جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیدهسیر تکوینی معرفت آدمی، همواره همبسته‌ی همزاد دیگری به نام خرافه بوده است. اندیشه‌های انحرافی و خرافی علاوه بر پی‌جویی اهداف غیر مقدس، تهدیدی اساسی برای ساحت امور دینی‌اند؛ چراکه برخورداری از ویژگی‌های مشترک صوری بین امر دینی و امر خرافی، بسیاری از مردم را در شناخت درست آن دو به گمراهی کشانده و گاه آندورا به‌جای هم پذیرفته‌اند. این یکسان انگاری بزرگ‌ترین آفتی است که حوزه‌ی امر دینی را تهدید می‌کند. خرافه پژوهی در برپایی حیات عقلانی و زندگی فضیلت مندانه نقش مهم و اساسی دارد. در این تحقیق با بهره گرفتن از قرآن کریم، روایات و مراجعه به منابع لغوی، تفاسیر و کتاب‌های صاحب‌نظران علوم دینی با روش توصیفی ـ تحلیلی و بهره گرفتن از شیوه تفسیر اجتهادی، با معناشناسی و دقت در تعریف دانشمندان تعریفی جامع و نو از خرافه (خرافه؛ باور، رفتار یا گفتاری است که مطابق حقیقت نبوده و مورد تائید دین، علم و عقل نیست و ماهیتی فرا مادی و مرموز داشته و راستی آزمایی در آن بسیار مشکل است و مهم‌ترین علت ایجاد و نشر آن جهل بشری است.) و بر مبنای آن، خرافه دینی ارائه گردید.(خرافه با نام آموزه‌های دینی) وبا مبنا قرار دادن این تعریف، ماهیت و چیستی خرافه مورد تحلیل و تبیین قرار گرفت و مرز مشترک و افتراق خرافه و آموزه‌های دینی مشخص شد. در بحث گونه‌شناسی، تقسیم خرافه بر مبنای ماهیت به دو نوع دینی و غیردینی تقسیم شد با مطالعه در تاریخ خرافه دینی قدمت خرافه و گستره همه‌جانبه آن ثابت شد و شدت خرافه در زمان جاهلیت و ادامه آن در جوامع اسلامی به دلایل مختلف که مهم‌ترین آن مربوط به اسراییلیات هست بیان گردید. در ادامه با مبنای دانش تجربی، عقل، آیات و روایات جنبه‌های خرافی پیشگویی، نحوست اعداد و ایام، جادو و....ثابت شد. مهمترین آثار و پیامدهای خرافه دینی مثل دین زدایی، تحجر، اباحی گری، انحرافات اخلاقی و.... تبیین شد و روش قرآن کریم در مبارزه با خرافه به دو بخش آگاهی بخشی و مبارزه عملی به صورت سلبی وایجابی با توضیحات لازم تشریح گردید. در ادامه دو موضوع مهم پیشگیری از خرافه گرایی بحث و بررسی شد و ریشه بسیاری از خرافات، دین‌داری عامیانه معرفی شد که در بحث خاستگاه خرافه به تفصیل به آن پرداختیم. در راستای پیشگیری، جهل زدایی و خردورزی و دینداری عالمانه و نهادینه کردن آن در جامعه با اقداماتی مثل: 1. جدی گرفتن دروس معارف دینی در مدارس و دانشگاه‌ها 2. اهمیت تدریس تخصصی اصول اعتقادی و باورهای جنبی دین در حوزه‌های علمیه؛ 3. محور قرار دادن قرآن کریم در مطالعات دینی و خروج آن از محجوریت و.... پیشنهاد شد و در آخر روش‌های نوین و رویکرد عقلانی و منطقی رویارویی با خرافه همچون: 1. هره‌گیری از علوم تجربی روز 2. بهره‌گیری از دستاوردهای انسان‌شناختی 3. ساخت فیلم به‌صورت مستند و علمی در قالب داستان در راستای خرافه زدایی 4. ایجاد کرسی و واحدهای درسی خرافه شناسی در حوزه‌های علمیه و دانشگاه‌ها 5 ـ بهره‌گیری از فضای مجازی و... بیان شد.

فرد انسانی، به جهت برخورداری از آگاهی و آزادی، می‌تواند به کلیت زندگی خود بنگرد و آن راوسیله‌ای برای رسیدن به معنا و هدفی معین بگرداند. پرسش از معنای زندگی، پرسش از همان معنا و هدفی است که فرد انسانی در یک انتخاب کلان، آن را برمی‌گزیند و سایر انتخاب‌های خُرد خود را در زندگی روزمره، متناسب با آن پی می‌گیرد. اگزیستانسیالیسم، که فلسفه‌ای برآمده از زندگی و در زندگی و برای زندگی است، می‌کوشد تا معنایی را برای زندگی، در اختیار انسان معاصر غربی قرار دهد؛ انسانی که به نظر فیلسوفان اگزیستانس، در دوران مرگ خدا و غفلت از یاد او به سر می‌برد. آنچه که ما با استفاده از روش تحلیلی و توصیفی به دست آوردیم، این است که اگزیستانسیالیسم الهی می‌کوشد با بازنگری در تلقی سنتی از خدا، خداوند را به مثابه امر مطلق و قدسی و متعالی در نظر بگیرد و روزنه‌ای نوین به سوی او بگشاید تا بدین ترتیب، معنای زندگی را در برقراری نسبت با هستی متعال قرار دهد؛ اما اگزیستانسیالیسم الحادی، ایده خداوند را باورناپذیر و حتی خودمتناقض می‌داند و ترجیح می‌دهد که بدون اعتناء به ایده خداوند و جهان دیگر، معنای زندگی را در چارچوب همین زندگی زمینی ما و در جهانی بدون خدا دنبال کند و جسورانه لوازم فلسفی مرگ خدا را برای انسان معاصر غربی بیان نماید. به نظر می‌رسد این دو گروه از فیلسوفان اگزیستانس، متفق‌اند که فلسفه آن‌ها در بستر پذیرش مرگ خدا، قابل‌قبول می‌گردد. از اینروی، پیشنهاد می‌شود که با به کار بستن ظرفیت‌های فلسفی و عرفانی خود، برای غلبه بر این مصیبت بشری (مرگ خدا) تلاش کنیم.

بحث وحدت حقه حقیقیه در حکمت متعالیه بحثی است که یا به بحث وحدت شخصی وجود مرتبط می‌شود یا به بحث وحدت خاص تشکیکی وجود. به همین خاطر دو دیدگاه در زمینه وحدت حقه خداوند مطرح شده است یک دیدگاه که قائل به وحدت شخصی وجود است می‌گوید: وجود خداوند آنچنان بی حد و نهایت است که جایی برای غیر نگذاشته است یعنی این فقط خداوند است که دارای وجود عینی و بالذات است و دیگر موجودات دارای وجود بالعرض والمجاز هستند. یعنی از همان وجود خداوند انتزاع می‌شوند و چیزی نیستند جز شئون و تجلیات ذات خداوند لذا خداوند نمی‌تواند ثانی داشته باشد چون اصلاً در دار هستی وجود عینی دیگری غیر از خداوند وجود ندارد تا ثانی او محسوب شود در این نظریه خداوند همان حیث اطلاقی وسعی وجود است که بر شئونات و تجلیات ذات خود احاطه دارد. دیدگاه دوم که قائل به وحدت خاص تشکیکی وجود (وحدت سریانی) است می‌گوید وجود خداوند آنچنان بی حد و نهایت است که کل عالم هستی را پر کرده است و بر همه موجودات دیگر احاطه وجودی دارد لذا نمی‌تواند ثانی داشته باشد چون در عرض و کنار وجود او وجودی نیست تا ثانی او محسوب شود و موجوداتی که در عرض و کنار وجود او موجودند نمی‌توانند ثانی او محسوب شوند چون همتای او نیستند. فرق اساسی بین این دو وحدت این است که در وحدت شخصی وجود، وجود بالذات و عینی از موجودات دیگر سلب می‌شود اما در وحدت سریانی وجود بالذات و عینی از ما سوی الله سلب نمی‌شود. اکثر آیات و روایاتی که در زمینه وحدت خداوند آمده اند هرچند وحدت حقه را اثبات می‌کنند اما واضح و مبرهن نیست که مراد این آیات و روایات از وحدت حقه، وحدت حقه شخصی (وحدت شخصی وجود) است یا وحدت حقه سریانی (وحدت سریانی). اما تعدادی از آیات و روایات نیز هستند که وحدت حقه شخصی را به طور صریح اثبات می‌کنند.

مساله‌ای که این رساله سعی در پاسخ‌گویی به آن دارد این است که، آیا موجودات عالم همه زنده‌اند یا حیات مخصوص دسته خاصی از موجودات است؟ و اگر همه موجودات حیات دارند به جه صورت می‌باشد؟ ملاصدرا قائل به این است که، وجود و بقای ماده بدون نیروی حیات قابل تصور نیست لذا ثابت می‌کند حیات مساوق وجود است و وجود مقول به تشکیک. با بیان اینکه حیات یک نحوه وجود است حیات را برای همه موجودات عالم اثبات می‌کند و با تشکیک نحوه و شدت و ضعف این حیات را به تصویر می‌کشد.ملاصدرا می‌گوید: عشق رسیدن به کمال نهایی در همه اجزاء و ارکان عالم سریان دارد. تکاپو و جوش و خروشی که در همه ذرات جهان وجود دارد از نیروی عشق به کمال نهایی سرچشمه می‌گیرد. و از سوی دیگر عشق بدون حیات و شعور قابل تصور نیست. بنابراین در همه موجودات نیروی حیات سریان دارد؛ البته باید توجه داشت که حیات مانند وجود مقول به تشکیک است یعنی وجود هر چیزی عین حیات است و در کمال و نقص متناسب با یکدیگر هستند.