جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از دشوارترین و حساس ترین بحث‌ها در میان عالمان مسلمان، کیفیت معاد جسمانی است، بزرگان فلسفه تلاش‌های فراوانی برای تبیین و تقریر آن نموده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند‌. ملاصدرا با تببین مقدمات یازدگانه در کتاب اسفار، براین باور است که نفس انسان که در این جهان همراه با بدن جسمانی و ماده خویش است، پس ازمرگ وجدا شدن ازبدن، طبق ملکات نفسانی خود و به کمک قوه خیال، بدنی لطیف برای خویش خلق می‌کند‌‌‌‌‌‌‌ و با آن همراه می‌شود. وی معتقد است که نفس انسانی هیچ تغییر نکرده و همان نفسی است که قبلاً در دنیا موجود بوده، بدن او نیز برای همان نفس و نفسش متحد با همان بدن محسوب می‌شود. ایشان در موارد متعددی تصریح می‌کند‌‌‌‌‌‌‌ که آنچه در معاد بر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گردد، از نظر نفس و بدن، عین همان انسان دنیایی است، زیرا تشخص و بقاء انسان، به نفس اوست، نه به جسم او؛ به گونه‌ای‌‌‌‌‌‌‌ که اگر کسی او را ببیند، خواهد گفت که او همان شخصی است که در دنیا بوده است. دیدگاه ملاصدرا همسو با نظرگاه قرآنی است، زیرا بیشتر آیات قرآنی اصل معاد جسمانی را اثبات می‌کنند و کاری به کیفیت آن ندارند، و اگر بعضی از آیات به کیفیت آن اشاره کرده‌اند، در حقیقت مثلیت بدن اخروی را با بدن دنیوی اثبات می کنند نه عینیت آن را، که ادعای ملاصدرا هم مثلیت این دو بدن است؛ پس بدن جسمانی اخروی به عین ماده عنصری و بدن دنیوی نخواهد بود بلکه به مثل آن است. ملاصدرا در مباحث خویش، روی دو نکته تأکید ویژه دارد: یکی آن که عالم آخرت تام است و دیگر اینکه عالم آخرت و عالم دنیا هم سنخ نیستند. این دیدگاه هماهنگ با آموزه‌های وحیانی است، زیرا از آیات قرآنی به دست می‌آید که حیات اخروی تکرار حیات دنیوی نیست. قرآن کریم از دنیا به نشئه اولی و از آخرت به نشئه اخری تعبیر فرموده است. همچنین با دلایل عقلی و نقلی ثابت می‌شود که جهان آخرت غایت زندگی دنیوی است، نه تکرار و باز گشت آن.