جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : گفتگوهای افلاطون (427-347 قبل از میلاد) در کنار نوشته های ارسطو به عنوان مهم ترین و تأثیرگذارترین آثار فلسفی در تفکر غربی قرار می گیرد. افلاطون در آنها معلم خود سقراط را به عنوان مناقشه محوری در گفتگوهایی که به طرز درخشانی طیف وسیعی از ایده ها و مسائل فلسفی را بررسی می کنند، معرفی می کند. هیچ کدام از چهار دیالوگ - اوتیفرون، عذرخواهی، کریتون و فایدون - هیجان‌انگیزتر و آشکارکننده‌تر نیست. فساد جوانان». سقراط در Euthyphro به بررسی مفاهیم و اهداف تقوا و دین می پردازد: در عذرخواهی، او شجاعانه از یکپارچگی آموزه های خود دفاع می کند. در کریتو، او احترام خود را به قانون در امتناع از فرار از حکم اعدام خود نشان می دهد. و در فایدون مرگ را در آغوش می گیرد و از جاودانگی روح بحث می کند. چهار دیالوگ در اینجا در ترجمه معتبر توسط دانشمند برجسته کلاسیک بنجامین جووت، که به خاطر ترجمه هایش از افلاطون مشهور است، ارائه شده است.

«زمان» از مهمترین ویژگیهای عالم ماده است که شناخت حقیقت آن همواره مورد توجه فلاسفه بوده است. سادگی ظاهری فهم زمان و مشکل بودن تبیین آن، موجب اختلاف بين فلاسفه در تعریف آن شده است. فلاسفۀ اسلامی نیز در اینباره اختلاف‌نظر دارند که ریشۀ این اختلاف، به تعاریف متفاوت افلاطون و ارسطو از زمان برمیگردد. افلاطون زمان را جوهری قائم به نفس و ذاتاً مستقل تعریف کرده که صورت تفصیلی عالم مُثل است. از نظر ارسطو نيز زمان، عدد حرکت از جنبه تقدّم و تأخری است که با هم جمع نمیشوند. فلاسفة اسلامی با حکم به تباین این دو تعریف، معمولاً متمایل به یکی از این‌دو تعریف بوده و سعی کرده‎اند به تشکیکهای دیدگاه مختار خود پاسخ دهند و اتقان تعریف مقابل را نفی نمایند. فیلسوفانی مانند ابن‎رشد، ابن‌سینا و سهروردی به تعریف ارسطو و در مقابل، زکریای رازی و فخر رازی به تعریف افلاطون از زمان گرایش داشته‎اند. اما تلاش برای متقابل نشان دادن تعاریف افلاطونی و ارسطویی از زمان موجّه نیست، زیرا از نظر هر دو فیلسوف، اگرچه زمان متفاوت از حرکت است، اما وجود آنها از هم جدايي‌ناپذير است، بطوریکه فهم هر یک وابسته به فهم دیگری است. بر همين اساس، هدف نوشتار حاضر اينست که اولاً، با تبیین نظر افلاطون روشن سازد که نظر وی با نظر ارسطو در تقابل نیست و ثانیاً، تأثیر دیدگاه آنها میان فلاسفۀ مسلمان را نشان دهد.

واحدٌ من أثمن الكتب المؤسِّسة للفكر السياسي؛ «الجمهورية» التي تتحقَّق فيها العدالة كما ارتآها «أفلاطون» قبل الميلاد بنحو أربعة عقود. الكتاب الذي ترجَمَه «حنَّا خبَّاز» إلى اللغة العربية هو عبارة عن حوار فلسفي سياسي، يَعرض من خلاله أفلاطون رؤيتَه للدولة المثالية أو المدينة الفاضلة السقراطية؛ فسقراط هو المُحاوِر الرئيس، وحوله شخصيات عدة يُجادلها وتُجادله، وتتحدَّد مع تصاعُد الجدال ملامحُ جمهورية أفلاطون المتخَيَّلة. في جمهورية أفلاطون ينتمي كلُّ فردٍ من أفراد المجتمع إلى طبقةٍ محددة، ويعمل في مجالِ تخصُّصٍ محدد، ويتحقَّق التوازن بين القوى الثلاث التي يتكوَّن منها المجتمع: القوة العاقلة، والقوة الغضبية، والقوة الشهوانية. وبينما يحاول تقديمَ تعريفٍ للحاكم العادل ويقابله بالحاكم المُستبِد، يُقسِّم الحكومات إلى أربعة أنواع: الأرستقراطية، والأوليغاركية، والديمقراطية، والاستبدادية. وهو من جهةٍ يعلن ميْلَه إلى الملكية الدستورية، ومن جهةٍ أخرى يُقِرُّ بأن العدالة المُطلَقة تظلُّ عَصِيةً على التحقُّق.

فایدون (به یونانی: Φαίδων) یکی از مکالمات افلاطون است که به شرح واپسین لحظات حیات سقراط می‌پردازد. سقراط پس از توضیح راجع به علّت رد کردن پیشنهاد فرار، به شاگردان می‌گوید «دغدغه به خود راه ندهید و به خود بگویید که فقط جسم مرا به خاک خواهید گذاشت.» افلاطون در مکالمهٔ فیدون می‌نویسد که پس از گفتن این جملات، سقراط برای استحمام به اتاق دیگری می‌رود. پس از استحمام نیز مدتی در همان اتاق می‌ماند تا اینکه نزدیک غروب آفتاب به نزد شاگردانش بازمی‌گردد. همین هنگام زندانبان می‌رسد و به سقراط می‌گوید که او را نجیب‌ترین و شریف‌ترین و بهترین کسانی می‌داند که به این زندان آمده‌اند. «من می‌دانم که حتی در این وضع تو به من خشم نخواهی گرفت و خشم تو متوجه جنایتکاران حقیقی خواهد بود که آن‌ها را می‌شناسی.» زندانبان سپس با اندوه خارج می‌شود. سقراط از زندانبان در نزد شاگردانش تمجید می‌کند و او را جوان‌مرد می‌خواند. سپس از کریتو می‌خواهد که جام زهر را برایش بیاورد. کریتو به سقراط می‌گوید که عجله نکند زیرا هنوز شعاع خورشید روی تپّه‌ّاست و سقراط همچنان مجال حیات دارد؛ افراد در موقعیت او، نخست خوب می‌خورند و میاشامند و حتّی بعضی به عشق‌بازی می‌پردازند. سقراط پاسخ می‌دهد که: «آن‌ها که چنین می‌کنند بی‌دلیل نیست؛ زیرا آن‌ها خیال می‌کنند که از این کار نفعی می‌برند… من در اینکه جام زهر را دیرتر بخورم نفعی نمی‌بینم. اگر اندکی دیرتر بخورم خودم را مسخره خواهد کرد؛ زیرا خود را به زندگی علاقه‌مند نشان خواهم داد و از آنچه در نظر من هیچ است، برای خود ذخیره خواهم ساخت.» سقراط از خادمی در زندان می‌پرسد که چه باید بکند و او پاسخ می‌دهد که کاری ندارد جز اینکه زهر را سر بکشد و مدتی راه برود تا در پای خود احساس سنگینی کند، پس از آن هم باید دراز بکشد تا زهر کار خود را بکند. سقراط در میان هیاهوی فریاد و گریهٔ شاگردان چنین می‌کند، به تدریج بدنش رو به سرد و بی‌حس شدن پیش می‌رود. آخرین سخن او این بود که «ای کریتو ما باید خروسی به آسکلپیوس بدهیم؛ ادای دِین را فراموش نکنید.» توضیح آنکه مردم یونان قدیم چون از بیماری شفا می‌یافتند، خروسی نذر آسکلپیوس می‌کردند؛ و او از تب زندگی شفا یافته بود. لحظه‌ای بعد سقراط تکانی می‌خورد و چشم‌هایش بی‌حرکت می‌ماند.

ترجمه ماشینی: این کتاب یک مطالعه انتقادی دقیق و بینشی مدرن از افلاطون متفکر و عصر او و میزان تأثیرپذیری از عصر خود و تأثیرپذیری از آن است و خواننده قادر به درک و تعریف آن است. شخصیت کلی که تقریباً به چهار عنصر اصلی محدود می شود: عامل فلسفی، عامل تاریخی و سیاسی، عامل خانوادگی و عامل شخصی.

ترجمه ماشینی: گفت‌وگوهای افلاطون از زمانی که نزدیک به بیست و چهار قرن پیش نوشته شده‌اند، در هر نسل خوانندگانی پیدا کرده‌اند. در واقع، در مراکز عمده فرهنگ فکری یونان، که از قرن اول و دوم عصر ما آغاز شد، آثار افلاطون به تدریج به متون مرکزی برای مطالعه و تمرین فلسفه در کل تبدیل شدند: در دوران باستان متأخر، زمانی که فلسفه یونان در تلاش بود تا خود را در برابر مسیحیت حفظ کند. «فلسفه افلاطونی خود فلسفه بود. حتی پس از پیروزی مسیحیت در امپراتوری روم، افلاطونیسم به عنوان فلسفه غالب در مدیترانه شرقی یونانی زبان ادامه یافت. در اواخر قرن پانزدهم، در سال‌های آخر امپراتوری بیزانس، نمونه جورج جمیستوس پلتون نشان می‌دهد که این تمرکز سنتی بر افلاطون چقدر می‌تواند در میان یونانیان تحصیل‌کرده فلسفی قوی باشد.