جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

سید حسین نصر از برجسته‌ترین چهره‌های جریان سنت‌گرایی ‌است که در بیان و تبیین دیدگاه‌های این جریان نقش بسزایی داشته است. مهم‌ترین دیدگاه سید حسین نصر که بحث‌های بسیاری پیرامون آن شکل گرفته، نظریۀ وحدت متعالیه ادیان ‌است. او در این دیدگاه با وام گرفتن از مبانی حکمت متعالیه و همچنین عرفان نظری به این نتیجه رسیده که تمامی ادیان دارای حقیقتی واحدند و تفاوت‌های ادیان مربوط به امور بیرونی ادیان است، نه حقیقت ادیان. در این دیدگاه، نصر جامه‌ای جدید به دیدگاه کثرت‌گرایی دینی پوشانده است که افرادی همچون جان هیک در جهان مسیحیت و عبدالکریم سروش در جهان اسلام آن را تبلیغ می‌کنند. این مقاله به‌صورت توصیفی ـ انتقادی نگاشته شده و نویسنده بعد از تبیین دیدگاه نصر به اشکالات آن پرداخته است؛ اشکالاتی همچون بی‌توجهی به بحث خاتمیت، نسبیت‌انگاری آموزه‌های دینی، و تضاد آن با نصوص قطعی ادیان که سعادت را انحصار یک دین می‌دانند.

ترجمه ماشینی: این مطالعه موضوعات مهمی است که ما درگیر تأملات الهیاتی در جهانی هستیم که به طور فزاینده ای کثرت گرایانه است. خواستار زمینه سازی الهیات است. بافت عمدتاً آسیایی با موزاییک غنی از فرهنگ ها، ادیان و تاریخ است. دیگر نمی توان خداشناسی را جدا از این محیط کثرت گرایانه انجام داد. فرهنگ، مذهب، سیاست و طبیعت به عنوان زمینه‌ای برای انجام الهیات شناخته می‌شوند. ایمان و سنت مسیحی در رابطه با این حوزه های زندگی دیده می شود. سؤالات اصلی که مورد بررسی قرار می گیرند عبارتند از: ارتباط ایمان با فرهنگ چگونه است؟ آیا دین من تنها و تنها دین واقعی است؟ آیا می توانیم دین را با سیاست مخلوط کنیم؟ آیا ما برای تسلط بر طبیعت فراخوانده شده ایم؟ شوونیسم فرهنگی، امپریالیسم مذهبی، سلطه سیاسی و بی تفاوتی زیست محیطی را آشکار می کند. اصولی که پدیدار می شوند مشارکت، روابط، متقابل و اشتراک هستند. به دنبال این است که از رویارویی به همکاری، رقابت به همکاری، تضاد به توافق برسند، همانطور که ما یک جامعه انسانی و انسانی را در دنیای کثرت‌گرای خود می‌سازیم.

ترجمه ماشینی: جنبش های اجتماعی مترقی چگونه با پلورالیسم دینی برخورد می کنند؟ در این کتاب، تیموتی پیس از مثال جنبش جهانی شدن تغییر استفاده می کند تا توضیح دهد که چرا رهبران جنبش اجتماعی در بریتانیا و فرانسه واکنش متفاوتی به ظهور کنشگری مسلمانان نشان دادند.

ترجمه ماشینی: این کتاب تجربیات متنوع گروه‌های فرهنگی مختلف را در دیاسپورا گرد هم می‌آورد و بینشی در مورد مسائل مختلفی که باید با آن‌ها سر و کار داشته باشند ارائه می‌کند. محتوای کتاب به دسته‌های گسترده زیر تقسیم می‌شود: تجربه چینی. تجربه ژاپنی- برزیلی و برزیلی؛ تجربه جنوب آسیا؛ تأثیر 11 سپتامبر بر کثرت گرایی مذهبی مسلمانان. و مسائل پلورالیسم دینی در دیاسپورا. در حالی که نظریه را به حداقل می رساند، این کتاب بر مطالعات موردی تمرکز می کند به این امید که محققان را برای مشارکت در کار نظری بیشتر در مورد پدیده کثرت گرایی دینی در دیاسپورا و پاسخ به سؤالات مهم در مورد چگونگی مفهوم سازی پلورالیسم دینی و اینکه در انجام این کار باید به مسائل رسیدگی شود. این مطالب برای مطالعات تطبیقی در مطالعه آکادمیک دین نیز مفید است.

تنوع ادیان یکی از چالش‌ برانگیزترین مسائل معرفتی دنیای معاصر بوده که واکنش‌های متفاوتی از جمله انواع کثرت‌گرایی معرفتی و دینی را به دنبال خود داشته است. فلاسفه و متکلمان غربی مدعی هستند که محتوای این نظریه قرن‌ها پیش توسط اندیشمندانی از جمله ابن‌عربی مطرح شده است. در این پژوهش به بررسی ادعای مطرح شده پرداختیم و نیز نوع مواجۀ ابن‌عربی با مسئله معرفتی تکثر ادیان را در ارتباط با اصول و مبانی او بیان کردیم. مبنای اندیشه کثرت‌گرایی معرفتی ادیان، معرفت‌شناختی نوع کانتی، مباحث تجربه دینی و زبان دینی و... است که بیشتر نتیجه روی آوردن به مکاتب کلامی عصر تجربه‌گرای مغرب زمین می‌باشد. در حالی که عرفان ابن‌عربی مبتنی بر عرفان نظری و عملی است که حاصل مضامین وحیانی می‌باشد و برگرفته از قرآن و سنت پیامبر(ص) است. تفکر ابن‌عربی نظام منسجمی است که از چند رکن اصلی در تصورات وی شکل گرفته است و حل بسیاری از مسائل نیز بر مبنای آن‌ها صورت می‌گیرد. توجه ابن‌عربی به مسئله اختلاف عقاید و تنوع ادیان، نه از عوامل خارجی و مسائل اجتماعی، بلکه مستقیما از تفکر وی نظیر مسئله وحدت وجود، مکاشفه، شریعت، اسماء الهی و تجلی آن‌ها در کل هستی نشأت می‌گیرد. بر اساس این مبانی، او به مستقیم بودن تمامی صراط‌ها و محق بودن تمام ادیان و پیروانشان حکم می‌دهد. ابن-عربی اگر چه عقیده دارد که در همه ادیان حقایقی یافت می‌شود و نمی‌توان همگی آنان را باطل محض دانست، اما از سوی دیگر معتقد است که دین اسلام دارای بیشترین و کامل‌ترین حقیقت می‌باشد. پس اندیشه ابن‌عربی تفاوت اساسی با پلورالیسم دینی دارد.