جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این نوشتار عهده‌دار انجام واکاوی‌هایی است که هر بحثی در اخلاق زیست‌محیطی به‌نحوی مبتنی‌بر آن‌ها‌ست: این واکاوی‌ها تا اندازه‌ای به جایگاه، اهمیت، و نتیجه‌بخشیِ این شاخه از فلسفه و تا اندازه‌ای به روش‌ها، پیش‌انگاشت‌ها، مفهوم‌ها، استدلال‌ها، و دیدگاه‌های مطرح در آن نظر دارد. بر پایة این واکافت‌ها نتایجی ایجابی به‌دست خواهد آمد. استدلال خواهد شد که رویکرد اصول‌نگر که به اصول حاکم بر رفتار اخلاقی‌ِ می‌پردازد، گریزناپذیر است. در ادامه با پیشنهاد رویکردی فاعل­بنیاد یا کنش­بنیاد بجای رویکرد موضوع بنیاد، از شکلی از کل‌گرایی دفاع می‌شود که درجه‌بندیِ وظایف را نادیده نمی‌گیرد. همچنین، ضمن واکاویِ مفاهیم پایه‌ایِ اخلاق همچون «ارزش»، «وظیفه» و «حق»، نشان داده خواهد شد که با ابتناء وظیفة انسان در قبال طبیعت بر انگارة «حق»، بجای انگارة ارزش، گره‌های نظری در اخلاق زیست‌محیطی بهتر گشوده خواهد شد.

ارائه تحلیلی کلی از ماهیت، اهداف و ویژگی های قصه های قرآنی است. پژوهش حاضر در شش فصل تدوین شده است؛ نویسنده ابتدا بررسی چگونگی «پیدایش قصه» و اقسام قصه پرداخته و در فصل مستقلی از «قصه در قرآن» بحث کرده است که شامل ترتیب تاریخی، ترتیب قرآنی و گسترة قصه می باشد. «تحلیل کلّی از قصص قرآن» عنوان فصل دیگری است که به بررسی علل استفاده قرآن از قصه، اهداف قصص قرآن، ویژگی های قصص قرآن و منابع قصص قرآن پرداخته است. نویسنده در ادامه به «تحلیل احسن القصص» توجه نموده و انگیزه کلی این قصه، بیان احسنیت آن، یوسف در کنعان، در مصر، در زندان و یوسف در منصب وزارت را تبیین کرده است. در فصل پایانی نیز به «عناصر مهم قصص قرآن» اشاره می کند و از مباحثی چون نقش شخص در قصه، اشخاص در قصص قرآن، حادثه و انواع گفتگوها بر اساس عناصر تشکیل دهنده آن، سخن گفته است.

بخش عمده ای از معرفت شناسی ِ دینیِ معاصر را بحث های پیرامون اعتبار یا عدم اعتبار دلیل گرایی تشکیل می دهد. به طور کلی، در معرفت شناسی ِ معاصر گرایشی به رد دلیل گرایی دیده می شود از این جهت که گفته می شود این دیدگاه معیاری بیش از حد سخت گیرانه برای توجیه وضع می کند. در معرفت شناسی ِ دینی مهم ترین واکنش نسبت به دلیل گرایی را می توان در معرفت شناسیِ به ساخته دید که با مبنایی شمردن برخی باورهای دینی داشتن دلیل کافی را برای آن ها ضروری نمی داند و بدین سان دلیل گرایی را در زمینه ی باورهای دینی رد می کند.در این نوشتار استدلال خواهد شد که: 1. دیدگاهی که باورهای دینی را مبنایی می شمارد نمی تواند به شیوة خرد پذیری ایراد خود سرانگی را پاسخ گوید؛ درنتیجه، 2. مبنایی دانستن یک باور دینی به این معنا که یک باور مبنایی در کنار باورهای مبنایی ِ دیگر است قابل دفاع نیست؛ و 3. باورهای دینی را می توان در معنایی دیگر مبنایی دانست: در معنای مبنایی برای کل دعویِ شناخت و نزدیک شدن به حقیقت (رد شکاکیّت بنیادین).