جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مشاهده و درک آگاهانه ی ضرورتِ تنوّع و کثرت انسان ها، کافی نیست، بلکه مواجهه با این تکثّر و تنوّع مستلزم آنست تا از ایده های صرفاً عقلانی دست بکشیم و وارد جهان واقعی شویم. تشخیص تنوّع مسیرها و برابری انسان ها دو پیش شرط لازم برای احترام می باشند، که به ما اجازه می دهندفراتر از مشخصه های رابطه ی مبتنی بر قدرت در مدارا پیش برویم. قران کریم از اختلاف و تنوّع و تفاوت به عنوان قانونی تغییر ناپذیر در هستی تعبیر می کند، و می فرماید: « وَ مِن آیاتِهِ خَلقُ السَّماواتِ وَ الأَرضِ وَاختِلافُ أَلسِنَتِکُم وَأَلوانِکُم إِنَّ فی ذالِکَ لَآیاتٍ لِلعالِمین » روم 22 ترجمه : « و از نشانه های ( قدرت ) او آفرینش آسمان ها و زمین و اختلاف زبان ها و رنگ های شماست. قطعاً در این ( امور) برای دانشوران نشانه هاست ». زمانی که پیروان سایر ادیان همدیگر را نفی می کردند و غیر خود را نمی پذیرفتند، ( بقره 113) فرمان دگرپذیری و مدارا به عنوان هدیه ای الهی و ارزشمند خطاب به مؤمنان صادر شد. (بقره136) بنابراین مدارا و دگرپذیری یک وصف و یک وظیفه برای انسان ها و بویژه برای مسلمانان است. در سنّت و سیره ی پیامبر (ص) نیز به پیروی از قرآن قانون دگرپذیری و تسامح و مدارا اصل ثابتی است، که در تمامی مراحل زندگی ایشان شاهد آن هستیم. به محض ورود به مدینه قانونی اساسی و قراردادی اجتماعی میان مسلمانان و قوم یهود و هم پیمانانشان از مشرکین، تدوین نمود، که در آن حقوق تمامی اقوام ساکن در مدینه و اطراف آن به خوبی مشخص شده بود. مدارا و رواداری در جهان کنونی و عصر حاضر نیز جزو ضروریات زندگی انسان بر روی کره ی زمین است. اگر در گذشته سخن از فضیلت مدارا بود، اکنون سخن از ضرورت آن است؛ ضرورتی که اگر جای خود را در جوامع انسانی باز نکند، فجایع انسانی جایگزین آن می شود.

قرآن کریم تنها کتاب تحریف نشده آسمانی و اساسی ترین منبع معارف نزد مسلمانان است و بالطبع نخستین گام برای آشنایی غربیان با اندیشههای مسلمانان آگاهی از محتوای این کتاب است. قرن هاست که بسیاری از اسلام شناسان غیر مسلمان غربی به پژوهش درباره قرآن پرداخته و راجع به مصدر قرآن، تاریخ جمع و تدوین آن، ادبیات و ساختار آن و معارف و محتوای این کتاب آسمانی نظریه های گوناگون ابراز داشته اند اما گاهی به دلیل عدم دسترسی مستقیم به بسیاری از منابع اسلامی و متون اصیل، دچار ضعف علمی و کمبود اطلاعات و در نتیجه برداشت های نادرست و خام شدند. نکته جالب توجه اینکه از سویی شرق شناسی علی رغم اینکه در ظاهر به عنوان یک رشته علمی مطرح است ابزاری است که غالباً در استخدام اهداف تبشیری مسیحی یا اغراض استعماری دولت های غربی بوده است از سوی دیگر مستشرقان عمدتاً در نقد معارف اسلامی از کتاب های اهل سنت بهره گرفتند که دارای اشتباهات و ضعف های بیشتری است و کمتر حاضر شدند کتابهای مهم و دیدگاههای معقول امامیه را نیز به جهان غرب عرضه دارند. پژوهش پیش رو با عنوان "القرآن الکریم فی دراسات المستشرقین" که ترجمه آن تقدیم می شود، روش ترجمه آن روش ترجمه معنوی بوده است.

وصیت، یکی از سنت‌های پسندیده ای است که قبل از اسلام در میان اعراب رواج داشت؛ پس از ظهور اسلام نیز با توجه به تأکیدهای قرآن در خصوص وصیت و نصیحت، این سنت ادامه یافت. مفهوم وصیت در عصر اسلامی تحول ویژه‌ای یافت، و با توجه به نظام جدیدی که بر جامعه حاکم شده بود، موضوعاتی که در وصیت های دوره‌ی پیش مورد اهمیت بود، تغییر کرد و به جای آن مفاهیم جدیدی در وصایا شکل گرفت. به طوری که نمی‌توان وصیت این دوره را با دوره‌ی قبل کاملاً مشابه دانست. پس از ظهور اسلام،اعراب، به شدت، تحت تأثیر وحی و اسلوب بیانی آن قرار گرفتند. در وصیت های دوره‌ی اسلامی به‌ویژه دور‌ی پیامبر(ص) و خلفای راشدین، کاربرد آیات قرآن، نمود خاصی دارد. رفته رفته موضوعات دینی و اخلاقی که در وصیت‌های پیامبر(ص) و خلفای راشدین، از مهم‌ترین موضوعات مطروحه بود، در دوره‌ی اموی، جای خود را به مسایل سیاسی داده و می‌توان گفت، وصیت در دوره‌ی اموی از جنبه‌ی دینی و تربیتی خود دور و به مسایل دنیوی و سیاسی نزدیک شد. در این دوره، وصیت نامه‌ی خلفا، به منزله‌ی عهدنامه‌ی حکومتی است که در آن خلیفه‌، جانشین پس از خود را معین نموده و مردم را ملزم می‌دارد که از وصیت وی پیروی نمایند.

نظام قضایی از ارکان اصلی حکومت های اسلامی به شمار می رود که بالطبع در طول تاریخ تمدن اسلام، تحولات چشمگیری را پشت سرنهاده است. خلافت عباسیان و امپراطوری عثمانی به عنوان پهناورترین و با دوام ترین حکومت ها در تاریخ اسلام، بخش بزرگی از این تاریخ را از آن خود کرده اند. در طول حکمروایی این دولت ها که با فاصل? اندکی تأسیس شده و قریب به یازده قرن بر مرکز جهان اسلام حکومت کرده اند، در منصب قضا و جایگاه قضات، تحولات و فراز و نشیب های آشکاری بوجود آمده است. در ارتباط با نظام قضایی هریک از این حکومت ها بطور پراکنده پژوهش هایی صورت گرفته است، لیکن اثری که بصورت تطبیقی آنها را کنار هم بررسی کند، پدید نیامده است. لذا در پژوهش حاضر، به طور مشخص منصب قضا و جایگاه قضات در این دو دولت در ذیل هفت شاخص از جمله «روابط قضات با خلفا و سلاطین»، با روش " توصیفی - تحلیلی " و " تطبیقی"، با داده های کتابخانه ای مورد بررسی قرار گرفته است تا سیر دراز مدت تحولات آن در دوران عباسیان و عثمانیان روشن شود. نتیجه به دست آمده گویای آن است که قضات به عنوان عالمان دین و نمایندگان شریعت در عرص? اجتماعی، صلاحیت مدیریت کارکردهای شرعی حکومت ها را در اختیار گرفته و به تدریج در ساختار اداری و سیاسی و حتی اقتصادی دولت نقش پررنگ تری پیدا کردند. این روند با از بین رفتن ماهیت دینی حکومت ها بویژه در امپراطوری عثمانی که سلاطین آن مدعی حاکمیت اسلامی بودند، ابعاد وسیع تری را در بر می گیرد.

عصرامامین صادقین علیهماالسلام (امام باقر وامام صادق (ع)(۱۴۸-۵۷ ه.ق) عصر برخورد اندیشه ها ونحله های فکری وفرهنگی متفاوتی بود که هرکدام از این جریانات براساس علل گوناگونی چون؛ تبلیغات گسترده و القائات برخی افکار و عقاید،کشمکش های علمی و... به وجودمی آمدند وسبب ایجاد تفاوت های فکری وفرهنگی میان افراد جامعه می شدند.جریاناتومذاهب این عصر را می توان به دو دسته کلی اسلامی وغیراسلامی(الحادی) تقسیم کرد،مذاهب اسلامی عبارت اند از فرق اهل تشیع وتسنن ازقبیل:خوارج،معتزله،مرجئه،زیدیه و... ومکاتب غیراسلامی همان مکاتب مادی اند که زنادقه راشامل می شود .غلات رانیزاهل تشیع درگروه مذاهب الحادی می دانند. امامین صادقین علیهماالسلام در مواجهه بااین جریانات فکری باشرکت درمناظرات علمی وتبیین عقایداسلامی وبه ویژه تشیع وهمچنین آگاه سازی جامعه وهشدار به پیروان واصحاب خویش به مقابله باآنها می پرداختند.این پژوهش درنظردارد که بااستفاده از روش توصیفی-تحلیلی،به مهمترین جریانات فکری عصر امام باقروامام صادق علیهماالسلام ومواضع آن دوحضرت در مقابله با انحرافات فکری موجود بپردازد.

نظر به جایگاه ویژه مهدویت در نزد مسلمانان، به خصوص شیعیان، این موضوع از ابعاد مختلفی مورد بررسی وتحلیل قرار می گیرد، بررسی و تحلیل تحقیقات مستشرقان درزمینه ی مهدویت، فصل مهمی از مطالعاتی را در بر می گیرد که در دوقرن اخیر وبه خصوص بعد از انقلاب اسلامی ایران در این زمینه صورت گرفته است. این پژوهش از نوع پژوهش بنیادی و به روش توصیفی- تحلیلی صورت گرفته است. بررسی های صورت گرفته از مطالعات مستشرقان درباب مهدویت، بیانگر اتخاذ روش نادرست ونامعتبر ومغایر با اصول اعتقادی شیعه، از سوی آنها در زمینه ی تحقیق درباره ی مهدویت بوده است، به طوری که این مطالعات از رهیافتی آسیب شناسانه غیر همدلانه وغیر منصفانه برخورداراست. عالمان شیعه نیز اینگونه مطالعات را مورد بررسی وتحلیل قرار داده اند ودر هر فرصتی در رد ونقد علمی مطالعات مستشرقان در این باب کوشیده اند، تألیف کتب، مجله، روزنامه، و. . . از سوی شیعیان دراین زمینه گویای این مطلب است. به طور کلی مهدویت آنطور که شاید وباید وبر طبق اصول اساسی اعتقادی شیعه به غرب معرفی نشده است، به نظر می رسد در حال حاضر ایجاد فعالیتهای مشترک علمی، فرهنگی و. . . میان شیعیان وغربیان سهمی عمده در معرفی واقعی حضرت مهدی(عج) به غرب خواهد داشت. لذا در این پژوهش سعی شد ضمن نقد دیدگاه های ناآگاهانه مستشرقان در مورد مهدویت، به بیان اعتقاد شیعیان که بر گرفته از متون دینی می باشد درقبال این دیدگاه ها پرداخته شود.

روایات سیره ومغازی پیامبر (ص) ، یکی از مهم ترین موضوعات تاریخ نگاری اسلامی است که بعد از رحلت ایشان ، مورد توجه راویان و سیره نویسان و تاریخ نگاران قرار گرفت ، و با آغاز تدوین احادیث ،سیره و مغازی پیامبر نیز به صورت مکتوب در آمد و کتاب‌های مستقلی به وسیله‌ی ابن شهاب زهری، موسی بن عقبه ، محمد بن اسحاق ، محمد بن عمر واقدی ، ومحمد بن سعد تألیف گردید و یا همچون محمد بن جریر طبری در ضمن تألیف تاریخ عمومی روایات سیره را نقل کرده است .منابعی که سیره نویسان در تألیفات خود از آنان استفاده نمودند ، گوناگون و متعدد است ، و باتوجه به گرایش علمی مؤلّفان روش‌های آنان در استفاده از این منابع متفاوت است . یکی از این منابع مورد استفاده ، قرآن کریم است که مورد توجّه مورخان و سیره نویسان بوده است. از این رو پژوهش حاضر ، تلاشی است در دست یابی به اطلاعاتی از سیره‌ی پیامبر در قرآن کریم ، میزانونحوه‌ی استفاده عده‌ای از سیره نویسان مشهور از قرآن در تألیفات خویش ، و همچنین مقایسه‌ تطبیقی تعدادی از روایات ذکر شده در کتاب‌های سیره‌نویسان با قرآن کریم در جهت بررسی صحت وسقم آنان.

سیره نگاری از علومی است که با حدیث ارتباط مستقیم دارد، و موضوع آن زندگی رسول الله صلی الله علیه و آله است. در این میان هرچند تصور می رود عمده سیره ها نوشته اهل سنت است می توان جریان هایی را در میان علمای شیعی یافت که به نگارش سیره رسول الله صلی الله علیه و آله پرداخته است. ابهام زدایی از اندیشه شیعیان مبنی بر توجه به ائمه خود و عدم توجه به رسول الله صلی الله علیه و آله از ضروریات است. پاسخ به این اندیشه مستلزم پاسخگویی به سئوالات دیگری است، از این رو بررسی موانع و مشکلات احتمالی این جریان ضرورت دارد و باید روشن کرد که آیا واقعا برخی سیره نویسان آغازین شیعه نبوده اند؟ آیا شیعیان در میان نخستین سیره نویسان حضور ندارند؟ آیا نگرش دینی آنان باعث پیدایی قالب خاص در سیره نویسی شده است؟ آیا در سیره نگاری شیعیان تغییر قالب و رویکرد ایجاد شده است؟ به نظر می رسد که شیعیان، با بی توجهی به قانون منع تدوین حدیث و با تأسی از امامان معصوم خود در زمینه سیره رسول الله صلی الله علیه و آله فعال بوده اند و در قالب های مختلفی چون تک نگاری، کتب مغازی، تاریخ الانبیا و دلائل نگاری به نگارش سیره رسول الله صلی الله علیه و آله پرداخته اند. البته بسیاری از آثار شیعیان در سیره طی قرون اولیه از میان رفته و آثار اندکی در قالب های نامبرده بر جای مانده اند؛ اما از سده چهارم هجری قمری شیعیان با رویکرد تازه ای به نگارش سیره رسول الله صلی الله علیه و آله همراه با سیره ائمه معصومین علیهم السلام پرداختند. خوشبختانه بسیاری از این آثار موجود است. علاوه بر آن آثار مذکور، آثار منظومی هم در سیره و نعت رسول الله صلی الله علیه و آله وجود دارد که بی اساس بودن اتهام فوق را اثبات می کند.

مغولان پیش از تشکیل امپراتوری در یک منطقه جغرافیایی فقیر و فاقد امکانات زندگی می کردند. همچنین ضرورت زندگی دامداری که مبتنی بر ییلاق و قشلاق بود مانع از یکجانشینی آنان می شد و پیوسته با هم و با همسایگان خود در ستیز بودند، آنها بیشتر بر سر تملک نواحی حاصلخیزتر از دشت سوزان و عطش زده خود مبارزاتی طولانی با هم داشتند و بنابراین، هنر و حرفه ی اصلی آنها جنگ و دزدی بود همین مساله در فرهنگ آنان تاثیر بسزایی داشته و بدیهی است عدم یکجانشینی موجب می شد تا نهادهای فرهنگی تشکیل نشود در میان مغولان آیین شمنی حاکم بود که در آن آیین علم و علم آموزی جایگاهی نداشت و بیشتر توصیه به غارت و خونریزی می‌کرد. تا زمانیکه مغولان بر این آیین بودند در ایران علاقه چندانی به امور فرهنگی نشان ندادند اما پس از آنکه مسلمان شدند تحت تاثیر این دین و آموزه های مشوقانه اسلام در تأسیس نهاد های فرهنگی دوره ایخانان داشته‌اند و همچنین وزرای مسلمان به منظور بهره مندی از ثواب اخروی ناشی از تاسیس نهادهای فرهنگی در اسلام و رقابت با وزرای همتای خود نقش بسیار برجسته ای در تأسیس و نهادهای فرهنگی این دوره داشته اند.کارگزاران مسلمان دست به اقدامات عمرانی و فرهنگی زدند بطوری که در ایام حکومت سه ایلخان مسلمان یعنی غازان، الجایتو و ابوسعید، سه نهاد فرهنگی به نام های شنب غازان، ربع رشیدی و سلطانیه تاسیس شد که در مقایسه با ایام پیش از اسلام آوردن ایلخانان قابل توجه است. پیش از این تنها یک نهاد فرهنگی به نام رصدخانه در مراغه ایجاد شد که کارکرد فرهنگی آن عمدتا در حد همان تعیین سعد و نحس ایام بود در حالیکه نهاد های فرهنگی ایجاد شده در دوره مسلمان شدن ایلخانان کارکردهای بسیار وسیع داشت.