جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

عرفان عاشقانه، رابطه بين خدا و انسان را از رابطه بين حاکم و محکوم، خواجه و رعيت و حتي عابد و معبود، به عاشق و معشوق و معشوق و عاشق فراتر برده و از اين رو نمايشگاه عالي ترين روابط انسان با خداي خويش است. بر بنياد اين نگرش عرفاني، انسان معشوق و محبوب خداوند است که در لحظه اي خاص و طي تجربه اي شگرف با وام گيري از عشق الهي، به ناگاه در عين معشوقي، عاشق و در عين محبوبي، محب مي گردد. عرفان وحدت شهودي نيز، عرفاني است مبتني بر تجربه وحدت و مدعي اينکه طي اين تجربه، عارف از ماسوي اله غافل و تنها متوجه حق مي گردد. در اين عرفان ثنويت بين حق و خلق تصريح و بر اين اساس، امکان جمع با عرفان عاشقانه ممکن مي شود. عرفان وحدت وجودي نيز عرفاني است مبتني بر اين مدعا که عارف طي تجربه عرفاني خويش به معرفتي مشعر بر وحدت و يگانگي خلق و حق دست يازيده و در مي يابد که ثنويت بين خدا و ماسوي اله درعين وقوع، اصيل و بنيادي نيست. بنابر آنچه رفت، اين مقاله مي کوشد تا در عين صحه گذاشتن بر اين مدعا که عرفان مبتني بر وحدت شهود، مستعد عرفان عاشقانه است، عليه مدعاي«عدم امکان جمع ميان عرفان مبتني بر وحدت وجود و عرفان عاشقانه»، دو دليل، يکي مبتني بر واقع و ديگري، مبتني بر عقل، اقامه کند.

سنجش، تایید یا تکذیب هیچ یک از آرای معطوف به واقعیت کثرت ادیان، همچون حصر گرایی، شمول گرایی یا کثرت گرایی دینی، که از مهم ترین مباحث دو حوزه فلسفه دین و کلام جدید به شمار می آیند، مقصود این نوشتار نیست. بلکه این پژوهش بی هیچ ارزش داوری، تنها در پی تبیین رویکرد یکی از متاملان و عارفان شهیر ایرانی- اسلامی نسبت به مقوله کثرت ادیان است و می کوشد تا پرده از چهره رای خاص وی درباره این مقوله مهم بردارد. هرچند که در حاشیه، به خود مدعای کثرت گرایی و رابطه آن با تجارب دینی نیز می پردازد و از منظری پدیدار شناختی، این دو امر را بررسی می کند. شیخ محمود شبستری که از عرفای نامدار ایرانی- اسلامی، و از نظریه پردازان عرصه اندیشه دینی– عرفانی به شمار می آید، محور و منظور این نوشتار است. وی که در ارایه آرای مربوط به دین، بر بنیاد جهان بینی عرفانی تکیه دارد، کوشیده است تا حاصل تاملات خویش را به هر دو زبان نظم و نثر، و در مطاوی آثاری ارجمند اما موجز به ظهور رساند. از وی، همچون برخی دیگر از عرفا، درباره مقوله کثرت ادیان نیز رای و نظری باقی مانده است. قصد این نوشتار پرداختن به رای واقعی او درباره مساله تکثر ادیان است، تا بدین وسیله شعاعی هرچند کم رنگ، به ویژه درباره آرای معطوف به کثرت ادیان بر اندیشه شبستری به طور خاص، و عرفان اسلامی به طور عام بیافکند و رای شیخ را در این باره بازنماید. نگارنده برآن باور است که حاصل کار نه تنها به شبستری، که به سایر عارفان اسلامی نیز قابل تعمیم است، زیرا همگی این بزرگان، چنان که فروتر تبیین خواهیم نمود، از نظر فکری و به ویژه فلسفی، در یک محدوده زمانی و تحت سیطره یک نظام و سنت اندیشگانی واحد به سر می برده اند.

در حوزه عرفان و تصوف اسلامی، دو چهره شاخص يعنی ابن عربی و مولانا، پيوسته مورد توجه و علاقه بسيار بوده اند. طريقت هر يك از ايشان كه مبين شيوه سلوكی آنهاست، در عـين منحصر به فرد بودن، نزد بسياری از عارفان بعدی، مقبول افتاده و از اينرو مزج و تركيب يافتـه است؛ تا آنجا كه بسياری، به شرح آثار مولانا با تكيه بر آراء ابن عربی پرداخته اند؛ و اين مـاجرا باعث شده است برخی پای مقايسه به ميان آورده و تلاش كنند كه از هماوردی يا برتری يكـی نسبت به ديگری پرده بردارند. اينك بر اساس آنچه گذشت و با توجه به ايـن كـه جـامی نيـز صوفی متعلق به روزگار پس از ابن عربی و مولوی بوده و از تأثير اين دو عارف بزرگ بر كنار نمانده، می كوشيم تا بر مبنای دو كتاب مهم وی يعنی نفحات الانس و لوايح، چگـونگی اعتقـاد وی در حق ايشان و ميزان تأثر از آنها را تا اندازه ای باز نماييم