جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

سبکشناسی نظریه ای از دانش زبان شناسی است که سبک منحصر به فرد خالق آثار برجسته و ادبی را بررسی می کند. در قرن اخیر قرآن کریم به عنوان نمونه والای فصاحت و بلاغت، مورد توجه ویژه پژوهشگران سبک شناس قرار گرفته است و از نتایج این پژوهش ها به عنوان ابزاری برای فهم ساختار و تفسیر قرآن بهره گرفته اند. پژوهش حاضر با روش توصیفی_تحلیلی و براساس معیارهای سبک شناسی به بررسی آیات بهشت و جهنم در قرآن کریم می پردازد تا ویژگی های سبک شناسانه آیات بهشت و جهنم را در ترازوی تطبیق بگذارد. ره آورد این پژوهش گویای آن است که در سبک آوایی این آیات بین الفاظ و حروف با معنا ارتباط ناگسستنی وجود دارد، اما به طور قطع نمی توان گفت مجموعه ای از حروف بر موضوع خاصی دلالت دارند یا خیر؛ بلکه هر حرف با توجه به جایگاه خود در کلمه و در کنار سایر حروف معنای مربوط به موضوع را افاده می کند. دلالت های آوایی فواصل مختوم به حروف نون، میم، الف مدی، راء، دال و هاء در آیات بهشت به ترتیب بر روشنی، صمیمیت، عظمت رحمت خدا، لطافت و استقرار نعمت ها و ابهام در ماهیت بهشت و در آیات جهنم به اضطراب، مجموع عذاب های سخت، اهتزاز، تکرار شراره های آتش، شدت عذاب ها و ابهام در ماهیت جهنم اختصاص دارد. بررسی سبک گزینش واژگانی نیز تأییدی بر نتیجه دلالت های آوایی است که هر واژه با توجه به ساختار خود در خدمت افاده معنای متناسب با موضوعات بهشت و جهنم است. ویژگی های سبک نحوی این آیات از جمله وجود جملات اسمیه با بسامد بیشتر در آیات مکی در هر دو موضوع بر اثبات استمرار نعمت های بهشتی و نقمت های جهنم دلالت دارد، مؤلفه حذف برای بزرگنمایی و نشان دادن عظمت بهشت و تفخیم و تهویل جهنم به کار رفته است و تأکیدات لفظی و معنوی وعده های راستین الهی را درباره معاد و کیفر اعمال انسان ها یادآور میشود. ویژگی های ادبی مقابله، استفهام، تشبیه و تمثیل از ویژگی های برجسته سبکی موجود در این آیات است که به ترتیب بر تقابل ویژگی های بهشت و جهنم و بهشتیان و جهنمیان، دعوت به توجه به این ویژگی ها و تصویرسازی های ملموس از فضای بهشت و جهنم دلالت می کنند.