جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مجاهدت های قاسم سلیمانی، «حکمت بنیان» و هم «حکمت زا» بوده است. او، با باور به مبدأ و غایت هستی، حکمتِ «خداگونگی» یا «تولد ثانیِ» خود را از مجاهدت برای خدا، به دست آورد. او نشان داد برای دست یازیدن به حق تعالی، نه یک «راه» که «راه هایی» وجود دارد و معیت با حضرت حق، برای او نمایاننده «مقصد» و «مقصود» شد. پرسش اصلی این مقاله، از چند و چون مجاهدت سلیمانی و هم بنیادِ حِکمی آن و هم حکمت زایی آن و چگونگی فهم و تبیین آن بود. بررسی این تحقیق، بر مبنای مطالعه ای اسنادی، و حرکت از جزء به کل، در گام نخست به بازشناسی برخی از وجوهِ ممتاز و متمایزِ مجاهدت های سلیمانی، در مواردی چون «دیدار بینی»، «تسلط بر نفس خود»، «تسلط بر بدن خود»، «عبور از بت واره های ذهنی»، «کرامت انسان»، « جهادشرعی-قانونی»، «گذار از جغرافیا و مرز»، «شرح صدر و سینه فراخ »، «حرکت استعلایی بین ایران و جهان» و «ولایت»، منجر شد و در گام دوم با تبیین آنها در یک زمینه و سپهر معرفتی، از جمله به دست آمد که مجاهدت های خالصانه سلیمانی، منطقِ فهم حکمت بنیانی خود آن مجاهدت ها و حکمت زایی آن برای او شده

برایند حیات سیاسی هر جامعه ای محصول چگونگی تعامل و تحول جریان های سیاسی آن (درون زا و برون زا) است. از این رو، فهم حیات سیاسی هر جامعه ای در گرو شناخت، درک و تحلیل جریان های سیاسی آن است. در شرایطی که به خاطر تحولات معرفتی و تکاملی جامعه شناسی سیاسی نظریه ها و روش های موجود بعضاً دچار بحران و نارسایی هایی جهت توضیح تحولات سیاسی و اجتماعی جوامع است، در این مقاله از جریان شناسی سیاسی، پرسشی درجه دوم و روش شناسانه ارائه شده و تلاش شده است ابعاد محتوایی و شکلی آن پردازش نظری گردد. نتیجه ای که به دست آمد این است که جریان شناسی سیاسی رشته منسجم، تحلیلی و مفهومی سیال است که از فهم تا تبیین (جزء تا کل) را شامل می شود و با فراروی از توصیف محض، تببین یا فهم یا حتی بازسازی موضوعی یا مناسبات موجود بین جریان ها چارچوبی روش شناسانه، میان رشته ای و ابزاری به مراتب کاراتر را برای فهم جامعه و حیات سیاسی پیشنهاد می دهد.

اگر مهم‌ترین دغدغه جامعه علمیِ پسا انقلابی ایران، دست یازیدن به پیشرفت و بسترسازی برای تمدن‌آفرینی به عنوان غایتِ حرکت های علمی و پیشرفت مدار بوده است، پرسش این نوشتار از جریان شناسیِ مبتنی بر علم و مدعیان غایتِ پیشرفت، یعنی ظرفیت های دو راه، دو جریان و دو دستگاه فکریِ «فقاهتِ حکیمانه» و «روشنفکری- تکنوکراسی لیبرال» است که با یک پیشینه تاریخی قابل ‌‌‌‌‌‌‌اعتنا، مخصوصاً از اوان مشروطیت تاکنون، در مقابل یکدیگر صف آرایی کرده‌اند. هدف این پژوهش، با اشاره کوتاه به ویژگی‌های کلی هر کدام از آنها در حوزه علم و فناوری(از سخت افزاری تا نرم افزاری و انسانی آن)، ترسیم و برجسته‌سازی هماوردیِ این دو جریان در یک چشم انداز تمدنی است. بررسی‌های این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی و در یک مطالعه‌ی اسنادی، نشان داد که با انقلاب اسلامی و اندیشه‌های فقاهت حکیمانه و پیوستگی کوشش‌ها و مجاهدت‌های بسیار و مقاومت در برابر جریان متمایل به غرب، تغییرات پارادایمی مهمی در حوزه علم و فناوری صورت گرفته است؛ مشخصه کانونی آن برجسته شدن یک «مسیر متمایز» و جریانِ «علم نافع» و «مولد» در برابر جبهه پیرو تمدن هژمون جهانی، و هموار سازی و ریل گذاری راه «رستاخیز علمی»، با تلاش در بسط و تعمیق نظریه «العلم السلطان»، تحول علوم انسانی، تبدیل نظام دانایی به توانایی، حرکت در مرز علم و گام نهادن در مسیر نیازهای کشور و رهایی از تقلیل گرایی، یک سونگری و یک جانبه گراییِ توسعه مادی و این جهانی غربگرایان است، و البته غلبه گفتمانی و فراگیری آن در سطح ملی، با تداوم مجاهدت‌های مومنانه اصحابِ دانشگاه ایرانی-اسلامی، و همچنین کاربست عملیاتی توصیه های اهل نقد و نظر و پیشنهادات مطرح شده در این نوشتار نیز، ممکن و نزاع دو سده اخیر را تعیین تکلیف می‌کند.

رابرت نوزیک، طرفدار اختیارگرایی در برابر دولت رفاه، نظریه ­پرداز عدالت استحقاقی و در جستجوی آرمان­شهر دولت حداقلی است. هدف پژوهش حاضر، بررسی مبانی انسان­ شناختی­ ای است که مبنای نظریه عدالت وی بوده است. نوعی فردگرایی هستی ­شناختی در دیدگاه نوزیک دیده می­ شود که مطابق آن، هویت افراد مستقل از یکدیگر بوده و حقوق آن­ها مقدم بر مفهوم نفع و سعادت است. پس از توضیح مبانی انسان­شناختی نوزیک، این مبانی از دیدگاه اجتماع­گرایی مکینتایر مورد نقد قرار خواهد گرفت و نارسایی­ های آن توضیح داده خواهد شد. یافته ­های مقاله نشان می­ دهد که دیدگاه اجتماع­گرا توجه بیش­تری به واقعیات حیات انسانی دارد. اصرار بر سلب­ ناشدنی بودن حقوق فردی در دیدگاه نوزیک، آن را با بن ­بست­ های غیرقابل حلی مواجه می­ سازد؛ خصوصاً در جایی که بین حقوق افراد یا حق فردی و مصلحت جمعی تعارض ایجاد می­ شود.

مجموعه رویدادهای مربوط به واقعه عاشورا، نیازمند پژوهش و بازخوانی است. مقاله حاضر با محور قرار دادن پرسشی درباره اصالت تاریخی مقبره حر بن یزید ریاحی(۶۱ه.ق) به بررسی دو دیدگاه در این زمینه می‌پردازد. برخی از محققان، مستند به برخی گزارش‌های تاریخی بر این باورند که طایفه حر پس از حادثه عاشورا، جسد مطهر او را در مکانی که به عنوان مقبره ایشان معروف است، به خاک سپردند و از نبش این قبر به وسیله شاه اسماعیل(۹۳۰ه. ق) و سیره مردم برای زیارت حر به عنوان گواه درستی ادعای خود یاد می‌کنند. در مقابل این دیدگاه، برخی دیگر بر این باورند که جسد مطهر حر به همراه دیگر شهدا در قبری دسته جمعی و در روضه حسینی به خاک سپرده شده است. این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی به این نتیجه رسیده است که به استناد منابع کهن و معتبر، حر بن یزید در روضه حسینی و همراه دیگر شهدا، به خاک سپرده شده است

رسالت جدید ملت ایران در «گام دوم انقلاب» و فصل جدید زندگی جمهوری اسلامی، با ورود به دهه پنجم بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، جامعه پردازی است. مرحله ای که بعد از نظام سازی و دولت سازی مقدمه تمدن اسلامی-ایرانی در شکل نوین آن و مطلع بایسته ی طلوع خورشید ولایت عظمی بوده و مناسبات زندگی اجتماعی انسان ها را در هزاره جاری تحت تأثیر قرار می دهد. اما این جامعه سازی خود مبتنی بر شعارهای انقلاب اسلامی ، روحیه و حرکت انقلابی است، سوالی که در این میان ارزش طرح و بررسی دارد این است که آیا میان «جوشش انقلابی» که مقتضای تحرک، بسیج، خصال جهادی، حرکت و تغییر خواهی مستمر است و «جامعه سازی» که برایند نظم و ثبات اجتماعی است، تضاد و تنافری وجود ندارد؟ در مقام پاسخ به این سوال و با روش توصیفی و تحلیلی با ابتنا به اندیشه مقام معظم رهبری به دست آمد که میان انقلابی گری و نظم اجتماعی و حتی نظم سیاسی تضاد و تنافری وجود ندارد، بلکه اتفاقاً از بایسته های شکل دهی به جامعه مطلوب در اندیشه های اجتماعی آیت الله خامنه ای ، انقلابی گری نظام اسلامی در معنای واقعی آن است.