جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

از زمان‌ تدوین ‌نهج‌البلاغه توسط سیدرضی‌ تاکنون شرح‌های مختلفی بر آن نوشته شده است. در این میان‌ شاید مهمترین‌ شروح، ترجمه‌ و تفسیر نهج‌البلاغه‌ اثر اساتید ابن میثم بحرانی و علامه‌ جعفری‌ باشد. از آنجا که در این تحقیق بررسی بازتاب معاد درشرح علامه جعفری وابن میثم بحرانی در ‌نهج‌البلاغه می‌باشد، لذا سعی شده با توجه به بررسی ورجوع به آثار این دو بزرگوار به این سوال پاسخ داده شود که چه تفاوتی در نوع نگاه این دو فقیه به مساله معاد به‌عنوان یکی از مهمترین ارکان دین اسلام وجود دارد. مهمترین نتایج به دست آمده در این تحقیق آن است که آنچه علاّمه جعفری را از خطّ مشی فلاسفه و حکمای دیگر در باب اتّحاد روح و بدن در قیامت متمایز می‌سازد، این است که او معاد جسمانی را برگرفته از تکامل و صعود بدن در اثر حرکت جوهری و رسیدن به مقام و مرتبه نفس می‌داند. او نظرهای فلاسفه دیگر مبنی بر عود و نزول نفس و اتّحاد با بدن دنیوی را رد می‌کند، چراکه به حُکم عقل محال است موجودی که فعّال و کمال یافته است، مجدّداً به مرتبه قوّه و انفعال نزول یابد. از بحث‌های او این نتیجه حاصل می‌شود که بدن جسمانی پس از مفارقت و جدایی از نفس، برخلاف نظر دیگران، فانی نمی‌شود و در اثر حرکتی که ناشی از حرکت جوهری است، کمال و فعلیّتی خاص با نفس پیدا می‌کند و این اتّحاد نفس و بدن در آخرت را می‌توان نتیجه اتّحاد یا حدوث جسمانی نفس با بدن دنیوی دانست .از سویی دیگر ابن میثم نیز معتقد است که ماهیت خداوند و ممکنات متفاوت است. محقق بحرانی درد و لذت را از صفاتی می‌داند که باید از خداوند سلب کرد. او برخلاف فلاسفه معتقد است که خداوند عالم به جزئیات است. او قائل است که صفات خداوند عین ذات او هستند و زیادت صفات بر ذات فقط به حسب اعتبار عقلی صحیح است. ابن میثم، اراده‌ی خداوند را به علم خاص او به مصالح، ارجاع می‌دهد. او معتقد است که«انسان دارای اجزای اصلیه‌ای است که از اول تا آخر عمر باقی می‌مانند. ابن میثم در شرح خود بر ‌نهج‌البلاغه از قائلین به معاد جسمانی است؛ هرچند بعد از نقل قول حکما در مورد توأم بودن معاد جسمانی و روحانی هیچ اشکالی بر سخن آنان وارد نمی‌کند. روش به‌کار رفته در این تحقیق توصیفی - تحلیلی است.