جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در اين رساله بسيار مختصر اصول دين را بروشي عقلي در شش نمط گزارش داده و در ما، جمادي الثاني 1101 بپايان برده است. (سيد احمد اشكوري) در اصول دين و اعتقادات شيعه به روش فلاسفه و اهل نظر و طريقه اهل كشف و شهود (فلسفه و عرفان)، در هشت « نمط » با اختصار تحرير شده و شب بيستم جمادي الثاني 1101 پايان يافته است. (احمد حسيني اشكوري) [عكسي مركز احياء 1/277 و 2/369]

رساله اي است درتحقيق معناي بداء بااستفاده ازاقوال بزرگان، اين كتاب بنام عباس قلي خان حاكم بحرين تأليف شده و مشتمل برمقدمه سه فصل و خاتمه مي باشد بااين عناوين: المقدمة: مشتمل برچهاربحث. الفصل الاول: في تفصيل معاني البداء الصحيحة التي يقول بها الاصحاب. الفصل الثاني: في تحقيق مايصح فيه البداء ومالا يصح. الفصل الثالث: في بيان احاديث غامضة تتعلق بالبداء. الخاتمة‌: مما ينتظم في هذا الملك تحقيق زيادة العمر ونقصانه و تحقيق الاجل المحتوم و الموقوف. رساله مختصري است در معني و اثبات بداء مشتمل بر يک مقدمه و سه فصل که مؤلف آن را به نام عباس قلي خان تأليف کرده است. مقدمه: «معناي بداء و ذکر استفاضه اخبار وارده در اين باب»، فصل اول در تفصيل صحيح معني بداء، فصل دوم: در تحقيق ما يصح فيه البداء، فصل سوم: در توضيح اخبار غامضه باب بداء. ألفه باسم عباس قلي خان و رتبه علي مقدمة و ثلاثة فصول أوله: (لك الحمد يا من يمحو ما يشاء و يثبت و عنده أم الكتاب). (آل جميع، حبيب) رساله مختصرة جيدة في تحقيق معني البداء الذي قالت به الشيعة، و الذين ينزهون الله تعالي عن كثير مما يجوزه غير هم من فرق الاسلام عليه تعالي من الجهل و العجز، كتبها لحاكم دارالمومنين في البحرين عباس قلي، و هي مرتبه علي مقدمه و فيها معني البداء في اللغة و الاصطلاح، واثبات البداء في الاخبار المروية عن ائمة اهل البيت (ع) و معني البداء الذي فهمه عامة المخالفين ... و ما يتعلق بذلك، ثم اورد ثلاثة فصول و هي كما يلي: الفصل الاول: في تفصيل معاني البداء الصحيحة التي يقول بها اصحابنا. الفصل الثاني: ‌في تحقيق ما يصح فيه البداء و ما لا يصح. الفصل الثالث: في بيان احاديث غامضة تتعلق بالبداء. اخذنا العنوان من مقدمة الكتاب، و جاء ذكره في كشف الحجب و الاستار بعنوان: «اعلام الهدي»، وايضا للمولف كتاب آخر في البداء باسم: «صوب النداء في مسالة البداء». (موسوي بجنوردي، حسن) [الذريعه 2/448رقم 1738، كشف الحجب 70رقم 330]

زمان تأليف: قرن يازدهم هـ. ق. نويسنده مي گويد يكي از برادران ديني از من خواست تا در تلخيص عقايد شيعيان و اصول ديني آنها رساله اي بنويسم منهم اين رساله را درين زمينه پرداختم كه حاوي فصول زير آست: فصل اول: در معرفة ذات و صفات خدا؛ فصل دوم: در افعال خدا؛ فصل سوم: در نبوت؛ فصل چهارم: در امانت؛ فصل پنجم: ‌در معاد؛ ‌ (عبدالله انوار) [ملي 10/38]

کتاب حاضر درباره شناخت شیعه و فرق مختلف شیعه می باشد. فرق مختلق شیعه از قبیل امامیه، غلات، اسماعیلیه، فطحیه، زیدیه و...

الأربعون حديثاً في إثبات إمامة أميرالمؤمنين(ع)، تأليف سليمان بن عبدالله ماحوزى بحرانى (1075 - 1121ق)، از جمله آثار ارزشمند حديثى پيرامون اثبات ولايت اميرالمؤمنين(ع) است كه نگارش آن در سال 1106، به پایان رسيده است. نسخه حاضر با تحقيق سيد‌‎مهدى رجايى به زبان عربى در یک جلد منتشر شده است. اين اثر در تاريخ حديث شيعه از منزلت خاصى برخوردار بوده و در موضوع خويش از نگاشته‌هاى حديثى ممتاز قرن دوازدهم هجرى بشمار مى‌آيد. همچنين در شناساندن گفتمان حديثى شيعه در مسئله امامت نيز مى‌تواند بسيار مفيد باشد. فراوانى نقل قول‌ها از آثار متنوع، نشانگر بهره‌ورى مؤلف آن از آثار مخطوط و مطبوع در روزگار خويش است؛ ازاين‌رو از حيث كتاب‌شناسى روزگار مؤلف نيز مى‌تواند برای تراث‌پژوهان اثر درخور توجهى باشد. كتاب با مقدمه محقق در شرح حال مؤلف و كتاب وى آغاز شده است. مؤلف پس از ذكر مقدمه‌اى بر كتاب، در قالب «الحديث» بحث را آغاز نموده و احاديث را با شمارگان ترتيبى از هم جدا ساخته است؛ مثل: الحديث الخامس عشر. وى مطالب مهم و اساسى را ذيل عناوينى چون تبصره، تنبيه، تتميم، فائده، تكميل و عناوينى ديگر از این قبيل گنجانده است. نویسنده در ديباچه كتاب به معرفى خويش پرداخته و خداوند را به سبب هدايت به صراط مستقيم اهل‌بيت(ع) سپاس گفته است. در ادامه به چگونگى سامان گرفتن كتاب اشاره نموده و چنين نگاشته كه به هنگامه مطالعه آثار استوار و مهم اهل سنت، به احاديث پرشمارى برخورد نموده كه جملگى بر امامت و خلافت اميرالمؤمنين على(ع) تصريح داشته‌اند و چنان شمارشان فراوان بود كه يادسپارى آنها از توان ذهن تيزبين نيز بيرون بوده است. وى از باب تمسك به روايت نبوى «من حفظ على أمتي أربعين حديثاً...» چهل حديث از غرر آنها را انتخاب و با جرح و تعديل بدانها پرداخته است. در پایان ديباچه، اثر را به ابوالمظفر شاه سلطان حسین اهدا نموده است. اين اثر از نگاشته‌هاى ارزشمند روايى شيعى است كه در موضوع اثبات امامت بلافصل امام على بن ابى‌طالب(ع) سامان پذيرفته و مؤلف چهل حديث از احاديث اهل سنّت را كه دلالتى تام و روشن بر اثبات امامت و خلافت آن حضرت پس از پيامبر اسلام(ص) دارد، گرد آورده است. البته اطلاق عنوان چهل حديث بر این كتاب شايد از باب مجاز و به تبع اسم آن باشد؛ چراكه در حقيقت و واقع امر، یک مجموعه دقيق روايى انباشته از احاديث پُرشمار است كه در نوع خود كم‌بديل و بى‌نظير است. هرچند ظاهر و عنوان اثر چنين مى‌نمايد كه یک اربعين روايى محض باشد، لكن با مطالعه عميق اثر روشن مى‌شود كه علامه ماحوزى در این اثر بسان متكلمى زبردست و مطلع به سراغ احاديث اهل سنت و شيعه رفته و با ظرافتى دقيق و روشى استوار به نقد انگاره‌هاى ناصواب و مغالطه‌آميز و ناراستى مخالفان امامت علوى پرداخته است؛ ازاين‌رو، اثر، علاوه بر جنبه حديثى، صبغه كلامى و اعتقادى دارد و رویکرد فقه الحديثى و نقد متن الحديثى آن بسيار برجسته است. از آنجا كه هدف مؤلف، اثباتى و نقدمحورانه بوده، به نقل صرف روايات نپرداخته است؛ چراكه وى پيشتر این هدف را در رساله «غاية الطالب في إثبات الوصيّة لعلي بن أبي‌طالب(ع)» مشتمل بر سيصد حديث، به انجام رسانيده است. وى هرچند در این اثر هم از آن بهره برده، لكن هدفى بس فراتر از تأليف آن داشته است. وجهه برجسته ديگر اثر، بُعد امام‌شناسى آن است كه مؤلف مسائل اساسى آن را به شكل شايسته و بايسته در لابه‌لاى كتاب بيان نموده است. این جنبه از كتاب، نویسنده را به مباحث كلامى، تفسيرى و معرفتى ژرف سوق داده و كتابش را از این حيث نيز درخور اعتنا ساخته است. مباحثى چون وجوب عصمت در امام، حقيقت عصمت، لزوم شناخت امام، حقانيت شيعه دوازده‌امامى، بررسى نصوص امامت اثناعشر و امكان ظهور خوارق عادات از ائمه(ع)، از جمله این موضوعاتند. روش حديثى علامه ماحوزى در این اثر روشى مزج‌يافته از نقل و عقل، استوار بر داده‌هاى تاريخى، بناشده بر استدلال‌هاى روشن كلامى و نمونه برجسته‌اى از تبلور عينى فقه الحديث شيعى مى‌باشد. مؤلف، نخست روايت گزين شده را نقل مى‌كند و سند حديث را كاملاً ذكر مى‌نمايد و به نام منبع و نویسنده آن و گاه هم به مكانت و اصالت علمى آن دو اشاراتى دارد. در ادامه، متن حديث را به‌نحو تمام آورده و اگر ديگر منابع نقل همگون داشته و در آنها افزوده يا كاستى هم باشد، در پى همان حديث متذكر مى‌شود كه در مواردى به ده‌ها روايت مى‌رسد. پس از مرحله نقل، وارد شرح و بسط روايت مى‌شود كه عمده نكات رجالى، ادبى، معنى لغات، تاريخى، عقيدتى و... را شامل مى‌گردد. بيشتر این نكات در پانوشت و مقدارى هم در متن آمده است. جز در موارد بسيار اندكى، همگى روايات، مورد بازكاوى و نقد متن واقع شده است. استنباط پيام روايات، وجهه مهم روش وى در این بخش مى‌باشد كه در همه جا رعايت كرده و بر بيان آن تأكيد ورزيده است و آن پيام چنين است كه همگى این روايات بر حقانيت امامت بلافصل على(ع) دلالتى صريح و استوار دارند. اگر روايت مذكور به موضوعات معرفتى ديگرى هم اشارتى داشته باشد آنها را در لابه‌لاى این مباحث و ذيل عناوين خاصى مطرح مى‌كند. از شعر عمدتاًً در استشهاد بر مدعا، گاه در بيان معناى واژگان حديث و در شناساندن پيشينه تاريخى مطلبى بهره جسته است.[۶] از ويژگى‌هاى برجسته این اثر، گستره آگاهى‌هاى مؤلف آن از كتب حديثى، كلامى، اصولى، فقهى، تفسيرى اهل سنّت، شيعه و آراى مشهور و غير مشهور دانشمندان آنها بوده است. نقل قول فراوان مؤلف آن از منابع مرجع دانش‌هاى مختلف اسلامى، بيانگر آن است كه وى به این كتاب‌ها دسترسى داشته و پرشمار از آنان مطلب و نكته‌هاى ظريفى به قلم آورده است. سيد‌‎مهدى رجايى ضمن گزارش نسخه‌هاى موجود از این اثر در ایران، زحمت تحقيق و استنساخ و تطبيق نسخه‌هاى آن را بر عهده گرفته و با دقتى فراوان توانسته جملگى منابع مورد استفاده مؤلف را استخراج و در پانوشت ارجاع دهد. ايشان اختلاف نسخه‌ها را با علائم اختصارى در پانوشت گوشزد كرده است. همچنين توضيحات تفصيلى و سودمندى در تبيين بيشتر و بهتر مطالب و موضوعات، در پايين هر صفحه با نشانه عددى، از متن اصلى كتاب ممتاز شده است. شايان ذكر است بيشتر پانوشت‌ها از مؤلف بوده و محقق محترم، آنها را از پانوشت‌هاى خويش با عبارت «منه» نمايانده است. علامه ماحوزى در پانوشت به مسائل ادبى، رجال‌شناسى، يادداشت‌هاى توضيحى، نقدها و ردها و نكاتى ديگر از این قبيل پرداخته است. در اصل متن اوليه، عنوان بخشى از مطالب خالى بوده، ولى این كاستى را محقق اثر جبران نموده و عناوين احاديث را داخل علامت [] در آغاز حديث نمايانده است. فهرست اجمالى مطالب كتاب در انتهاى اثر آمده است.