جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نظریه وحدت وجود یکی از اندیشه‌های اساسی عارفان مسلمان است که از سده‌های نخستین شکل‌گیری تصوف و عرفان اسلامی در بیان و نوشته‌های ایشان به آن اشاره شده است. با ظهور ابن‌عربی در قرن هفتم هجری این نظریه از تحلیل‌ها و تبیین‌های دقیق و منسجم تری برخوردار شد و بن‌مایه اصلی مکتب عرفانی وی را تشکیل داد. پس از ابن‌عربی، قونوی و دیگر شارحان اندیشه‌های وی به تثبیت و تحلیل عقلانی نظریه وحدت وجود پرداختند. تا جایی که دیدگاه ابن‌عربی میان مشایخ تصوف و عرفان مقبولیت فراگیری پیدا نمود. در این میان شیخ علاءالدوله سمنانی(م736 ق) و سید محمد گیسودراز(م825 ق) و شیخ احمد سَرهِندی (م 1034 ق) از مشایخ تأثیرگذار خراسان و شبه قاره هند مقابله جدی با وحدت وجود ابن‌عربی نموده‌اند. انتقادات ایشان ناظر به: 1ـ استعمال قید اطلاق بر وجود خداوند 2ـ یکی دانستن حق و خلق 3ـ متصف شدن خداوند به صفات مذموم 4ـ حلول و اتحاد حق با خلق و 5ـ قرب، معیت، سریان و احاطه ذاتی حق نسبت به عالم می‌باشد. سمنانی و به پیروی وی، گیسودراز و سرهندی از طرفداران نظریه وحدت شهود در مقابل وحدت وجود می‌باشند. در پژوهش حاضر پس از تبیین نظریه وحدت وجود با توجه به آثار ابن‌عربی و شارحان مکتبش و نیز بیان آراء وجودشناسی و انتقادات سمنانی و گیسودراز و سرهندی، در مقام تحلیل و نقد انتقادات، این نتیجه حاصل شده که ایرادات ایشان برخاسته از 1ـ شرایط فرهنگی و اجتماعی زمانه و در نتیجه تفکیک اعتقادات دین اسلام از هندوئیسم و بودیسم بوده است. همچنین2ـ عدم وصول به عمق کلام ابن‌عربی در اطلاق مقسمی وجود و3ـ خلط میان اعتبارات وجود (قسمی و مقسمی)4ـفضای تنزیهی حاکم بر نظام وجودشناسی سه عارف فوق الذکر از مواردی است که در مقام تحلیل و بررسی مورد توجه قرار گرفته است.

نظریه محی الدین بن عربی ومایستر ایکهرت راجع به ظهور و بطون ذات الهی در چهارچوپ عرفان وابعاد عرفانی ارایه می شود واین نظریه به جهت اتکای بقیه مسایل عرفان بر خود از اهمیت ویژه برخوردار است که ابن عربی به عنوان نظریه ذات الهی مگرح می کند که شامل عوالم هستی شناسی ومعرفت شناسی می شود این عوالم دارای لایه های ظاهر و باطن و هر کدام حضوری برای ذات الهی معرفی می شود. ماستر ایکهرت همچنین این نظریه به عنوان حقیقت اشیا تقدیم می کند واین روند ظهور و بطون ذات الهی ناشی از ادراک حق از ذات خویش می داند و از این ادراک تمام اشیا از قبیل انسان نور و روح سرچشمه گرفته است وحقیقت ایه کریمه قرانی "هو الأول والآخر والظاهر والباطن " در این نظریه نمایش می شود. ما در این رساله سعی خواهیم کرد این نظریه را بیان کرده ونشان بدهیم که ذات حق تعالی نه فقد وجود دارد بلکه تمام حضور از آن است و غیر از ذات حق در میان نداریم با تکیه بر مطالب عمیق عرفانی وبیانات بزرگان این فن این حقیقت را آشکار خواهیم کرد و الله الموفق

نظریۀ وحدت وجود از اساسی‌ترین آموزه‌های تصوف و عرفان اسلامی‌ است. از نگاه عارفان مسلمان، موجود حقیقی تنها خداست و مخلوقات، ظهورات و شئونات آن موجود حقیقی هستند. این اندیشه از همان دورۀ نخست شکل‌گیری عرفان اسلامی ‌مطرح بوده و با ظهور ابن‌عربی از تبیین‌های دقیق‌تری برخوردار شد. شیخ علاءالدوله سمنانی، از عارفان تأثیرگذار سدۀ هشتم هجری، با این نظریه مخالفت کرده است. در این مقاله، با روش تحلیلی پس از اشاره به احوال و آثار سمنانی و وضعیت زمانۀ وی، انتقاداتش درباره نظریۀ وحدت وجود را بررسی و نقادی کرده‌ایم. در‌نتیجه برآنیم که سمنانی به‌واسطۀ اعتقادش به ضرورت تفکیک میان آموزه‌های دین اسلام و آیین‌های هندی همچون بودیسم و جلوگیری از بروز انحراف در توحید اسلامی، و به سبب نرسیدن به عمق کلام ابن‌عربی دربارۀ وجود مطلق مقسمی ‌و تنزیۀ نهفته در آن و نیز خلط میان اعتبارات وجود، کلام وی در موضوع وحدت وجود را نقد کرده و به وحدت شهود قائل شده است. سمنانی وحدت شهود را نیز کمال نهایی سلوک ندانسته و مقام عبودیت را آخرین منزل از منازل سلوک عرفانی می‌داند

وحدت وجود از اصلي‌ترين تعاليم تصوف و عرفان اسلامي است. از نگاه عارفان مسلمان، موجود حقيقي تنها حق تعالي است و مخلوقات، ظهورات آن موجود حقيقي‌اند. ابن‌عربي در سدة هفتم هجري تبيين‌هاي دقيقي از اين نظريه ارائه مي‌کند. شيخ احمد سرهندي با ديدگاه ابن‌عربي مخالفت كرده است. انتقادات وي، به مسئلة عينيت حق با اشيا و برداشت ناشي از آن تحت‌ عنوان «همه اوست» و نيز به معيت و سريان حق در عالم و اتصاف حق به امور مذموم و پست است. در اين مقاله پس از اشاره به احوال و آثار سرهندي و وضعيت زمانة وي، انتقاداتش دربارة نظرية وحدت وجود را بررسي كرده‌ايم. در نهايت، برآنيم که سرهندي به‌واسطة پايبندي به مباني علم کلام، به عمق معناي تمايز احاطي موجود در کلام ابن‌عربي مبني بر تمايز حق از خلق پي نبرده و نظرية خلقت را جايگزين نظرية تجلي كرده و با باور به ضرورت تفکيک ميان اعتقادات دين اسلام و مکتب ودانتة هندوييسم، قائل به وحدت شهود شده است.