جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ساده ترین و معمول ترین راه برای خلاص شدن از کابوسِ مرگ فکر نکردن به آن است. اما مرگ را نه می توان علاج کرد و نه کنترل. این واقعیت که ما خواهیم مرد و اینکه مرگ هر لحظه می تواند سر برسد بر کل زندگی ما سایه افکنده است. راه های زیادی برای اندیشیدن دربارهٔ مرگ و کنار آمدن با آن هست که البته خیلی از آنها تلاشی است برای گریز از آن. اما تاد می در این کتاب می خواهد با مرگ با تمام قدرت آن رویارو شود. او با فرض اینکه مرگ پایان زندگی ماست می پرسد این مسئله چه معنایی در زندگی ما دارد؟ چطور می توانیم همچون موجوداتی که خواهیم مرد و می دانیم که خواهیم مرد زندگی کنیم؟ می با مروری بر آموزه های ادیان مختلف، اندیشه های فیلسوفان و نویسندگانی از عصر باستان تا دوران مدرن و نیز با شرح تجربه های شخصی اش می کوشد به این پرسش ها پاسخ دهد. او دو رویکرد متفاوت نسبت به مرگ را با هم پیوند می دهد. اولی رویکردی است که مرگ را شر نمی داند یا دست کم نامیرایی را بدتر از مردن می داند و دومی رویکردی است که می گوید مرگ شر است اما گریزی هم از آن نیست. می نشان می دهد که اگر بخواهیم به رغم واقعیت مسلم مرگ زندگی کنیم، باید این دو دیدگاه را با هم بیامیزیم. تلفیق آنها هم زیبایی و هم غمی به زندگی ما می دهد که درهم تنیده اند. به هر حال واقعیت این است که برای همهٔ ما مواجه شدن با مرگ خودمان دشوار است. اگر این دشواری را درک کنیم، اگر به جای متوسل شدن به توهّم یا گریز با آن رودررو شویم، شاید بتوانیم از نیروی مرگ کمک بگیریم تا از خودمان چیزی بسازیم که افسوسی برایمان باقی نماند.

ترجمه ماشینی: این واقعیت که ما خواهیم مرد، و مرگ ما ممکن است در هر زمانی رخ دهد، تمام زندگی ما را فرا گرفته است. راه های زیادی برای اندیشیدن و مقابله با مرگ وجود دارد. با این حال، در میان این راه ها، تعداد زیادی از آنها تلاش برای فرار از چنگال آن است. تاد می در این کتاب به دنبال مقابله با مرگ در قدرت خود است. او این احتمال را در نظر می گیرد که مرگ فانی ما پایان زندگی ما باشد و می پرسد که این ممکن است چه معنایی برای زندگی ما داشته باشد؟ چه درس هایی می توانیم از مرگ و میر خود بگیریم؟ و چگونه ممکن است ما به عنوان موجوداتی زندگی کنیم که می میرند و می دانند که قرار است بمیریم؟ اولی معتقد است که مرگ یک شر نیست، یا حداقل اینکه جاودانگی بسیار بدتر از مردن است. دومی معتقد است که مرگ واقعاً یک شر است و هیچ گریزی از این واقعیت وجود ندارد. می نشان می دهد که اگر قرار است با مرگ زندگی کنیم، باید این دو دیدگاه را در کنار هم نگه داریم. همگرایی آنها زیبایی و تراژدی را برای زندگی ما به ارمغان می آورد. و مهمتر از آن، زندگی خود را با در نظر گرفتن اجتناب ناپذیر بودن مرگمان زندگی کنیم. او استدلال می‌کند که در پایان، این دقیقاً اقتضای زندگی ما است که باید درک شود و باید در ساعت‌ها یا سال‌هایی که برای هر یک از ما باقی می‌ماند جمع شود، تا بتوانیم هر لحظه را طوری زندگی کنیم که گویی یک لحظه پیوندی به آینده ای مبهم و در عین حال شاید تنها پیوندی که برای ما باقی مانده است.

ترجمه ماشینی: میشل فوکو شکل جدیدی از تفکر و گفتمان سیاسی را معرفی کرد. او به‌جای جستجوی درک وحدت‌های بزرگ دولت، اقتصاد یا استثمار، سعی کرد کارکردهای خرد سیاسی زندگی روزمره را که اغلب وحدت‌های بزرگ‌تر را پایه‌گذاری کرده‌اند، کشف کند. او به‌ویژه به این موضوع توجه داشت که چگونه خود را از نظر روان‌شناختی درک می‌کنیم، و بنابراین به این موضوع که چگونه دانش روان‌شناختی توسعه یافته و به عنوان حقیقت پذیرفته شده است. در طول نوشته‌هایش، او شجره‌نامه‌ای از روان‌شناسی را توسعه داد، روایتی از روان‌شناسی به‌عنوان یک عمل توسعه‌یافته تاریخی قدرت. مشکلی که چنین روایتی برای بسیاری از فلسفه های سنتی مطرح می کند این است که نقد فوکو از مفاهیم روانشناختی در نهایت نقد ایده ذهن به عنوان یک مفهوم هستی شناختی بی طرف سیاسی است. به این ترتیب، همه اشکال مبناگرایی سوبژکتیو را از نظر سیاسی مشکوک می‌سازد، و سپس توجیه معرفت‌شناختی نوشته‌های خود فوکو زیر سؤال می‌رود. تاد می با تکیه بر نوشته‌های فیلسوفان انگلیسی-آمریکایی مانند ویلفرد سلرز و لودویگ ویتگنشتاین، این ایده را رد می‌کند که نقد فوکو از دانش، و به‌ویژه دانش روان‌شناختی، خود را تضعیف می‌کند. ادامه مطلب...