جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

بيانات ديني درباره حوض کوثر را مي‌توان از معارف عميق اسلام دانست. تحليل حقيقت حوض کوثر مي‌تواند موجب تعميق باور به اين آموزه ديني و ايجاد تصويري روشن از آن شود. اين نوشتار در پاسخ به اين پرسش که «حقيقت حوض کوثر چيست؟»، با روش توصيفي‌ ـ تحليلي، ضمن دقت در ويژگي‌هاي حوض کوثر در روايات، به تبيين و تحليل این پدیده و تبيين سرچشمه‌هاي آن با رويکرد عرفاني پرداخته‌ است. يافته‌هاي اين پژوهش نشان مي‌دهد که پيوستگي دنيا و آخرت از سنخ ظهور و تجلي است و در آخرت باورها و اعمال انسان، تجسم پيدا مي‌کند. حوض کوثر ظهور حقيقت هدايتي است که انسان در دنيا از طريق تعاليم قرآن و عترت دريافت نموده ‌است؛ لذا دريافت هدايت در دنيا از اولياي دين، در آخرت به شکل دريافت شراب طهور از ساقي کوثر ظهور مي‌کند. سرچشمه حوض کوثر دو نهر بهشتي به نام «تسنيم» و «ماء معين» است. «تسنيم» برترين شراب بهشتي است که مقربان آن را به صورت خالص مي‌نوشند. «ماء معين» نيز يکي از شراب‌هاي ويژه بهشتي است. ترکيب «تسنيم» و «ماء معين» در حوض کوثر را مي‌توان ترکيبي از علوم توحيدي و محبت ولايت الهي دانست.

«مهدویت» به عنوان یکی از آموزه‌‌های مهم اسلامی همواره مورد پذیرش علمای اسلام بوده است؛ اما در سده­های اخیر، در میان اهل سنت، برخی به انکار مهدویت پرداخته‌اند. بسترهای متعددی موجب پیدایش و گسترش این رویکرد در اهل سنت شده‌‌اند. این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی می‌‌کوشد داده‌‌های لازم را از منابع اهل سنت و تألیفات منکران مهدویت گردآوری کند. نتایج تحلیل داده‌‌ها نشان می‌دهند «گونه‌شناسی» این بسترها با رویکرد کلامی-نقلی در سه دسته: «مبنایی کلامی»، «روایی» و «اجتماعی» انجام می‌‌شود. عدم جایگاه کلامی امامت و خلافت در کلام اهل سنت، عدم پردازش استدلال عقلانی-کلامی بر اثبات مهدویت در اهل سنت و فقدان جایگاه حجت بودن برای منجی؛ از جمله مهم­ترین بسترهای مبنایی کلامی هستند. گونه شناسی و تحلیل این بسترها، می‌‌تواند ضمن ارائه تصویر جامعی از فرایند شکل‌‌گیری رویکرد انکار مهدویت در اهل سنت؛ زمینه مناسبی برای نقد همه جانبه آن را فراهم کند.

اصل «مهدویت» به عنوان یکی از آموزه‌‌های مهم اسلامی، همواره مورد پذیرش علمای اسلام بوده است؛ اما در دهه‌های اخیر برخی از افراد به انکار اصل مهدویت پرداخته‌اند که «طاهربن عاشور» از جمله آن‌هاست. این نوشتار به بررسی و نقد دیدگاه ابن عاشور در مسئله مهدویت با تأکید بر منابع اهل سنت پرداخته است؛ به این صورت که ابتدا با رویکرد تحلیلی-انتقادی دلایل او را تحلیل و سپس بر اساس منابع اهل سنت آن‌‌ها را نقد کرده است. ابن عاشور ابتدا مانند سایر منکران به «عدم ذکر احادیث مهدویت در صحیحین» تمسک می‌‌کند؛ اما سپس با برداشت نادرست خود از قاعده «تقدم جرح بر تعدیل»، به تضعیف راویان احادیث مهدویت می‌‌پردازد. نتایج نقد دلایل او نشان می‌‌دهد علمای اهل سنت احادیث صحیح را به احادیث مندرج در صحیحین منحصر نمی‌‌دانند. همچنین براساس موازین جرح و تعدیل در علوم حدیث اهل سنت، ابن عاشور در فهم و تطبیق قاعده «تقدم جرح بر تعدیل» و جرح راویان دچار اشتباه شده است.

آیه تطهیر یکی از بحث برانگیزترین آیات قرآن در میان مفسران فریقین است. شیعه بنابر روایات متواتر پیامبر ص ، مصادیق«أهل البیت» موجود در این آیه را منحصر در پیامبر ص ، علی، فاطمه، حسن و حسین (ع) می داند. اما آلوسی از مفسران اهل سنت به مقتضای سیاق آیات و برخی احادیث پیامبر(ص) دایره مصادیق «أهل البیت» را وسیع تر و شامل همسران و فرزندان و نزدیکان پیامبر ص و حتی اقطاب صوفیّه می داند. در این مقاله، با بررسی شرایط کاربرد سیاق در تفسیر و بررسی روایات پیامبر ص از دیدگاه علمای اهل سنت، انکار انحصار مصادیق اهل بیت در اصحاب کساء مورد نقد قرار گرفته و با استفاده از احادیث صحیح موجود در منابع اهل سنت، انحصار مصادیق این آیه در اهل کساء ثابت شده است.

آیه تطهیر در میان مفسرین مذاهب اسلامی از اهمیّت ویژه‌ای برخوردار بوده و همواره مورد بحث و بررسی‌های مختلفی قرار گرفته است. تبیین نوع اراده موجود در این آیه، یکی از مهمترین مسائل تفسیری آن بشمار می‌رود. شیعه معتقد است مراد از اراده در این آیه، اراده تکوینی است و خداوند از ابتدای خلقت با اراده تکوینی خود، طهارت اهل بیت از هر گونه پلیدی و زشتی را اراده کرده است و عصمت و طهارت آنها بدون درنگ حاصل شده است. در این مقاله ضمن طرح دیدگاه جناب آلوسی مبنی بر تکوینی بودن اراده در این آیه و نیز مشروط بودن آن به انجام اوامر و ترک نواهی الهی، به نقد و ارزیابی آن می‌پردازیم. آلوسی آثار تکوینی اعمال نیک بر نفس انسان را مختصّ به اعمال اهل بیت دانسته و اعمال دیگران را فاقد چنین آثار قطعی می‌داند. این ادعای جناب آلوسی از نظر آیات قرآن و روایات پیامبر(ص) و مبانی حکمت اسلامی مردود و بی‌اساس است و در نتیجه نمی‌توان چنین شرطی را برای اراده تکوینی در آیه تطهیر در نظر گرفت.

یکی از مسائل اساسی که وهابیت آن را موجب شرک مسلمانان می‌داند، مسئله توسل به پیامبران و صالحان گذشته است. در دهه‌های اخیر گروه‌های تکفیری بسیاری در مناطق اسلامی تشکیل شده است. این گروه‌ها بر اساس مبانی انحرافی وهابیت اقدام به جنایات فراوانی علیه مسلمانان دنیا می‌کنند. یکی از بهانه‌های اساسی آنها برای ظلم‌های خود، مشرک بودن مسلمانان به دلیل توسل به پیامبر(ص) و اولیای الهی گذشته است. در این شرایط علاوه بر مقابله نظامی و امنیتی با گرو‌ه‌های تکفیری، لازم است مبانی و افکار انحرافی آنها نیز مورد نقد و بررسی قرار گیرد تا ثابت شود که این افکار بر خلاف مبانی اعتقادی و عملی کلیه مذاهب اسلامی است. از طرفی دیگر، ثابت شود که جنایات گروه‌های تکفیری هیچ ربطی به معارف اسلامی و سیره پیامبر(ص) و مسلمانان ندارد و این جنایات و عملیات‌های مسلحانه منشأ اسلامی نداشته و دین اسلام از آنها بیگانه است.

استدلال های وهابیت دربارة «توسل » تا چه میزان با مواضع متفکران اهل سنت تطابق دارد؟ نگارندة مقاله برای پاسخ به این پرسش ، به بررسی دیدگاه های «محمد بن علوی مالکی » و «محمد بن صالح عثیمین » از علمای اهل سنت پرداخته و روشن می کند که استدلال وهابیت در این باره پذیرفته نیست . در استدلال های محمد بن علوی مالکی که با استناد به متون روایی ، به وضوح ثابت می کند توسل به دعای پیامبر ص و صالحان گذشته ، عملی در راستای اعتقاد به توحید خداست ، نقاط ضعفی وجود دارد که برطرف کردن و تقویت آن ها موجب ارائه نقدی مستحکم و همه جانبه بر انگاره های ابن عثیمین و دیگر علمای وهابیت می گردد. دیدگاه مالکی در مسئله توسل تا حد زیادی مطابق با نگرش امامیه بوده و به صحت توسل به دعای پیامبرص و صالحان گذشته معتقد است ./ خلاصه ماشینی: "در استدلال های محمد بن علوی مالکی که با استناد به متون روایی ، به وضوح ثابت می کند توسل به دعای پیامبرص و صالحان گذشته ، عملی در راستای اعتقاد به توحید خداست ، نقاط ضعفی وجود دارد که برطرف کردن و تقویت آن ها موجب ارائه نقدی مستحکم و همه جانبه بر انگاره های ابن عثیمین و دیگر علمای وهابیت می گردد. ٢. محمد بن علوی مالکی و نقد عثیمین مالکی این ادعای ابن عثیمین و علمای وهابیت را مورد نقد قرار داد و می گوید: بر اساس روایات معتبر، توسل به دعای پیامبرص علاوه بر زمان حیاتشان ، پیش از خلقت آن حضرت و پس از رحلتشان نیز جایز و در میان صحابه و تابعان متداول بوده است (مالکی ، ١٤٣٠ق : ١٣١ـ١٣٢). هم چنین قرطبی نیز در تفسیر خود روایتی مشابه این روایت نقل کرده است که پس از گذشت سه روز از رحلت پیامبرص ، شخصی اعرابی به کنار قبر آن حضرت آمد و به ایشان متوسل شد (قرطبی ، ١٣٨٤ق ، ٥: ٢٦٥) مالکی می گوید: صرف نظر از صحت یا ضعف سند این قضیه ، آیا علمایی که این روایت را نقل کردند کفر و ضلالت را نقل کردند؟ آیا چیزی را که موجب عبادت قبور و بت پرستی می -شود ترویج کردند؟ اگر این گونه باشد، پس چرا این علما مورد اعتمادند و کتاب های آن ها مورد استناد قرار می گیرد؟ (مالکی ، ١٤٣٠ق : ١٥٧ـ١٥٩)."