جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«باور به حیات پس از مرگ» یکی از واکنش‌های نظری انسان به عطش جاودانگی است و برجسته‌ترین تجلّیگاه آن، ادبیات دینی می‌باشد. مهابهاراتا و ارداویراف‌نامه دو متن کلاسیک دینی هستند که به‌ترتیب به فرهنگ دینی هندویی و زرتشتی تعلق دارند. یودیشتیرا و ویراف، که اساساً وجود انسانی را در دو سنّت دینی متفاوت نمادپردازی می‌کنند، در قالب نوعی سفر روحانی، وضعیت انسان‌ها را در دنیای دیگر تجربه و توصیف مي‌نمايند. جُستار پیش‌رو با تطبیق این دو متن دینی درمی‌یابد که در هر دو متن، مرگ امری محتوم، اما نامطلوب است؛ هرچند نه به معنای نابودی، بلکه به معنای گذر از یک نشئة وجودی به مرتبۀ وجودی دیگر. در این دو متن دینی، کردار صحیح، دوشادوش پندار نیک و گفتار نیک، اهمیت بسزایی در سعادت آدمی دارد و نسیان جوهر الهی و اسارت مادی، ناشي از عدم بصیرت است. با وجود این، برخلاف مهابهاراتا که فرجام انسان را بر اساس هم آموزۀ سمساره (بازتولد) و هم انگارۀ بهشت و دوزخ تبیین می‌کند، ارداویراف‌نامه فقط از استقرار در بهشت یا دوزخ پس از مفارقت روح از بدن و عبور از پل چینود سخن می‌گوید.

موضوع شناخت علویان و جعفریان ترکیه، از موضوعات مشترک میان ایران و ترکیه است. این موضوع در ایران مورد توجه قرار نگرفته است. هر چند در سال های اخیر چندین کتاب درباره ی علویان ترکیه نوشته شده، اما درباره ی جعفریان ترکیه کار چندانی صورت نگرفته است. هدف از این پژوهش معرفی و شناساندن عقاید این دو فرقه با استفاده از روش تطبیقی و گردآوری اطلاعات با روش کتابخانه ای است. اصول عقیدتی این دو گروه که از اقلیت های مذهبی ترکیه هستند، بر پایه ی دوازده امام استوار است، اما علویان به دلایل تاریخی و اجتماعی مختلف از علما و فقها دور مانده و به صوفیه سوق داده شده اند. علویان، شیعیان باطنی به حساب می آیند و از حیث نظر با جعفریان یکی بوده و در مرحله ی عمل از آن ها دور افتاده اند.