‌های درازدامنی منجر شده است. برخی از آیات قرآن، انسان را به در نظر داشتن آرمان‌ها و بی‌توجهی به واقعیت‌ها فرا می‌خوانند و دسته‌ای دیگر، نسبت به غفلت از واقعیت‌ها هشدار می‌دهند. هر چند در نگاه آغازین، این دو دسته از آیات ناهمخوان به نظر می‌رسند اما به توجه به آیات دیگری همچون آیات مربوط به در نظر داشتن تعداد افراد دشمن در وجوب جهاد، آیات مربوط به میانه‌روی در انفاق و... می‌توان به این گونه بین آن‌ها جمع کرد که انسان مسلمان ضمن رصد دائمی آرمان‌ها و پایش چشم‌انداز باید به واقعیت‌های موجود توجه داشته باشد. به عبارت دیگر، قرآن انسان را به آرمان‌گرایی واقع‌بینانه فرا می‌خواند. روشن است که فراموشی آرمان‌ها، به انحراف از هدف و مقصد منجر شده و نادیده گرفتن واقعیت‌ها، شکست و عدم توفیق را به دنبال خواهد داشت.