جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫نوشتار حاضر، به بررسي بخشي از ديدگاه‌هاي ناصرالدين قفاري، يکي از عالمان اهل سنت با گرايش‌هاي وهابي‌گري مي‌پردازد. و نقدهاي وي در اعتقادات شيعه اماميه در زمينه امام و ويژگي‌هاي او و مباني و اصول حاکم بر امامت را ارزيابي مي‌کند. نويسنده در پنج فصل ابعاد مختلف امامت را از منظر شيعه اماميه اثبات کرده و شبهه‌هاي قفاري در اين زمينه را پاسخ مي‌گويد. فصل اول به کليات تحقيق اختصاص دارد. در فصل دوم ابتدا تعريفي از امامت در لغت و اصطلاح ارائه شده، سپس نياز و ضرورت وجود امام، صفات اصلي امام از منظر شيعه اثناعشري، مانند افضليت، علم، عصمت امام همراه با ادله قرآني، روايي و عقلي مبتني برآن‌ها مطرح شده و اشکال‌هاي قفاري درمفهوم امامت و امام، منشأ پيدايي شيعه و افسانه عبدالله بن سبأ نقد گرديده است. پاسخ ايرادهاي قفاري در زمينه مقام و موقعيت ويژه امام معصوم( و نقد ديدگاه‌هاي وي در تقيه، از ديگر مندرجات اين بخش محسوب مي‌شود. در فصل سوم به تبيين حصر امامت در دوازده امام از منظر شيعه پرداخته شده و شبهه هاي قفاري مطرح و ادله انحصار امامت در علي( و فرزندان معصوم آن حضرت به وسيله نص صريح و صحيح ذکر شده است. در فصل چهارم حکم منکر امامت و کفر وي از منظر اعتقادات شيعه و ديدگاه ائمه مذاهب چهارگانه اهل سنت مطرح و نقد مي‌گردد. تکفير صحابه از سوي شيعه و تصريح اهل سنت بر عدالت صحابه، اثبات ارتداد و عدم عدالت برخي صحابه، شروط عدالت آنان و نقد ديدگاه‌هاي قفاري، از ديگر مطالب همين فصل به شمار مي‌آيد. در فصل پنجم به بحث در اين مسأله مي‌پردازد که: تنها راه شناخت امام معصوم، نص صريح و صحيح است و با اجماع، انتخاب و شورا نمي‌توان امام را تعيين کرد. نويسنده در اين موضوع نيز به اشکال‌هاي قفاري پاسخ مي‌دهد.

جمهوری اسلامی ایران پس از انقلاب اسلامی، گفتمان ویژه ای را در سطح جهان و به ویژه در خاورمیانه به وجود آورد که مبتنی بر سه محور اسلام گرایی، استقلال گرایی و وحدت گرایی است. و با آغاز تحولات بیداری اسلامی در خاورمیانه نیز تلاش کرده است تا با حمایت از تحولات انقلابی، نقش موثرتری را در شرایط جدید منطقه ایفا نماید. نگارندگان با طرح این سوال که فرصت ها و چالش های تحولات ژئوپولیتیک نوین مصر بعد از وقوع بیداری اسلامی برای ج.ا.ایران چه بوده است، این فرضیه را طراحی کرده اند که بعد از وقوع بیداری اسلامی، فرصت های ژئوپلیتیکی ایران در شمال آفریقا و به خصوص کشور مصر، نسبت به چالش های دوران رژیم سابق این کشور، افزایش یافته است. فرصت ها و عوامل موثر نقش آفرینی ایران در سه سطح داخلی، منطقه ای و بین المللی در مواجه با تحولات کشور مصر شامل متغیرهای جغرافیایی، اشتراکات دینی، متغیرهای انقلابی و همراهی انقلابیون با ایران می باشد.این پژوهش با روش توصیفی و تحلیلی با سنجش سه شاخص روابط ایران و مصر در سه دهه گذشته، فرصت های پیش روی کشور ایران پس از سرنگونی حکومت حسنی مبارک و همچنین مولفه های اهمیت دو کشور ایران و مصر برای یکدیگر، روابط خارجی ایران از نظر ژئوپولیتیک نوین در قبال بیداری اسلامی در مصر مورد ارزیابی گیرد. و در پایان مقاله، راهکارهایی برای بهره گیری از فرصت ها در روابط بهتر با مصر در آینده ارائه شده است.

این پژوهش با عنایت به نظریه سازه انگاری در پی پاسخ به این سوال می باشد که وقوع تحولات انقلابی در مصر و برکناری رژیم توتالیتر و سکولار حسنی مبارک، چه تاثیری بر جایگاه رژیم صهیونیستی گذاشته است؛ به این نتیجه رسیده است که تغییر هویت مصر قبل از انقلاب به هویت اسلامی ضد صهیونیستی پس از انقلاب و فراهم شدن زمینه برای رشد و فعالیت جریان های اسلامی، منجر به انزوای بیشتر رژیم صهیونیستی در منطقه شده است. درواقع با از بین رفتن دیوار میان مصر و فلسطین اشغالی به عنوان حافظ امنیت رژیم صهیونیستی، تقاضای مردم مصر برای تجدید نظر اساسی در توافق نامه کمپ دیوید، موافقت مصر با عبور دو کشتی نظامی جمهوری اسلامی ایران از کانال سوئز و همچنین مواجه شدن مصر با چالش امنیتی در کرانه باختری از رهگذر آشتی فتح و حماس، امروز می توان گفت رژیم صهیونیستی در پی بیداری اسلامی در مصر و با از دست دادن مهمترین شریک خود در زمینه مسائل امنیتی، بیش از هر زمان دیگری، خود را برای ورود به مرحله بعدی یعنی بحران جدی هویتی و امنیتی آماده می کند. در این پژوهش برای پاسخ گویی به سوال اصلی از روش استقرایی استفاده شده است.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.