جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

توضیح کتاب: در آغاز کتاب شرحی از زندگی، آثار و دیدگاه‌های "میشل ایکم دو مونتنی"، نویسنده فرانسوی (1533 - 1592) آمده است. پس از آن برگزیده‌ای از اثر مشهور او "Essais (تتبعات/ آزمون‌ها یا مقالات) به فارسی برگردانده شده است. نویسنده در این اثر تنها به فکر آن است که درباره همه مسائل داوری کند، خواه برای شناختن مسائل بسیار عمیق و پیچیده خواه برای حفظ موضوع‌های بیهوده و بی‌ارزش. در نتیجه، مونتنی در حین عرضه کردن اصول داوری‌ها درباره مسائل گوناگون، اصولی نیز از زندگی و نماهایی از تجربه‌های شخصی پیش چشم خواننده می‌گذارد. "تتبعات، به مثال‌ شب‌های آتنی آولوس گلیوس و "درس‌های" بسیاری اومانیست‌های رنسانس، در آغاز کار، مجموعه‌ای از شواهد دسته بندی شده با شرح و تفسیر مختصر با مجموعه‌ای از دستورهای اخلاقی برگرفته از اخلاقیات روزگار باستان بیش نیست.... مونتنی از مشرب فلسفی رواقی (که تاثیر آن در پاره‌ای ازتتبعات I، 19 به ویژه محسوس است) و از این مبدا "که فلسفیدن فرا گرفتن هنر مردن است" مسیر خود را آغاز می‌کند و، از راه مشرب شک (که مضامین عمده‌ی آن با دامنه‌ای فراخ در دفاعیه‌ی معروف رایموند و سابونده پرورده شده است. II، 12) به فلسفه طبیعت می‌رسد که، اگر بیش از هر چیز بر فرمان‌برداری از دستور سقراطی در معرفت نفس مبتنی نبود، آدمی دچار این وسوسه می‌شد که آن را به مشرب اپیکوریان نزدیک شمارد.... مونتنی با خودنگری، نه همان "مدام به تکان" درمی‌آید بلکه مبلغی حقایق کلی درباره‌ی سرنوشت بشری و، به قول خود او، "حکمت اخلاق" تام کشف می‌کند (III، 2). این حکمت اخلاق اساس بر تامل در یکی از تعلیمات اخلاقی کهن، یعنی "بروفق طبیعت زیستن"، استوار است. مونتنی اعتقاد دارد که طبیعت حامی همه جانداران است و، به نرمی و مهربانی، آن‌ها را، "به اعمال زندگی و موجبات رفاه و آسانی" سوق می‌دهد... آخرین فصل تتبعات تقریبا با این نتیجه‌گیری پایان می‌یابد: "این که آدمی بداند چگونه باید از هستی خود لذت ببرد کمال مطلق و توان گفت امری الاهی است".‌

در تمدن های فراگیر گوناگون،هماره زبان علمی مشترک وجود داشته و خود وسیله ای بسیار موثر در پیشرفت دانش و فن بوده است.در سرزمین پهناور و پر جمعیت چین،زبان نوشتاری مشترک، در جنب گویش های متعدد، زبان علمی و فرهنگی بوده و هست.در جهان مسیحی غرب طی قرن های متمادی، زبان لاتینی زبان مشترک علمی بوده و هست. در جهان مسیحی غرب، طی قرن های متمادی زبان لاتینی زبان مشترک علمی بوده است. در جهان اسلام، عمدتا زبان عربی به دانش و فن اختصاص داشته و حتی زوال و انقراض برخی از زبان های قومی را باعث شده است.در جهان معاصر می توان گفت زبان انگلیسی به درجه زبان فایق علمی ارتقا یافته و نه تنها در قاره اروپا بلکه در قاره آسیا و امریکا نیز،به حیثیت زبان دانش و فن پذیرفته شده است. این زبان در کشورهای مشترک المنافع و هم در قاره امریکا-کانادا و ایالات متحده- نه تنها زبان علمی بلکه همچنین زبان ادبی و فرهنگی مشترک شده است. در هند اختیار این زبان در عرصه دانش و فن به عامل تعیین کننده پیشرفت حیرت انگیز در علوم بنیادی به خصوص ریاضیات و فیزیک و برنامه ریزی رایانه ای مبدل گشته است.

در سبک شناسی شعر سه عنصر سبک، شعر و، به تبع آن، زبان مندرج است. این هر سه مفاهیمی سیال و دستخوش تحول اند. نوآوری در سبک با انتخاب یا هنجارگریزی و یا هر دو مقارنه دارد. لذا مطالعه سبکی باید مسبوق به آگاهی از هنجار و کدهای پیشینی یا دستگاه وسایل باشد؛ یعنی نخست باید دید که شاعر در کدام چارچوب زبانی و سنتی جای گرفته، کدام امکانات زبانی و بیانی و ساختاری در دسترس اوست تا سپس بازشناخت که از این امکانات چه عناصری را برگزیده، در آنها چه تصرفاتی کرده و نقش این تصرفات در پیام او چیست. در این نوشتار، ضمن تاکید بر ثابت ماندن مفهوم سبک به رغم تحول و تطور آن، از مباحثی چون مفاهیم مربوط به سبک، بازشناسی عناصر سبکی، سبک شناسی علمی، رابطه مکتب و سبک، نسبت میان سبک و ذهنیت؛ نقش سبک شناسی در مطالعه زبان ادبی؛ سبک جمعی و سبک شخصی و سبک به عنوان ابزار فردیت ساز گفت و گو می شود. هدف از این مقاله تاملاتی درباره مبانی سبک شناسی شعر با در نظر داشتن تازه ترین نظریات مربوط به آن است.