جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پژوهش پیش‌رو بنا بر اهمیت بحث اسماء الله، سعی در تبیین حدیث وارده از حضرت امام صادق(ع) در بیان مصداق اسماء الحسنی دارد. این حدیث شریف « نَحْنُ وَ اللَّهِ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى...» که در ذیل آیه مبارکه 180 سوره اعراف وارد شده، اشاره به مقام اسماء الحسنی بودن اهل‌بیت پیامبر اکرم (ص) دارد. بنابراین که هر یک از اسما الهی علاوه بر صورت علمی، صورتی در عالم عین نیز دارند که مظاهر اسماء حق در عالم واقع محسوب می‌شوند، پس عالم هستی، عین حق تعالی نیست ولی از آن جهت که مظهر صفات حق شناخته می‌شود غیر از حق تعالی نیز نمی‌باشد. اسماء الهی به اعتبار سعه و ضیقی که در جامعیت صفات الهی دارند، مراتب مختلفی را می‌پذیرند. انسان تنها موجودی است که می‌تواند مظهریت تام همه اسماء و صفات حق را بپذیرد و مظهر عینی اسم اعظم الهی شود. در نتیجه همه شئونات اسم اعظم الهی در او نمایان گردد. از جمله جامعیت اسمائی، جامعیت وجودی، جامعیت علمی، مقام ولایت کلیه، مقام خلافت الهی،... . با مراجعه به نصوص دینی بنا بر آنچه در مقامات معنوی پیامبر اکرم (ص) و اهل‌بیت (ع) ایشان آمده است به‌روشنی می‌توان به تطابق این مقامات با وجود نورانی آن ذوات مقدس پی‌برد؛ و به استناد این مقامات و اوصاف الهی آنان را مظهر اتم و اکمل اسماء حسنی الهی دانست.