جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

قرآن کریم کتاب زندگی و دارای معانی گوناگون است و هر کس با توجه به دانش خود از آن بهره‌مند می‌شود. هدف تفسیر تلاش برای پرده برداشتن از معانی برخی آیاتی است که، با وجود روشنی معنای لغت، هم چنان هاله‌ای از ابهام بر چهره آن نشسته است اهمیت علم تفسیر به دلیل موضوع آن که کلام خداوند است و نیازی که در کلیه‌ی زمینه‌ها به علوم شرع و معارف دینی وجود دارد، بیشتر ثابت می‌گردد علوم شرع نیز متوقف بر کتاب خدا هستند بدین دلیل بررسی علم تفسیر لازم به نظر می‌آید. در راستای عمل به کلام خداوند بایستی علاوه بر ترجمه، بتوان معنی و مقصود آن را نیز استنباط نمود. یکی از شاهراه‌های مهم در دریافت مفاهیم و احکام و نکات مهم آیات قرآنی که انسان را به سرمنزل کمال و سعادت رهنمون می‌شود، تفاسیر و شناخت آیات و عمل به آن است در این پژوهش به تأمل در تفاسیر معتبر و مقایسه‌ی آنها پرداخته شده است که به روشن‌تر شدن معنی آیات کمک می‌کند. در این باب تفاسیر المیزان، کشاف و مفاتیح الغیب مربوط به سه سوره‌ی یونس(ع)، هود(ع) و یوسف(ع) با هم مقایسه شده است. محتوای سه سوره‌ی مورد بحث، به ترتیب توجه به آخرت، تسلی پیامبر در برابر سرسختی دشمنان و عصمت حضرت یوسف در برابر گناه است.

دعای عرفه، دعایی است که در صحرای عرفات بر زبان امام حسین (علیه السّلام) جاری گشت. امام (علیه السّلام) در این دعا مضامین بلند عرفانی را به منظور بیان خواسته خویش از خداوند، با الفاظ فصیح و بلیغ درمی‌آمیزد. دعای عرفه میدان وسیعی از بلاغت را در برگرفته است. بلاغت علم سخنوری و سخن‌پردازی می‌باشد و به معانی، بیان و بدیع تقسیم می‌گردد که این علوم به طور چشمگیری در دعا دیده می‌شود؛ همچنین این دعا نمونه اعلای عرفان اسلامی به شمار می‌رود و بستر مضامین عرفانی از جمله توکل، رضا، رجا و... گشته است و بیانگر این مسأله می‌باشد که امام حسین (علیه السّلام) عارف واقعی بود که دعای عرفه بر زبانش جاری گشت. در این پژوهش سعی شده است به روش توصیفی- تحلیلی، ضمن بیان کلی مفهوم و معنای دعا به بررسی وجوه بلاغی و مضامین عرفانی دعای عرفه پرداخته شود.

عبدی کوفی و منصور نمرّی از شاعران قرن دوّم هجری می‌باشند که در عصر امام صادق (ع) با زبان شعر خویش، فریادگر مصیبت و ستمی بودند که از ناحیه عباسیان بر اهل بیت (ع) وارد ‌شد. این دو شاعر به‌خوبی توانسته‌اند با تکیه بر اندیشه‌های انقلابی تشیّع، فضایل و مناقب اهل بیت (ع) را به تصویر بکشند. آنان همچنین با مرثیه‌سرایی و مدیحه‌گویی به ذکر و نشر فضیلت‌های آن بزرگواران پرداخته‌اند.این پژوهش به بررسی اشعار دو شاعر و بیان قوت و ضعف آنان در مناقب اهل بیت (ع) پرداخته است، که با تحلیل محتوای اشعار دو شاعر می‌توان گفت؛ عبدی کوفی به نحو شایسته‌تری از توانایی‌های شعری برای به تصویر کشیدن سیمای اهل بیت (ع) استفاده کرده است.

با نزول وحی بر رسول گرامی اسلام (ص)، تمامی علوم به بحث و بررسی در ابعاد گوناگون آن پرداختند تا از ابعاد مختلف و در حد توان بشر، کلام الهی را مورد شناسایی قرار دهد. علم بلاغت که شامل معانی، بیان و بدیع می‌شود به دلیل غایت و هدفی که دارد (معرفت قرآن کریم) از اشرف علوم به حساب می‌آید. علم معانی، علمی است که متکلم را قادر می‌سازد تا آنچه در ذهن می‌پروراند به مخاطب القاء نماید. زیبایی‌های قرآن کریم از نظر این علم، مباحث متعددی را شامل می‌شود که می‌توان به احوال جمله‌های انشائیه اعم از طلبی و غیر طلبی به عنوان یکی از مقاصد آن اشاره نمود. این پژوهش به روش تحلیلی- توصیفی به بررسی و استخراج جملات انشائیه طلبی و غیر طلبی در سه جزء آخر قرآن پرداخته و اغراض ثانویه‌ای که در کتب بلاغی به آن اشاره شده را استخراج نموده است؛ علاوه بر آن به اغراض نویافته‌ای دست پیدا کرده، که کمتر در این کتب به آن اشاره شده است.

چکیدهعلوم بلاغی که مجموعه معانی، بیان و بدیع را در بر می گیرد؛ نقش مهمی در بیان کلام دارد. با توجه به قواعد و اصول علم معانی، جمله ها به دو بخش خبری و انشائی تقسیم می شود و غرض اصلی (اولیه) یا غرض های ثانویه را می رساند. با توجه به این که تمام جمله ها در انتقال مفاهیم اهمیت ویژه ای دارند و در مورد آن ها، جای تأمل و بررسی وجود دارد؛ این پژوهش به بخش جمله های خبری و اغراض ثانویه آن پرداخته است.در این پژوهش تلاش بر این است تا با بررسی توصیفی و تحلیلی جمله های خبری در پنجاه خطبه اول نهج البلاغه استخراج و از منظر اغراض ثانویه خبر که یکی از مباحث علم معانی است مورد بررسی قرار گیرد و نشان داده می شود که اغراض خبر منحصر به موارد مذکور در کتب بلاغی نیست و این اغراض را می توان به گونه های دیگر نیز تقسیم بندی کرد. بر این مبنا پژوهش در سه فصل دسته بندی شده که در فصل اول به نظر بلاغت پژوهان در مورد اغراض جملات خبری و انواع آن، فصل دوم به بررسی جملات خبری در پنجاه خطبه اول نهج البلاغه و در فصل سوم به اغراض نو یافته پرداخته شده است.

بلاغت علم سخنوری و سخن پردازی است و به معانی، بیان و بدیع تقسیم می‌شود. علم معانی اصول و قواعدی است که با آن‌ها مطابقت کلام با مقتضای حال شناخته می‌شود. در این علم، کلام به دو بخش خبری و انشایی تقسیم می‌شود. کلام خبری و انشایی گاه معنای اولیه‌ای را که برای آن وضع شده نمی‌رساند بلکه از مقتضای ظاهر خارج شده و در معنای غیر حقیقی به کار می‌رود. در این پژوهش تلاش بر این است تا به روش توصیفی و تحلیلی، جمله‌های انشایی صد خطبه اوّل نهج‌البلاغه مورد بررسی قرار گیرد و نشان داده شود که اغراض و معانی غیر حقیقی منحصر به موارد مذکور در کتب بلاغت نیست و می‌توان معانی دیگری را نیز استخراج کرد و بر آن اغراض نو‌یافته نام نهاد.