جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این مطالعه جدید عمده درباره توماس آکویناس، تأثیرگذارترین فیلسوف قرون وسطی، راهنمای روشن و قابل دسترس برای پروژه مرکزی فلسفه آکویناس - یعنی درک ماهیت انسان - ارائه می دهد. رابرت پاسنائو فلسفه را در چارچوب اندیشه های باستانی و مدرن قرار می دهد و پیشنهادات اساسی برای درک برخی از دشوارترین حوزه های اندیشه آکویناس - رابطه روح با بدن، عملکرد حس و عقل، اراده و علایق و هویت شخصی

ترجمه ماشینی: دانش، عشق و خلسه در الهیات توماس گالوس اولین مطالعه کامل توماس گالوس (متوفی 1246) را به زبان انگلیسی ارائه می‌کند و نشان‌دهنده پیشرفت قابل توجهی در الهیات متمایز اوست. بوید تیلور کولمن استدلال می‌کند که گالوس دو «وجه بین‌المللی» را در آگاهی انسان متمایز می‌کند، اما هرگز از هم جدا نمی‌کند و به طور صمیمی به هم مرتبط می‌کند: عقلانی و عاطفی، که هر دو شکل‌هایی از شناخت هستند. کولمن نشان می‌دهد که گالوس این دو روش شناختی را به‌صورتی وابسته به هم در کنار یکدیگر می‌پندارد، و اینکه گالوس با تخصیص انسان‌شناختی گالوس از مفهوم سلسله‌مراتبی دیونوسی، ویژگی خاصی به این دوجانبه داده است. از آنجایی که گالوس روح را بر اساس مدل سلسله مراتب فرشته ای «سلسله مراتبی» می داند، رابطه عقل-عاطفه اساساً توسط پویایی سلسله مراتب دیونیزی اداره می شود که دارای دو خط سیر همزمان است: صعودی و نزولی. دو ویژگی مهم در این زمینه قابل توجه است: در صعود، اولاً پایین‌تر در بالاترین قرار می‌گیرد. در نزول، ثانیاً، بالاتر، با توجه به ماهیت پایین، با پایین تر ارتباط برقرار می کند. وقتی گالوس در بالاترین نقطه صعود، شناخت عاطفی بالاتری را بالاتر از شناخت عقلانی قرار می‌دهد، بر این اساس، این شکل عاطفی بالاتر هم بر شکل عقلانی پایین‌تر ساخته می‌شود و هم آن را تعالی می‌دهد. در همان زمان، این شناخت عاطفی دوباره به روح فرود می‌آید و هم ظرفیت عقلانی مناسب آن را غنی می‌کند و هم حرکت صعودی را در عشق تجدید می‌کند. بنابراین، برای گالوس، در روح سلسله مراتبی، یک متقابل پویا بین عقل و عاطفه پدیدار می شود، که او آن را به عنوان یک حرکت «مارپیچی» تعبیر می کند، که به وسیله آن روح بی وقفه در شناخت و دوست داشتن خدا به فراسوی خود کشیده می شود.

ترجمه ماشینی: به گفته گیل آنیدجار، خون، تاریخ منحصر به فرد مسیحیت را ترسیم می کند. به‌عنوان مقوله‌ای برای تحلیل تاریخی، خون را می‌توان از طریق کاربردهای تحت اللفظی و استعاری آن به‌عنوان تعیین‌کننده، گاه حتی تعریف‌کننده فرهنگ، سیاست، و اعمال اجتماعی غربی و تجسم‌های گسترده آن‌ها در ناسیونالیسم، سرمایه‌داری و قانون مشاهده کرد. آنیدجار با درگیر شدن با منابع مختلف، حضور و غیاب، ساختن و بی‌ساختن خون را در فلسفه و پزشکی، حقوق و ادبیات، و اندیشه اقتصادی و سیاسی از یونان باستان تا اسپانیای قرون وسطی، از کتاب مقدس تا شکسپیر و ملویل بررسی می‌کند. رواج خون در سازمان اجتماعی، حقوقی و سیاسی غرب مدرن نشان می دهد که ما در عصری سکولار زندگی نمی کنیم که دین بتواند به آن بازگردد. خون که از مرزهای متعدد می گذرد و احکام خشونت آمیزی را که باید به آنها بپردازیم به آنها القا می کند، تضادهای فرضی بین دین و سیاست، اقتصاد و الهیات، و خویشاوندی و نژاد را از بین می برد. این نشان می دهد که آنچه ما مدرن می پنداریم در واقع با مسیحیت آغشته است. بلاد شدیداً استدلال می کند که مسیحیت باید فراتر از مرزهای دین بازنگری شود.

چکیده فارسی : آدم و حوا در کتاب مقدس، الهیات و ادبیات: گناه، شفقت و بخشش، بررسی گسترده ای از روایت آدم و حوا است که برای اولین بار در کتاب مقدس عبری دیده شد اما توسط پولس قدیس در عهد جدید جان تازه ای به آن بخشید. رفتار پولس با آدم و حوا، به ویژه تعیین او از مسیح به عنوان آدم دوم، تأثیر زیادی در مسیحیت داشته است. پیتر الی این روایت غنی را در طول تاریخ دنبال می‌کند و اساس آموزه گناه اولیه در مسیحیت را فراهم می‌کند، در دوران مدرن به گمانه‌زنی‌های الهیاتی منجر می‌شود و به لحاظ موضوعی وارد عرفان و ادبیات می‌شود. تنها زمانی می توان به قدرت روایت آدمی پی برد که آن را یک افسانه واقعی اما غیرتاریخی بدانیم. «حقیقت» اسطوره در توانایی آن برای تحریک تفکر و آشکار کردن اعماق تجربه انسانی نهفته است. آگوستین این را فهمید، جولیان نوریچ و حتی نویسنده بلژیکی داستان‌های اسرارآمیز، ژرژ سیمنون، که احساس عمیقی از جهانی بودن ضعف انسانی و امکان بازخرید چیزهای از دست رفته داشت. مایگر، کارآگاه سیمنون، خود را "مدیریت سرنوشت" می دید. آموزه گناه اولیه، این تصور که انسان ها دارای آسیب پذیری مشترک هستند، می تواند راه را برای شفقت و بخشش باز کند. همانطور که شکسپیر در Measure for Measure نشان می دهد، آگاهی از ضعف در خودمان باید ما را به سمت شفقت نسبت به دیگران سوق دهد. به رسمیت شناختن نوعی «دموکراسی گناه» می‌تواند ما را از این که برخلاف آنها در ضعفشان بهتر از دیگران ندانیم و حق قضاوت درباره آنها را نداشته باشیم. بنابراین، شفقت درهای بخشش را باز می کند. پیشرفت از گناه به شفقت و بخشش قلب این کار را تشکیل می دهد.