جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از مباحث اساسی در حوزه‌ی تعلیم و تربیت، نقد روش ها و شاخص‌های مطلوب در حوزه‌های تربیتی می‌باشد. هدف اصلی این پژوهش بررسی نسبت تلقین با تربیت و تربیت دینی می‌باشد. باتوجه به نتایج پژوهش به نظر می رسد که کاربرد روش‌های متکی به عادت دادن، تحمیل کردن، دخالت کردن، شکل دادن و آموزشی بودن در فرآیند تربیت که بر اجبار و زور متوسل هستند، متهم به استفاده از روش های تلقین می‌باشند. این در حالی است که کاربرد در روش های سازنده در فرآیند تربیت، تربیت را به نوعی فرآیند دیالکتیکی و تعاملی تبدیل می‌سازند که در آن بین عقلانیت، اراده و استقلال فردی تعارضی نبوده و این می‌تواند به معناداری تربیت و خود شکوفایی و کاهش تأثیرات تلقین بینجامد. همچنین در حوزه ی تربیت دینی، تربیت فرد براساس شاخص هایی چون تعقل، ارزش های ثابت، تفکر انتقادی، مسئولیت‌شناسی، ولایت‌پذیری، فطرت‌مداری، تقوا، عبادت و حب الهی انجام می‌گیرد که هم مورد پذیرش دین و هم خود فرد و دیگران است و در واقع این روش های سازنده موجب شکل گیری هویت دینی پایدار به دور از تلقینات و افکار دیگران می‌گردد. برای انجام این پژوهش از روش توصیفی - تحلیلی استفاده گردیده و روش جمع‌آوریاطلاعات به شکل کتابخانه‌ای بوده است.