جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

دیدگاه جان مکی در فرااخلاق به نظریة خطاانگاری در باب اخلاق نامور است. این دیدگاه، به‌طور کلی، گفتار اخلاقی را دست‌خوش خطا می‌داند. مکی در تلاش برای اثبات دیدگاه خود از دو استدلال که یکی مبتنی بر نسبیت است و دیگری مبتنی بر غرابت، یاری گرفته است. در اولی به تنوع قوانین و آداب در جوامع مختلف متمسک می‌شود و در دومی که خود آن را مهم­تر و دارای کاربردی عمومی­تر می­داند و متشکل از دو بخش متافیزیکی و معرفت­شناختی است، چنین استدلال کرده است که چنان‌چه واقعیات اخلاقی در جهان عینیت داشته باشند، مستلزم آن خواهد بود که با پدیده­هایی عجیب و غریب مواجه باشیم. او نتیجه می­گیرد اظهار اینکه ارزش‌های عینی در عالم وجود دارد، گفتن امری بی­معنا نیست؛ ولی به‌طور کلی خطا و کاذب است. در این مقاله، ضمن توصیف نظریة مذکور با نگاهی تحلیلی-انتقادی، به نقد و بررسی آان پرداخته شده است که بر اساس آن به نظر می‌رسد دیدگاه جان مکی در فرااخلاق راه حل معارضة میان واقع‌گرایی و ضد آن نیست.