جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

افلوطین و علامه جعفری همچون بسیاری از متفکران، متناسب با مبانی فکری خود در باب ابعاد فلسفی زیبایی اظهار نظر داشتند. زیبایی از نظر افلوطین، یک حقیقت روحانی است، و علامه جعفری آن را یک صفت کمالی می‌داند. و هر دو معتقدند که منشأ زیبایی، جمیل مطلق است، و این حقیقت در تمام هستی جاری و ساری است. و قلمروی آن همانند قلمروی هستی است که دارای مراحل و انواع گوناگون می‌باشد. از نظر افلوطین و علامه جعفری، مُدرِک زیبایی، نفس و قوای آن است. و ادراک زیبایی‌های هر مرحله از مراحل زیبایی با قوایی که متناسب با آن مرحله می‌باشد. و همچنین زیبایی موضوع عشق است، و نفس در هنگام ادراک زیبایی متلذذ می‌شود، لکن این لذت از حیث دوام و انبساط در ادراک زیبایی، متفاوت به تفاوت مراحل زیبایی است. به اعتقاد افلوطین و علامه جعفری، بین زیبایی و اخلاق (خیر اخلاقی) ارتباط تنگاتنگی وجود دارد که مبتنی بر هستی‌شناسی می‌باشد، یعنی مبتنی بر تساوی خیر با وجود است. لکن افلوطین علاوه بر این، به ارتباط معرفتی قائل است. و همچنین هنر از نظر هر دو،برای تعالی حیات فردی و اجتماعی است، نه صرف لذت‌جوی شهوت حیوانی. نتیجه حاصل از این پژوهش، این است که این دو بزرگوار، علی رغم اختلاف مبنایی وروشی که در مسأله زیبایی داشتند، ولی نتیجه گیری واحد دارند و این است که حقیقت زیبایی نشان‌دهنده کمال هر موجودی است و دارای مراتب می‌باشد، و همه زیبایی‌ها رشحه‌ای و پرتوی از زیبایی حق تعالی است. حقیقت هر زیبایی در قرب به زیبایی مطلق است.