جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

دستیابی به اهداف کلی انقلاب و زمینه‌سازی برای تحقق تمدن نوین اسلامی، به تدوین استراتژی کلان نیاز دارد. اما برای رسیدن به آن اهداف کلان، تحقق برخی اهداف میانی - که با نوعی همگرایی، راه رسیدن به آن اهداف کلّی را هموار می‌سازند- اجتناب‌ناپذیر است. وحدت اسلامی و تقریب مذاهب یکی از این اهداف میانی است که دستیابی به آن، به تدوین خرده‌استراتژی دارد. مقاله حاضر که با هدف ارائه یک مدل مفهومی از خرده‌استراتژی وحدت و به روش تحلیلی - توصیفی نگاشته شده است، می‌کوشد ضمن نشان‌دادن اهمیت مقوله وحدت اسلامی و بیان مفهوم کاربردی آن، استراتژی دستیابی به آن را از منظر مقام معظم رهبری مورد بررسی و تحلیل آکادمیک قرار دهد. یافته‌های تحقیق که با تحلیل بیانات معظمٌ له به دست آمده است، نشان می‌دهد که رویکرد ایشان به مقوله وحدت، رویکرد فرآیندی و سیستمی بوده و وحدت یک ابزار یا تاکتیک موقت برای دستیابی به اهداف سیاسی و یک شعارِ فاقد پشتوانه علمی نیست؛ بلکه از نظر ایشان، وحدت یک خرده‌استراتژی است که می‌توان با بهره‌گیری از دانش مدیریت استراتژیک، چشم‌اندازی روشن برای آن ترسیم و با ارزیابی محیط داخلی و خارجی و در نظر گرفتن تهدیدها و فرصت‌های پیشِ روی امت اسلامی، اولویت¬های راهبردی دستیابی به آن را مشخص نمود.

رویکرد فرآیندی و سیستمی به مدیریت علوی می‌‌تواند زمینه را برای تقویت دانش و مهارت‌‌های مناسب به منظور رویارویی با چالش‌‌های دنیای معاصر فراهم آورد. بر اساس این رویکرد، استراتژی کلان دستیابی به اهداف کلی حکومت اسلامی و در کنار آن، خرده استراتژی‌‌هایی برای دست یافتن به اهداف میانی را می‌‌توان در برخی خطبه‌‌ها و نامه‌‌های امیرالمؤمنین (ع) در نهج‌‌البلاغه سراغ گرفت. این خرده استراتژی‌‌ها و اهداف فرعی، با نوعی همگرایی، راه رسیدن به آن اهداف کلّی را هموار می‌‌سازند. مقاله حاضر می‌‌کوشد به روش تحلیل و توصیفی، یکی از این خرده‌‌ استراتژی‌‌ها یعنی استراتژی حصول وحدت اسلامی را از منظر نهج‌‌البلاغه مورد بررسی قرار دهد. یافته‌‌های تحقیق نشان می‌‌دهد وحدت اسلامی صرفًا یک تاکتیک موقت برای دستیابی به برخی اهداف سیاسی یا یک توصیه اخلاقی و اجتماعی نیست، بلکه در بیان امیرالمؤمنین (ع) ، ارکان سه‌‌گانه استراتژی یعنی چشم‌‌انداز، بررسی و ارزیابی محیط داخلی و خارجی و راهبردها مورد اشاره قرار گرفته است.

«احسان» یکی از مفاهیم ارزشمند اخلاقی است که در تعالیم دین مبین اسلام و ادیان پیشین تأکید جدی و اساسی بر آن شده است. با توجه به متون کتب مقدس می‌توان گفت هدف غایی ادیان ‌‌الاهی، بسط و گسترش نیکوکاری است. در قرآن و کتب عهدین، آیات و تعالیم ارزشمندی ذکر شده است که عمل به هر یک از آنها می‌تواند انسان را به سرمنزل مقصود راهنمایی کند و مقدمات تقرب وی را به درگاه خداوندی بیش از پیش هموار سازد. این پژوهش با تکیه بر روش توصیفی‌تحلیلی و با هدف تطبیق دیدگاه قرآن و کتب عهدین دربارۀ مصادیق «احسان» صورت گرفته است. در نتیجه با توجه به آیات قرآن و تعالیم عهدین، می‌توان تصویری روشن از جایگاه واقعی تعالیم قرآنی در نهادینه‌سازی آموزه‌های اخلاقی و تأثیر بیشتر آن بر تعالیم عهدین ارائه کرد. نتایج بررسی تطبیقی نشان می‌دهد مصادیق «احسان» در قرآن و کتب عهدین شامل زکات، صدقه، انفاق، اطعام نیازمندان و محبّت است که می‌تواند به گروه‌های مختلف جامعه اختصاص یابد؛ اما تفاوتشان در این است که در قرآن نسبت به کتب عهدین، احسان تنوع بیشتری دارد و بر آن تأکید بیشتری شده است.

واژه های «اُمّی» و «امیین» مجموعاً شش بار به صورت مفرد و جمع در قرآن‌کریم به کار رفته است. در تحلیل‌های مفسران و قرآن پژوهان، این تعبیر قرآنی به معانی مختلفی همچون «بی‌سواد، عوام و فرد بدون کتاب الهی» آمده است. مترجمان قرآن‌کریم نیز در ترجمه این واژه، آن را به «درس ناخوانده بودن و بی­سواد بودن رسول خدا (ص) و قوم او» برگردانده­اند که به نظر می‌رسد این معانی با سیاق آیات مربوط به آن و همچنین با روایاتی که در معناشناسی این واژه صادر شده، هماهنگ نیست. لذا در این مقاله که به شیوه توصیفی- تحلیلی نوشته شده، ترجمه این واژه قرآنی مورد نقد و بررسی قرار گرفت و مشخص گردید معانی یادشده صحیح و دقیق به‌نظر نمی‌رسد بلکه بر اساس سیاق آیات و همچنین روایات معتبر شیعه، امّیون کسانی هستند که کتاب الهی بر آن‌ها نازل نشده و فاقد کتاب هستند، لذا اکثریت مترجمان به دلیل تحت تأثیر بودن از پیش فرض‌های فکری و ارتکازی فقط به ترجمه تحت الفظی پرداخته‌اند.

یکی از باورهای دینی که وجه مشترک آموزه­های و حیانی به‌شمار می­رود، «نجات شناسی» است. یکی از آموزه‏های مهم حیاتی و نقطه‏ مشترک همه‏ ادیان- که از رهاورد تطبیق آن، دستاوردهای عظیم فکری و کاربردی نصیب جوامع بشری خواهد شد- مسألۀ «نجات و انتظار منجی» و چگونگی نگرش به فرجام جهان و تاریخ است. از این رو، امید به «آینده‏ روشن» و «نجات انسان»، نقطه‏ مشترک همه‏ ادیان است که برخی از محقّقان، همین عطش و سوز فطری و دسته جمعی بشر را، بهترین دلیل بر وجود منجی‏ای می‏دانند که انسان را به نجات برساند و عطش او را سیراب کند؛ زیرا، عطش انسان، بهترین گواه بر وجود آب در هستی است. مسأله نجات از دیدگاه یهود؛ یعنی نجات قوم یهود توسط ماشیح از نسل داوود پادشاه در سرزمین صهیون، و از دیدگاه مسیحیت نجات از گناه و مرگ ابدی، و از دیدگاه اسلام نجات از تمام آلام روحی و جسمانی عالم پس از مرگ است. پژوهش حاضر به این نتیجه دست یافته است، که همه­ ادیان معتقدند که در عصر آخرالزمان بشر در رابطه با اخلاق و معنویات در سیر نزولی به سر می­برد و خود نمی­تواند به تنهایی به این انحطاط پایان بخشد مگر این­که یک شخصیت آسمانی بلندپایه که از مبدأ وحی سرچشمه می­گیرد ظهور کند و جهان را از جهل، تاریکی و ظلم رهایی بخشد. نیز اصل ظهور منجی در میان همه­ ادیان امری مسلم است، ولی این به معنای یگانه انگاری در همه­ زمینه­ها و دیگر اصول و فروع نیست.

چکیده ندارد.

یکیازباورهایدینیکهوجهمشترکآموزه هایوحیانیبه شمارمی رود، «موعودگرایی» استکهاینمقالهباعنوان «موعودگراییدرقرآنوعهدین»تلاشنمودهاستتابادقّتوژرفکاویبهروشتطبیقیآنراموردبررسیو تحلیلقراردهدوبهنشانه هاوامیدهاییکهدرجهتباورداشتموعوددراسلام،یهودومسیحیّتباتأکیدبرکُتُبمقدّسآنانوهمچنینبهنقاطاشتراکوافتراقسهدیناسلام، یهودومسیحیّتدراعتقادبهمنجیموعودپرداختهاستکهلاجرمتفکّربرتراسلاموامتیازاتاسلامازمیانایننگرشتطبیقینمودارخواهدگشت.

اين مقاله با عنوان «سيري در احوال مقاتل بن سليمان و روش تفسيري وي» به روش تحليلي- توصيفي و به شيوهي متن پژوهي، در صدد است ضمن معرّفي مقاتل بن سليمان به عنوان يكي از كهنترين مفسران مسلمان در قرن دوم هجري، روش تفسيري وي در تفسير كبير فراديد اهل نظر قرار دهد. مقاله در دو قسمت سامان يافته است: در بخش اول، به معرّفي مقاتل پرداخته شده كه در بردارنده مباحثي چون اسم و نسب مقاتل، ولادت و وفات، سفرهاي مقاتل، مشايخ و راويان، آثار و تأليفات، اقوال مدح و ذم ،مذهب مقاتل، اوضاع سياسي و علمي و فرهنگي مسلمانان درعصر مقاتل مي باشد. در بخش دوم ضمن معرّفي اجمالي تفسير مقاتل، روش وي در تفسير به بحث گذاشته شده و تفسير قرآن به قرآن، تفسير قرآن به كمك روايات، تفسير لغوي، تفسير با بهره گيري از علوم قرآني و ورود اسرائيليات در تفسير به عنوان مهمترين شاخصههاي تفسير مقاتل برشمرده شده است.

عفاف حالتی درونی است که انسان را از حرام و گناه باز می‌دارد و او را به مراتب والای انسانیت رهنمون می-گرداند علاوه بر نقش ممتاز عفاف در سلوک فردی انسان به سوی مقصد آفرینش، آنچه می‌تواند یک جامعه را از خطر سقوط اخلاقی و سلط? فرهنگی بیگانگان مصون نگه دارد، ترویج و اشاع? فرهنگ عفاف و تبیین ابعاد گوناگون آن می‌باشد. به همین جهت، پرداختن به بحث عفاف وکارکرد آن در رشد و تعالی اخلاقی انسان، از اهمیت و ضرورت ویژه‌ای برخوردار است. با عنایت به اینکه در آیات قرآن کریم و روایات معصومین(علیهم السلام) به مقول? عفاف و ابعاد گوناگون آن اشاره شده، این پژوهش در صدد است به روش تحلیلی ـ توصیفی، کارکرد عفاف را در رشد و تعالی اخلاقی انسان از منظر قرآن و حدیث مورد بحث و بررسی قرار دهد. «عفاف» در آموزه‌های اسلامی از جایگاه بسیاروالاییبرخوردار است و همواره از آن به عنوان قوی‌ترین نیروی تعدیل غرایز و شهوات انسانی یاد می‌شود. سجایای بلند اخلاقی و روحانی انسانی ایجاب می‌کند تا ضرورت و اهمیت رعایت عفاف برای رشد وتکامل اخلاقی، در فضایی آکنده از نور و پاکی و حیا جلوه کند و اعتلاء بخش آدمی باشد. آنچه که أغلب از مفهوم«عفاف» به ذهن متبادر می‌شود، استعمال این واژ? در معنای خاص مانند، عفت جنسی و یا حوز? خاصی از شهوت می‌باشد که این طریق استعمال از قبیل استعمال کل در جزء آن است. در حالیکه درکاربردهای قرآنی، عفاف دامن? وسیع و گسترده‌ای از رفتار وکردار انسان را در برمی-گیرد. و رعایت آن اختصاص به جنس خاصی ندارد.از ابعاد مختلف عفاف می‌توان، عفاف در کردار، گفتار و اندیشه را بازشمرد. چشم‌پوشی از نگاه حرام، پوشش مناسب، اعتدال در زینت و آرایش، میانه‌روی در خوراک و عفت در فقر و غنا از ابعاد مختلف عفاف در کردار بوده و پرهیز از کلام لغو و اندیش? حرام، عفت در گفتار و اندیشه را تشکیل می‌دهد. و هم? این‌ها نیاز بشر در مسیر کمال است که در این پژوهش بدان پرداخته شد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که عفاف از بزرگترین فضایل انسانی است و قرار گرفتن در سیر الی الله و مسیر تقوا بدون آراسته بودن به صفت بازدارند? عفاف ممکن نخواهد بود. بنابراین رعایت این اصول موجبات رشد و تعالی اخلاقی انسان را فراهم نموده و انسان را به قل? رفیع فضایل الهی و انسانی رهنمون خواهد ساخت.