جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

دَروَزه از مفسران اشعری مذهب اهل­سنت، بیشتر احادیث منسوب به ائمه: را ساختۀ شیعیان و ناشی از تعصب دانسته و ذیل آیاتی که از نظر شیعه دالّ بر فضیلت اهل­بیت :است، نظر شیعیان را مورد مناقشه قرار داده است. دَروَزه شیعه را به هواپرستی متهم کرده و حصر در مورد اهل­بیت: ذیل آیاتی چون آیه مباهله را مخالف صریح قرآن دانسته است. بر این اساس در راستای پاسخ به این دیدگاه، با روش توصیفی- تحلیلی با تبیین مفهوم صحیح بطن و تأویل، به بررسی معیارهای صحّت بطن و تأویل از دیدگاه اهل­سنت پرداخته شده است. بر اساس این پژوهش، تفاوت نگرش در تبیین ماهیت بطن و تأویل و عدم توجه به معیارهای صحت بطن و تأویل، موجب انتقادات دروزه شده است.

بطن و تأویل آیات قرآن، از دیرباز موردتوجه اندیشمندان بوده و حجم گسترده ای از روایاتِ ذیل آیات را به خود اختصاص داده است. تطبیق بخش عمده‌ای از روایات بر امامان، دوستان و دشمنان آنها در تأویلات شیعه، دستاویز برخی مخالفان شده است؛ ابن تیمیه، زرکشی، حقی بروسوی، دروزه و ذهبی ازجمله منتقدان اهل سنت هستند که هریک به نوعی، شیعه را به تأویلات ناصحیح و افراطی آیات بر اهلبیت(علیهم السّلام) درراستای تحمیل آرائشان بر قرآن متهم نمودهاند، درحالیکه در تفاسیر اهل سنت ازجمله تفاسیر عرفانی نمونه هایی از تأویلات ناصحیح یافت میشود. ذهبی همچنین با یکسان پنداشتن اعتقادات کلامی شیعه و معتزله، انتقاداتی بر آنها وارد نموده است. باتوجه به مبانی متفاوت فرق کلامی که در مواردی به دلیل تعصبات مذهبی منجر به تأویلات ناصحیح شده، بحث باطن قرآن در فرق کلامی نیز درخور توجه است. این پژوهش با تبیین مفهوم صحیح بطن و تأویل، بررسی و نقد دیدگاه مفسران فریقین، و یافتن ضوابط صحیح بطون آیات به رفع شبهات پرداخته است. یافته های حاصل از پژوهش این است که تفاوت نگرش در تبیین ماهیت بطن و تأویل، منجر به این انتقادات بر تأویلات شیعه شده است. دیدگاه های مختلف تفسیری در مواردی ناظر به لایه های درونی قرآن است و در مواردیکه روایت معتبر یا دلیل متقنی وجودندارد، برداشت شخصی و تفسیربرأی محسوب میشود. باتوجه به جاودانگی و جهان شمولی قرآن، بطن و تأویل، مفهوم عامی است که با الغای خصوصیات از آیه، قابل انطباق بر مصادیق نوظهور طبق معیارهای صحت تأویل ازجمله: هماهنگی بین ظاهر و باطن، مراعات دقت در الغای خصوصیات، عدم مخالفت با کتاب و سنت است.

کرامت بیانگر مرتبه کمال و وصف ارجمندی و نزاهت از فرومایگی است که خداوند متعال در بالاترین مرتبة آن قرار دارد. از آنجا که در قرآن‌کریم انسان مورد تکریم و بزرگداشت خداوند متعال قرار گرفته است و در مقام خلیفه اللهی جای گرفته و بر سایر موجودات برتری و فضیلت داده شده است، پرداختن به مبانی کرامت ذاتی انسان از دیدگاه آیات وحی بایسته‌ای است که بسیاری از پرسش‌ها و ابهامات را دربارة انسان و ارزش‌های وجودی او پاسخ می‌دهد. بدون تردید بیان کرامت انسان در نظام معنایی قرآن، می‌تواند چهره‌ای زیبا و جذاب از انسان در جامعه بشری ترسیم کند و دقیق‌ترین و ژرف‌ترین سخن را در این باره بیان کند. این مهم در بسیاری از تفاسیر قرآن در ذیل آیات مربوط به جایگاه انسان آمده است و در این پژوهش تلاش بر آن است تا با روش تحقیق کتابخانه‌ای و تتبّع در آیات و روایات، مبانی کرامت ذاتی انسان با تفسیر و تبیین علامه طباطبایی(ره) روشن شود. از این منظر، ارزشمندی وجودی انسان مبتنی بر مفاهیم ارزشی و بنیادین چون برخورداری از مقام خلافت الهی، تعلیم اسماء، مسجود ملائکه، نفخه الهی، قدرت تعقل، آزادی، اراده و اختیار معرفی شده است.

بطن و تأویل آیات‌قرآن، از دیرباز یکی از مسائل بحث‌برانگیز و مورد‌توجه اندیشمندان بوده که حجم گسترده‌ای از روایاتِ ذیل آیات را به خود اختصاص داده است. تطبیق بخش عمده‌ای از روایات بر امامت، دوستان و دشمنان آن‌ها در تأویلات شیعه، دستاویز برخی مخالفان شده است؛ ذهبی از‌جمله نویسندگان منتقدِ معاصر اهل‌سنت در کتاب «التفسیر و المفسرون»، شیعه را به تأویلات ناصحیح و افراطی آیات بر اهل‌بیت(ع) درراستای تحمیل آرائشان بر قرآن، متهم نموده که آیت‌الله معرفت از شخصیت‌های بارز معاصرِ قرآن‌پژوهی شیعه کتاب «التفسیر و المفسرون فی ثوبه القشیب» را درراستای نقد و پاسخ به ذهبی در دفاع از شیعه نگاشته است. این پژوهش در‌راستای انتقادات ذهبی بر تأویلات شیعه، با تبیین مفهوم صحیح بطن و تأویل، و یافتن ضوابط صحیح در تبیین لایه‌های درونی قرآن، به بررسی و نقد اتهامات ذهبی با تأکید بر آرای آیت‌الله معرفت پرداخته است. یافته‌های حاصل از پژوهش این است که تفاوت نگرش ذهبی در تبیین ماهیت بطن و تأویل، منجر به انتقاداتی بر تأویلات شیعه شده و آیت‌الله معرفت در پاسخ به این انتقادات، باتوجه به جاودانگی و جهان‌شمولی قرآن، بطن را همتای تأویل، مفهوم عامی دانسته که با الغای خصوصیات از آیه، قابل‌انطباق بر مصادیق نوظهور است. تطبیق مفهوم عام بر مصادیق مختلف مطابق با معیارهای صحت تأویلی است که مورد‌‌قبول ذهبی نیز می‌باشد.