جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده توبه از آن جا که برای انسان گناهکار راه بازگشتی به سوی خدا فراهم می آورد و بدین ترتیب رابطه¬ی مخدوش شده میان انسان و خدا را ترمیم می نماید، و نیز به دنبال آن سعادت از دست رفته انسان را به او باز می گرداند، در قرآن کریم و عهد عتیق موضوعی مهم و کلیدی به شمار می آید. در هر دو کتاب مقدس توجه ویژه ای به توبه هم به لحاظ کمیت و تکثر و هم به لحاظ کیفیت و بیان محتوای آیات مرتبط صورت پذیرفته است. بررسی مقایسه ای مفهوم توبه در دو کتاب نامبرده موضوع اصلی و محوری این پایان نامه می باشد. این که توبه به چه مفهومی در این دو متن به کار رفته و چه آثاری بر آن مترتب است و نیز ساختار و کارکرد توبه در این دو متن نسبت به هم چه وضعیتی دارد، از پرسش های اصلی پژوهش حاضر می باشد؛ و برای پاسخگویی به آن مطالعه¬ی تطبیقی ای مناسب دیده شد که با رویکرد توصیفی-تحلیلی همراه باشد. توبه در قرآن و عهد عتیق به مفهوم ترک گناه و بازگشت به سوی خداوند به کار رفته است. گرچه در قرآن دعوت جمعی به توبه نیز صورت می گیرد، اغلب توبه با کارکرد فردیِ آن مطرح می گردد، در حالی که در عهد عتیق هم دعوت به توبه و هم بیان مفهوم توبه بیشتر با کارکرد قومیِ آن مطرح شده و به مرور تأکید بیشتری بر اهمیت توبه¬ی فردی صورت می گیرد. در قرآن چنین تحول مفهومی دیده نمی شود و افزون بر این، اغلب مفهوم باطنیِ توبه مد نظر است و کارکرد توبه بیشتر بر بعد اعتقادی و اخروی حیات فرد اثرگذار است، در حالی که در عهد عتیق توبه بیشتر وسیله ای برای ترمیم عهد نقض شده قوم با یهوه به حساب آمده و آثار توبه بیشتر بر جنبه های مادی و دنیوی حیات قوم اسرائیل مشهود است.