جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تفسير كشف الاسرار و عده الابرار، معروف به تفسير عبدالله انصاری، شيواترين تفسير عرفانی است كه حله دلاويز ادب پارسي بر تن دارد. اين تفسير كه به سبك مفسرين عامه نگارش يافته، از اوايل قرن ششم (520 هـ) به يادگار مانده است. از ويژگيهای سبكی اين تفسير كه شيرينی آن را دو چندان كرده، استناد به اشعار زيبا و لطيف عربی و فارسی می باشد. در اين تفسير حدود هشتصد بيت شعر عربی مناسب حال و مقال آمده است كه آنها را می توان تحت مقوله های: نحو، لغت، قرایت، بلاغت، دين، ادب، تاريخ و... مورد بررسی و تحليل قرار داد. نگارنده اين سطور در اين مقاله با به بضاعت مزجاه خود به ترجمه و تعيين منابع و مستندات شواهد نحوی شعری كشف الاسرار پرداخته، بخش اول آن در شماره 28 همين پژوهشنامه تقديم گرديد و اينك بخش دوم و پايانی آن تقديم می گردد.

در بوطیقای ارسطو، هنر و ادبیات، محاکات و تقلیدی از واقعیت تلقی می شد و تمام اجزای اثر ادبی، بازنمودی عینی در عالم واقع داشت و عناصر شکل دهنده داستان، همان هایی بود که هر روزه با آنها در تعامل هستیم. با تئوری پردازی های فردینان و سوسور و رومن یاکوبسن و شکل گیری رهیافت های جدید مانند ساختارگرایی بوطیقایی پدید آمد که ادبیات را نه تقلید از واقعیت، بلکه برساختن دنیایی متفاوت با عالم واقع معرفی می کند که در آن اجزا به گونه ای کنشگرانه در ارتباطی دیالکتیک با همدیگر، کلیت متن ادبی را شکل می دهند. نگارندگان این مقاله کوشیده اند با تکیه بر شالوده های نظری زبان شناختی و رهیافت ساختارگرایی، تمایز میان بوطیقای ارسطویی و بوطیقای جدید در معنای سوسوری آن را در داستان یک سرخپوست در آستارا از مجموعه داستانی دوباره از همان خیابان ها از بیژن نجدی بکاوند و این نکته را تبیین کنند که چگونه بوطیقای جدید، می تواند متنی ادبی را همواره متعلق به اکنون و نه به تاریخ پیوسته شان دهد.