جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

موضوع این کتاب بررسی مبانی، اصول و قواعدی است که عرفان عملی در اسلام بر آن مبتنی است و روش زیست و نحوه سیروسلوک سالکان و راهیان راه معرفت براساس آن تنظیم می‌شود. همچنین مبنای سیر و سلوک در عرفان اسلامی و دستورالعمل‌ها و شیوه زیست عارفان بزرگ جهان اسلام و اغلب سلاسل تصوف با ذکر نمونه واکاوی می‌شود. کتاب این مباحث را دربر می‌گیرد: مبانی هستی شناختی و انسان‌شناختی عرفان عملی، تمایز عرفان عملی از اخلاق و حکمت عملی، تمایز شریعت، طریقت و حقیقت، اخلاق عرفانی و سه مرحله آن (اخلاق پیش از سلوک، هنگام سلوک، پس از سلوک)، ادوار تاریخی عرفان عملی و ربط تشیع و عرفان، سیروسلوک، اهداف و اصول، مقامات و منازل عرفانی (خصوصاً در منزل توبه و عشق)، فنون مراقبه و آفت‌های سیر و سلوک و درنهایت نهادهای تاریخی و اجتماعی عرفان.

نگارنده این سطور[کتاب] مدت هاست که درگیر دو طرح گسترده دراز دامن است و پیرامون آن ها نوشته هایی را ارائه کرده و انشاالله ارائه خواهد کرد.طرح نخست وی به مولانا جلاالدین بلخی،عارف شگرف و شگفت فرهنگ اسلامی-ایرانی و اندیشه ها و آثار وی و آبشخورهای مورد رجوعش مربوط است و طرح دوم به تاریخ و فرهنگ شیعه درباره طرح نخست تا کنون پنج اثر مستقل نوشته و عرضه شده که به این قرار است: 1.حیات معنوی مولوی:به بحث از زندگی سراسر معنای مولانا از کودکی تا وفات اختصاص یافته و در آن نکات بدیع و جدید بسیاری ذکر شده و در عین توجه و احترام به نوشته های پیشین،انتقادات مستندی به آنها شده است.

چکیده ندارد.

خواجه نصیرالدین طوسی بخش قابل توجهی از عمر خود را در میان اسماعیلیه و در قلاع آنان گذرانید و به توصیه ایشان دست به تالیف آثار مهمی زد. سالهای حضور وی نزد ایشان موجب شد که برخی وی را از نظر مذهبی شیعه اسماعیلی بدانند و حتی برخی آثار را که صبغه اسماعیلی در آن پررنگ است بدو منتسب دارند، اما قرائن قانع کننده ای وجود دارد که نه این آثار از اوست و نه او بر مذهب اسماعیلیه بوده است. برخی اشارات وی در آثار نوشته شده در این دوران حاکی از فشار فراوانی است که بر وی وارد شده بود. او هر چند به اختیار خویش برای یافتن جایگاهی امن جهت پرداختن به امور علمی به آنان پیوست، اما اندک زمانی بعد متوجه شد که بایست از میان آنان خارج شود و هرگز موفق بدین خواسته نشد. اقدامات وی در تسلیم قلاع و نیز تغییر مقدمه کتابی چون اخلاق ناصری حاکی از آن بود که وی در مقام همراهی با این جماعت طریق تقیه و مماشات پیشه گرفته است و نمی توان رفتار و گفتار وی را در این دوران حاکی از ورود وی به مذهب آنان دانست. البته کثرت سالهای همنشینی با این جماعت و غور در آثار آنان موجب شده بود که به نحو ناخودآگاهی تحت تاثیر افکار و تعالیم آنان قرار گیرد. این امر حتی در برخی از آثاری که وی پس از خروج از قلاع به رشته تحریر درآورده قابل ملاحظه است.