جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

دست یابی صحیح و روشمند به آموزه های قرآن کریم،روش شناسی خاص خود را می طلبد و شناخت لغزشگاه ها و پیشگیری از تحریف معنوی و برداشت های سطحی از این کتاب الهی، بستگی کامل به تبیین دقیق مبانی و روش تفسیرآن دارد. مفسران با روش ها و گرایش های خاصی به تفسیر قرآن پرداخته اند.علامه طهرانی نیز همانند سایر مفسران، با روش و گرایش خاصی به تفسیرآیات قرآنی پرداخته است ؛ایشان برای تفسیر و تبیین آیات،ازدیگر آیات و هم چنین روایات معصومین(ع) و ادلّه ی عقلی و فلسفی و... استفاده کرده اند.در این تحقیق می خواهیم روش تفسیری علامه طهرانی را در تفسیر معاد شناسی بررسی کنیم تا بتوانیم هر چه بهتر به شناخت آن دست یابیم؛چرا که برای استفاده ی بهتر،از تفسیر،ابتدا باید به شناخت روش تفسیری آن پرداخت؛و لذا شناخت روش تفسیری علامه طهرانی در تفسیر معاد شناسی ضروری می باشد.

برای فهم آیات قرآن ابتدا باید روش تفسیری مفسران را بشناسیم تا بتوانیم بهترین بهره برداری را از تفاسیرببریم. از جمله تفاسیری که در دوران معاصر نوشته شده، تفسیر موضوعی «معاد شناسی »علامه طهرانی می باشد ایشان در این کتاب، به تفسیر آیاتی که راجع به عالم صورت، برزخ، عالم حشر و نشر و... پرداخته است. ساختار «معادشناسی» بدین نحو است که علامه ابتدا آیه را می آورد و بعد از ترجمه ی آن، با استفاده از آیات دیگر، روایات معصومین و ادله ی عقلی و فلسفی به تفسیر و توضیح آیات الهی می پردازد. در واقع می توان گفت که تفسیر «معادشناسی »جامع سه روش تفسیری«قرآن به قرآن»،«قرآن به سنت» و «قرآن به عقل »است . و گرایش علامه در این تفسیر، گرایش فلسفی و عرفانی می باشد. و با توجه به اینکه علامه یک عارف بوده است بنابراین ،این امر باعث شده تفسیر «معاد شناسی»بیشتر جنبه ی عرفانی و فلسفی به خود بگیرد. اما علامه در این زمینه قدری فراتر رفته است. و از آنجا که «معاد شناسی»مجموعه سخنرانی های علامه است در نتیجه اصول، قواعد و مراحل تفسیر موضوعی در آن رعایت نشده است و علاوه بر آن علامه، در بیشتر موارد از روایاتی استفاده کرده است که اصلی در متون روایی ندارند.