جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

بن اندیشه ویتگنشتاین: کتاب «چگونه ویتگنشتاین بخوانیم» نوشته ری مانک درواقع مجلدی تازه از مجموعه چگونه بخوانیم است که بر ایده ای ساده اما تازه استوار است. هر کتاب این مجموعه به نحوی به خواندن نوشته های یک متفکر در محضر استادی کارآشنا می ماند. هر نویسنده حدودا ۱۰ قطعه کوتاه از کارهای متفکری را برمی گزیند، سپس مو به مو آن را حلاجی می کند تا اندیشه های محوری شان را بازنماید و بدین وسیله درهای ورود به کل یک جهان فکری را به روی خواننده بگشاید. البته کتاب ها صرفا کشکول هایی حاوی مشهورترین بندهای آثار یک متفکر یا بزرگ ترین موفقیت های او نیست، بلکه مجموعه ای از سرنخ ها یا کلیدهایی را به خوانندگان ارایه می دهند تا بتوانند خود ادامه راه را بپیمایند و کشف های تازه کنند. لودویک ویتگنشتاین نیز بنا به توافقی همگانی، یکی از بزرگ ترین و تاثیرگذارترین فیلسوفان قرن بیستم است. معهذا این توافق در همین جا متوقف می ماند. مساله چگونه خواندن او، از همان انتشار نخستین کتابش یعنی «رساله منطقی- فلسفی» در سال ۱۹۲۱ به بعد، باعث بگومگوی فراوانی شده است. هیچ اتفاق نظری وجود ندارد که تراکتاتوس را چگونه باید تفسیر کرد، اثر بعدی اش یعنی «پژوهش های فلسفی» را چگونه باید خواند و تا چه اندازه پژوهش ها تراکتاتوس را بی اعتبار می سازد. در این شرایط انتشار کتابی موسوم به چگونه ویتگنشتاین بخوانیم بی اندازه اهمیت پیدا می کند. در بخشی از کتاب می خوانیم: «هرچند موضوع نوشته های ویتگنشتاین مشابه موضوعات مطرح شده از سوی سایر فیلسوفان تحلیلی- ماهیت منطق، مرزهای زبان، تحلیل معنا- است، اما او این کار را به سبکی شاعرانه انجام داد؛ همین امر، کار او را از سایر همتایانش متمایز می سازد و پرسش از چگونه خواندن ویتگنشتاین را به پرسشی بجا بدل می کند. بنا به استدلال ری مانک، در بن اندیشه ویتگنشتاین عزمی راسخ برای مقاومت در برابر علم گرایی عصر ما و نوعی تاکید بر انسجام و خودسامانی اشکال غیرعلمی فهمیدن وجود دارد. ویتگنشتاین تلاش می کرد روشن سازد که فهم مورد نظر ما در فلسفه شبیه به فهم ممکن ما از یک فرد، یک قطعه موسیقی و یا یک شعر است.» خود لودویگ ویتگنشتاین نیز در توصیف خود می گوید «خلاصه نگرش من به فلسفه این است: فلسفه باید به صورت اثری منظوم نوشته شود.» کتاب «چگونه ویتگنشتاین بخوانیم» نوشته ری مانک و ویراستاری سایمون کریچلی با ترجمه همایون کاکاسلطانی در ۱۲۷ صفحه توسط نشر نی منتشر شده است. (منبع: https://www.magiran.com/article/3869653)

غالباً می‌گویند ایمانوئل کانت بزرگ‌ترین فیلسوف از زمان یونان باستان است. مسلماً [فلسفه‌ی] او طی دویست سال گذشته سلطه‌ای تام‌وتمام داشته است، بدین‌معنا که تأثیرش همه‌جا دیده می‌شود، هرچند امروزه اندک‌اند فیلسوفانی که به‌معنای اخص کانتی شمرده شوند. به‌علاوه، این تأثیر بر حوزه‌های مختلف فلسفه از جمله معرفت‌شناسی، متافیزیک، فلسفه‌ی علم، زیباشناسی، اخلاق، سیاست، دین و تاریخ سایه افکنده است. نقد قوه‌ی حکم، که نزدیک اواخر قرن هجدهم و در میانه‌ی دهه‌ی ششم حیات کانت نوشته شده، به‌طرقی مهم و مدون به همه‌ی این موضوعات می‌پردازد. با این همه، این کتاب تا همین اواخر نادیده گرفته می‌شد و حتی در این روزگار نیز که تا حدودی در کانون توجه قرار گرفته غالباً به‌شکل گزینشی خوانده و تدریس می‌شود. این کتاب مقدمه‌ای است بر نقد قوه‌ی حکم، اما برای خوانندگانی نوشته شده که با فلسفه و تاریخ اندیشه‌ها کمابیش آشنایند. هدف همانا شرح کلیت نقد قوه‌ی حکم است، البته شرحی که نه تقلیل‌گرایانه است و نه باب روز و این اثر را، همان‌گونه که هست، در بستر کلیت فلسفه‌ی کانت جای می‌دهد.