جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

آغاز عصر جدید در اروپا و پایان سده‌های میانه یا همان قرون وسطی، با مرزبندی‌های فرضی مشخص می‌شود. روشن است که این مرزبندی‌ها بیشتر جنبه نمادین دارد؛ زیرا دوران‌های گوناگون تاریخ را نمی‌توان به‌درستی و روشنی از هم جدا کرد و زمان دقیقی برای هر یک بیان کرد. تقسیم‌بندی دوران‌ها بیشتر بر پایه خطوط فرضی، آن‌هم به دست آیندگان صورت می‌گیرد. فارغ از واقعیت، آنچه مسلم است، سده‌های پانزدهم و شانزدهم در سنجش با سده‌های پیشین، دستخوش دگرگونی‌های چشمگیری بوده است. از این دوران تا سده هجدهم که در آن شاهد اوج‌گیری اندیشه‌های اجتماعی و عملگرا در اروپای عصر روشنگری هستیم، زمانه‌ای قرار گرفته است که ساختارهای جدید سیاسی ـ اجتماعی و نظام ارزش‌گذاری تازه‌ای در پهنه‌های سیاسی، فرهنگی و اقتصادی در اروپا حاکم می‌گردد. آغاز این زمانه با رویدادهایی نشانه‌گذاری شده است که دولت‌شهرهای ایتالیا هیچ نقشی در پیدایش آنها نداشته‌اند؛ با این حال، جنبش نوزایی یا رنسانس نخستین بار در این سرزمین رخ نموده است. پرسش این است که: با دور بودن ایتالیا از رویدادهای یادشده، این پیشگامی چگونه ممکن گردید؟ در این نوشتار به بررسی علل پیشگامی ایتالیا در تغییر ساختاری اروپا پرداخته و کوشیده‌ایم به پرسش بالا پاسخ دهیم.