جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

سوء‌ظن(بدگمانی) به عنوان یک رذیله از گناهان قلبی و بیماری های روانی و سبب ارتکاب بسیاری از گناهان است. سوء‌ظندر منابع اسلامی وروانشناسی به نوعی خارج شدن از حالت اعتدال و دید منفی و یا همان بدگمانی است که در روانشناسی به اختلال شخصیت پارانویا موسوم است. این رساله به بررسی علل و انگیزه‌های سوء‌ظن در منابع اسلامی و روانشناسی و تطبیق آنها با یکدیگر می پردازد. علل ارثی، ژنتیکی، محیطی، تربیتی، روانی، ضعف ایمان، کم خردی ، غرور، خودمحوری، خیانت و پستی از جمله مواردی است که در منابع اسلامی و روانشناسی با تفاوت هایی جزئی بیان شده است. نا امیدی، احساس عدم رضایت از زندگی،انگیزش بر شرور، زوال امنیت، عدم اعتماد به دیگران و ...از جمله پیامدهای مشترک این مشکل در هر دو منابع اسلامی و روانشناسی می باشد. درمان سوء‌ظن در منابع اسلامی و روانشناسی نیز نقاط مشترک قابل توجهی مانند روان درمانی ( توجه به مفاسد و آثار سوء‌ظن) دارد. نقطه افتراق این دو روش در دارودرمانی و مراقبت های پرستاری این اختلال شخصیت در روانشناسی است که از راههای درمان این رذیله در منابع اسلامی نمی باشد. این تحقیق به روش کتابخانه‌ای ، توصیفی، تحلیل محتوا و تطبیق صورت گرفته است که می‌تواند مورد استفاده فردی و نیز مراکز مشاوره جهت اصلاح این ویژگی منفی قرار گیرد.کلمات کلیدی:تطبیق، اخلاق، سوء‌ظن، منابع اسلامی(قرآن و روایات)،روانشناسی، پارانوئید،علل،آثار.