جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

لا تمدن عینیک الی ما متعانا به ازواجاً منهم زهرة الحیوة الدنیا لنفتنهم فیه و رزق ربک خیر و ابقی. زهد از ریشه زَهَدَ و زَهِدَ یَزهَدُ و زُهِدَ یَزهُدُ زُهداً و زَهادة فی الشی عنه. به معنای: از آن دوری جست و کناره گیری کرد. زهد در اصطلاح عبارت است از بی رغبتی به دنیا و این که با قلبت طالب دنیا نباشی مگر به قدر ضرورت جسم. زهد واقعی با سه نوع ترک حاصل می شود: ترک دنیا ترک زینت و ترک خواسته های نفسانی زهد به معنای مصطلح اخلاقی آن در قرآن بکار نرفته است. گرچه در آیه 20 سوره یوسف واژه زاهدین به کار رفته که البته معنای آن با زهد اخلاقی کمی فاصله دارد. زاهد کسی است که قدرت و نیرو داشته باشد که از تجملات و ثروتها و موقعیت های دنیا به نفع شخصی خود استفاده کند اما نکند. پیامبر صلی الله علیه و آه و سلم به ابوذر چنین می فرمایند: «من لباس خشن می پوشم و به روی زمین می نشینم، انگشتان خود را بعد از خوردن غذا می لیسم و بر الاغ سوار می شوم و دیگری را در پشت سر خود سوار می کنم. هر کس از شیوه رفتار من روی بتابد از من نیست. به حضرت علی علیه السلام گفته شد زهد در دنیا چیست؟ فرمود: «از حرام دوری کن». رسول خدا ( صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: شکننده لذتها را بسیار یاد آورید. پرسیدند: یا رسول الله آن چیست؟ فرمودند: مرگ. امام علی علیه السلام فرمودند: یقین مایه باروری زاهد است. آنچه در پارسایی اهمیت دارد، این است که قلب انسان فریفته و متعلق به دنیا نباشد، نه این که انسان از مال دنیا، آهی، در بساط نداشته باشد. پرهیزگاران و بندگان ناب و ویژه خداوند آنهایی هستند که در همه حال پروردگار خود را به خاطر داشته و یک لحظه از آئین انسانیت و مقررات دین غفلت نمی کنند. حملات سنگین مرگ در برابر روح فعالشان بس ناچیز و کوچک است.