جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

شرف‌الدین علی حسینی اِسترابادی نجفی‌(م۹۶۵ ق)، معروف به شرف‌الدین استرابادی ‌، از علمای ‌امامیه قرن دهم قمری و از شاگردان محقق کرکی است. هرچند وی در نجف ساکن بود، اما اصل او از اِستراباد بوده است و شاید همانجا نیز متولد شده باشد. از آثار وی کتاب تاویل الآیات الظاهره(یا الآیات الباهره) فی فضائل العترة الطاهره و همچنین کتاب الفوائد الغرویه، در شرح الجعفریه استادش محقق کرکی می‌باشد. از تألیفات شرف‌الدین استرابادی، کتاب تأویل الآیات الظاهره(یا الآیات الباهره) فی فضائل العترة الطاهره است، که مشتمل بر احادیثی درباره نزول آیاتی از قرآن کریم ویژه اهل بیت پیامبر(ص) است. محتوای این کتاب بر وسعت اطلاعات حدیثی مؤلف آن گواهی دارد، چنانکه در جاهای مختلف این کتاب، بخش عمده تفسیر ابن جحام -که از منابع مهم تفسیری ‌امامیه است- نقل شده است. مؤلف همچنین از دیگر منابع مهم حدیثی امامیه، در جمع و تدوین این کتاب بهره برده است. این کتاب در دو نوبت، یک بار در قم به کوشش مؤسسه امام مهدی(عج) در ۲ جلد، و بار دیگر به کوشش حسین استاد ولی در ۱۴۰۹ق در قم، به چاپ رسیده است. خلاصه‌ای از این کتاب، که به جامع (کنز) الفوائد و دافع المعاند یا کنز جامع الفوائد معروف است، به شخصی به نام علم (یا علی) بن سیف بن منصور نجفی حلی منسوب است، که نسخه‌هایی از آن بر جای مانده است. این کتاب در ۹۳۷ق در مشهد تألیف شده است. درباره مؤلف کتاب اخیر، میان علمای امامیه تردیدهایی وجود دارد.